Στη διάρκεια της δεκαετίας του 60, ο Dexter Gordon (1923-1990) ζούσε στην Κοπεγχάγη και κατά διαστήματα επισκεπτόταν τις Ηνωμένες Πολιτείες. Εκείνη την εποχή, στην Ευρώπη, οι μουσικοί της Τζαζ αντιμετωπίζονταν σαν καλλιτέχνες και όχι σαν «διασκεδαστές». Ο ρατσισμός επίσης ήταν σε πολύ μικρότερη κλίμακα.
Για αρκετά χρόνια δεν είχε επιστρέψει, όταν το 1969 επισκέφθηκε τη Νέα Υόρκη για να πραγματοποιήσει δύο ηχογραφήσεις δίσκων.
Ένας παραγωγός με όραμα συνέλαβε τότε την ιδέα να τον φέρει σε επαφή και να συνεργαστεί με τον εξίσου θρυλικό τενόρο σαξοφωνίστα James Moody.
Μαζί τους έπαιξαν ακόμη, κορυφαίοι μουσικοί όπως ο θρύλος Barry Harris πιάνο, ο μπασίστας Buster Williams και ο ντράμερ Al 'Tootie' Heath.
Από τη φοβερή αυτή συνεύρεση βγήκε το 'Montmartre' που κάνει το άνοιγμα στο δίσκο. Το όνομα προήλθε από το ομώνυμο club της Κοπεγχάγης, που φιλοξενούσε τον Gordon.
Ο Gordon και ο Moody παίζουν swing και αναπηδούν από την μια ιδέα στην άλλη. Στη μάχη των 2 tenor sax, βρίσκει κενά και παρεμβαίνει διατηρώντας τις ισορροπίες ο Harris.
To υπέροχοo "Rainbow People" είναι γεμάτo από ζεστές πτυχές, που αποκαλύπτουν μια εντυπωσιακή οικειότητα μεταξύ του Dex και του Harris. Το κομμάτι το εμπνεύστηκε ο Gordon στη διάρκεια ενός αεροπορικού ταξιδιού με μια φίλη του, όταν από το παράθυρο του αεροπλάνου αντίκρισαν ένα ουράνιο τόξο. Έτσι μοιάζει να είναι κι αυτό. Ένα πολύχρωμο γυαλί.
Η δεύτερη πλευρά του αρχικού LP, άνοιγε με το “Stanley the Steamer”, ένα κομμάτι που ο Dex είχε ηχογραφήσει το 1955 με τον ντράμερ Stan Levey. Εδώ ο ρυθμός είναι πιο γρήγορος από την αρχική έκδοση και ο «Tootie» προσθέτει στο θέμα κάποια Latin στοιχεία.
Στο δραματικό "Those were the days", ο Dex κεντάει κάθε νότα και φράση πάνω στους νοσταλγικούς ήχους του παρελθόντος και στη συνέχεια παίζει σύγχρονο (για την εποχή) swing!
Πρόκειται συνολικά για ένα δίσκο που ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος. Η ηχογράφηση του έγινε στη Νέα Υόρκη στις 2 & 4 Απριλίου του ’69 και η μεταφορά του σε ψηφιακή έκδοση το 1993.
Κατά τη δεκαετία του 70' ο Gordon επέστρεψε για να ζήσει στη Νέα Υόρκη για μια ακόμη φορά. Ασχολήθηκε πολύ με ηχογραφήσεις και περιοδείες , και κέρδισε μία υποψηφιότητα για το Βραβείο της Ακαδημίας από την συμμετοχή του στην ταινία "Round Midnight".
Ακούγοντας τις προάλλες σε κάποιο νεανικό ραδιοφωνικό σταθμό (αυτόν που άκουγε ο γιος μου) μια σύγχρονη εκτέλεση του «Those were the days» του pop hit της Mary Hopkin's των 60s, απ αυτές που κάποιος σύγχρονος τραγουδιστής «ραπάρει» πάνω σε παλιές μελωδίες, σκέφτηκα ότι ο διασκευαστής, αποκλείεται να έχει ακούσει αυτήν εδώ την εκτέλεση!!
Αφιερωμένο στη φίλη μου την Aza, για τα σχόλια που άφησε τελευταία...
Σε ευχαριστώ πολύ Γιώργο.Πολύ ωραίο κομμάτι.Και στα αλήθεια η εκτέλεση είναι παράξενη.Πρώτη φορά την ακούω.Να είσαι καλά και πάλι σε ευχαριστώ.Και μην χαθείς πάλι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ. Τι έγραψα σε προηγουμένο ποστ;Ξέχασα...καλό απόγευμα!
Ιδιαίτερο... Και πολύ ενδιαφέρον άκουσμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό ξημέρωμα. Χαίρομαι που σε ξαναβρίσκω εδώ..
Καταπληκτικά διασκευασμένο κομμάτι…Λατρεύω την jazz και τη swing…
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα, σε φιλώ…