"ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ με κιθάρες"

Πολύ μικρό αποδείχτηκε τελικά το Αμφιθέατρο του Μουσείου Μπενάκη στο να χωρέσει τον ενθουσιασμό, το πάθος και τον παλμό του πλήθους  που κατέκλυσε το  κτίριο της οδού Πειραιώς...!!!

Ανεβαίνοντας στο 2ο όροφο του μουσείου, τη Δευτέρα το βράδυ, έβλεπες τον κόσμο να γεμίζει ασφυκτικά το χώρο, προκειμένου να απολαύσει το Νώε Ζαφειρίδη τη Ράνια Γκικοπούλου και το Χρήστο Τσατσάνη, σε μια θεματική συναυλία!
Μαζί τους επί σκηνής, ο ξεχωριστός ακορντεονίστας Ηρακλής Βαβάτσικας και η σπουδαία ερμηνεύτρια, Σοφία Εμφιετζή.

Το πρόγραμμα κινήθηκε ακριβώς στον χαρακτήρα που μας προϊδέαζε ο τίτλος της αφίσας, «Ρεμπέτικα με κιθάρες» και όλοι στο τέλος, έγιναν μάρτυρες και κοινωνοί ενός ιδιαίτερου εγχειρήματος από σπουδαίους λαϊκούς σολίστες και ξεχωριστούς καλλιτέχνες!!

Σε μια μουσική μυσταγωγία πέρα από τα συνηθισμένα ακούσματα για το πλατύ κοινό, ξεδιπλώθηκε η χάρη και η αρμονία των συνθέσεων μιας άλλης εποχής, διαφορετικού ύφους και τεχνοτροπίας, που έρεε όμως, όπως το νεράκι, στις ψυχές των θεατών και τους έπαιρνε μαζί τους στη μεγάλη θάλασσα της μουσικής μας κληρονομιάς.

Τα ενθουσιώδη ξεσπάσματα, τα χειροκροτήματα και τα "ΜΠΡΑΒΟ" στο τέλος κάθε μελωδίας και τραγουδιού, ανέβαζαν όλο και περισσότερο τον ποιοτικό δείκτη του αποτελέσματος από την προσπάθεια όλων επί σκηνής.

Η βραδιά ήταν αφιερωμένη στο ρόλο που έπαιξε η κιθάρα στο ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι της περιόδου 1920-1955  και στην εξέλιξη της, μέσα από την απόδοση αντιπροσωπευτικών τραγουδιών, γραμμένα  από συνθέτες – δεξιοτέχνες του οργάνου όπως είναι οι Σκαρβέλης, Παπάζογλου,  Χρυσίνης,  Περιστέρης, Χιώτης.
Ιδιαίτερη αναφορά έγινε στον εντελώς  ξεχωριστό τρόπο παιξίματος του ακορντεόν (φύσα) από δεξιοτέχνες  του οργάνου, με επικεφαλής τον Αντώνη Αμιράλη για τον οποίο ελάχιστα στοιχεία είναι γνωστά.

Στις κιθάρες:

Νώε Ζαφειρίδης           Ράνια  Γκικοπούλου      Χρήστος  Τσατσάνης

               Συμμετείχε η Σοφία Εμφιετζή  Στο ακορντεόν: Ηρακλής Βαβάτσικας

~*~

"Η κιθάρα είναι ένα όργανο που από τις αρχές της εμφάνισης τύπων αστικού λαϊκού τραγουδιού μέχρι  και σήμερα, συμμετέχει  ανελλιπώς στη δισκογραφία αλλά και στο λαϊκό πάλκο, ως σημαντικό μέλος της λαϊκής ορχήστρας και ίσως να είναι το όργανο με τις περισσότερες εμφανίσεις στη δισκογραφία του αστικού λαϊκού τραγουδιού.

«Ως τα χρόνια   του   ’60,  η  συμμετοχή   της  κιθάρας   στις   ηχογραφήσεις   του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού αγγίζει το 100%». Παρόλα αυτά δεν έγιναν ποτέ εκτεταμένες έρευνες γύρω από το όργανο αυτό, ούτε σε ζητήματα  οργανολογίας, ούτε  σε  ζητήματα  που   να  αφορούν στη συμμετοχή και στο ρόλο του στη λαϊκή ορχήστρα και τον τρόπο που έπαιξαν οι μεγάλοι κιθαρίστες όπως αυτοί εμφανίστηκαν στην ελληνική δισκογραφία. Σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις οι μεγάλοι κιθαρίστες του ρεμπέτικου χάθηκαν στη δίνη του χρόνου και επανήλθαν στο προσκήνιο μετά από χρόνια έρευνας μελετητών  όπως  ο Παναγιώτης Κουνάδης. Ενδεικτικό παράδειγμα είναι ο Α. Κωστής (Κώστας Μπέζος) του οποίου ο πρώτος δίσκος, ο οποίος ηχογραφήθηκε το 1930, χάθηκε και βρέθηκε μόλις στα μέσα της δεκαετίας του 1960 και ο δεύτερος γύρω στο 1975. Ο Κουνάδης είναι ο πρώτος και ίσως ο μόνος που μας δίνει κάποια βιογραφικά στοιχεία του καλλιτέχνη.
Σε   ολόκληρη   την   πορεία   του   λαϊκού   τραγουδιού,  «η   κιθάρα   δεν παύει να αποτελεί θεμέλιο λίθο της εκάστοτε ορχήστρας, πάνω στην οποία έχτιζαν τη ¨μελωδία¨ οι σολίστες και ακουμπούσαν ¨φωνητικά¨ οι   τραγουδιστές».   Η   ρόλος   της   όμως   επισκιάστηκε   από   την ολοκληρωτική   κυριαρχία   των   σολιστικών   οργάνων   (ούτι,   βιολί, κανονάκι,   αργότερα   το   τρίχορδο   και   μεταγενέστερα   το   τετράχορδο μπουζούκι)."
[Απόσπασμα από την πτυχιακή εργασία του Γιώργου Ευαγγέλου, TΕΙ Ηπείρου, Σχολή Μουσικής Τεχνολογίας, Tμήμα Λαϊκής & Παραδοσιακής Μουσικής]