ΠΡΟΒΕΝΤΖΑ

«Άει σιχτίρ κωλοτσίγαρο». Η πίκρα από την τελευταία ρουφηξιά φαρμάκι. Η καύτρα του έκαψε τα δάχτυλα. Του δωσε μια ο Μιχάλης και το πέταξε στα βράχια προς τη θάλασσα.

Ήταν περασμένη η ώρα. Η κίνηση είχε από νωρίς αραιώσει. Χειμώνας καιρός. Το πουκάμισο

 είχε κολλήσει στο σώμα του, νοτισμένο από την πάχνη του δειλινού και της θάλασσας. Κοίταξε γύρω του.

Δεν είχε καλά καλά μεσημεριάσει όταν άρχισε να πίνει. Το καπηλειό του Ρούκουνα χωμένο στα στενά σοκάκια στο παλιό λιμάνι, ήταν ο μόνιμος και μοναδικός προορισμός του κάθε μέρα.

Σαν πέρναγε το νεροφαγωμένο κατώφλι, ένοιωθε το κεφάλι του να βουίζει. Τα μελίγγια του κόντευαν να σπάσουν. Αυτό μέχρι να κατεβάσει το πρώτο ποτήρι. Μετά ηρεμούσε. Καλμάριζε

 το κύμα μέσα του κι αφήνονταν στην ηδονή της παραζάλης.

Σπάνια θυμόταν τη συνέχεια. Πολλές φορές συνερχόταν από το λήθαργο και δεν ήξερε που βρισκόταν. 

Απόψε όμως ήταν αλλιώς! Σηκώθηκε να φύγει βιαστικά. Απόρησε ο ταβερνιάρης και οι άλλοι γύρω γύρω.

Είχε περάσει από καιρό στην ανέχεια. Έψαχνε τα πρωινά στην προκυμαία, στις τρύπες κάτω από τις δέστρες. Στα πεταμένα της ψαραγοράς. Πέρα στα βράχια και στα ριζά του μόλου, για τίποτα πεταλίδες και κανένα θαλασσόχορτο. Ότι έβρισκε το έβαζε στην τσέπη του.

«Βάζω τον  μεζέ, βάζεις το κρασί;» έλεγε κι έδειχνε την τσέπη του που φούσκωνε! Όλοι τον ήξεραν και χατίρι δεν του χάλαγαν ποτέ. Μερικά φασόλια άσπρα, καμιά ελιά, λίγο τυρί του σερβίριζε ο μικρός του μαγαζιού μαζί με το κρασί του. Όλα κερασμένα.

«Αμυγδαλάκι τσάκισα, και μέσα σε ζωγράφισα…». Όταν έπινε το έριχνε στο τραγούδι. . Έτσι τον είχε τσακίσει κι αυτόν η ζωή κι έβαψε τη ζωγραφιά μέσα του με μαύρο μελάνι. Σμίλεψε με τέχνη περισσή ο πόνος το πρόσωπό του. 

Ήταν κι εκείνος ο Σαρρής. Το μικρανήψι του Ρούκουνα. Άνθρωπο γι άνθρωπο δεν άφηνε ήσυχο στη θέση του. Ο θείος του είχε να λέει με την τρέλα που τον έδερνε.

Δεν πάει πολύς καιρός που τον έκανε κι αυτόν να τρέχει και να μη φτάνει.

Στ απόλαδα του τηγανιού απ τη συκωταριά έριξε κομμάτια φελλό και  τα  έφερε δυο βόλτες στη φωτιά.

«Έλα Μιχαλιό να δεις τι μεζεκλίκια σου έχω απόψε». Οι μυρωδιές τον είχαν πάρει απ έξω.   

Μόλις τον σερβίρισε ο μικρός, απόρησε. Κάρφωσε τον φελλό και προσπάθησε να τον κουμαντάρει με τα λίγα δόντια που του είχαν απομείνει.

«Κομματάκι σκληρό, αλλά νόστιμο» είπε μονάχα. Όλο το μαγαζί λύθηκε στα γέλια. Για καιρό ήταν πρώτο θέμα συζήτησης. 

«Σχκληρόν τι αλλά νόχτιμον» επαναλάμβανε αρχαϊστί ο Αχιλλέας, συνταξιούχος δάσκαλος απόφοιτος σχολαρχείου, στη γωνιά του.

Απόψε όμως ήταν αλλιώς! Η κάψα μέσα του δεν έλεγε να κοπάσει. 

Το κρασί δεν  τον έπιανε. 

Έδωσε μια και βγήκε στο δρόμο. Βρήκε ένα τσιγάρο στο σακάκι του. Έχωσε το κεφάλι του μέσα στη φόδρα και προσπάθησε να το ανάψει. Με τα πολλά τα κατάφερε.

Δεν έβλεπε μπροστά του. Ο αέρας φυσούσε λυσσασμένα. Τα αλμυρίκια της προκυμαίας γύρευαν να ξεκολλήσουν απ τη μανία του.

Η δική του αντάρα όμως, αιτία δεν είχε. 

Και να που περπάτησε μέχρι το μέρος που του είχε στοιχειώσει τη ζωή! 

Έτσι που χτυπιόταν το μανίκι του άδειο στα μισά του, έμοιαζε να τρομάζει στη θέα του πέτρινου όγκου που ορθωνόταν μπροστά του. Το παλιό Βενετσιάνικο κτίριο. Το Αρσενάλι.

Τα θολωτά υπόστεγα με τις μεγάλες καμάρες, έχασκαν και πάλι από πάνω του. 

Από μικρός στο μεροκάματο. Ο πατέρας του εξόριστος για τα φρονήματά του. Έμεινε η μάνα του πίσω με 4 παιδιά. Ο Μιχάλης ήταν ο μεγαλύτερος. Έπρεπε αυτός να δουλέψει. Πουθενά και σε τίποτα δεν έκανε πίσω. Έπιαναν και τα χέρια του και γρήγορα έγινε γνωστός για τη σβελτάδα και την καπατσοσύνη του.

Ήταν δεν ήταν 16 όταν μπήκε για πρώτη φορά να δουλέψει στο Νεώριο. Στην αρχή παραγιός. Παιδί για όλες τις δουλειές. Βοηθός αργότερα. Έτσι καπάτσος και δουλευταράς που ήταν, δεν άργησε να πιάσει εργαλεία  στα χέρια του. Λίγες οι κουβέντες του και μετρημένες. Είχε τον φόβο μέσα του από τότε. Δεν του άφησαν περιθώρια να κάνει τις επιλογές του.  Ευτυχώς που τους λυπήθηκε ο γραμματικός, μακρινός συγγενής τους ήτανε, και βρήκε δουλειά μόνιμη.

Δεκέμβρης του 70. Κοντά στις Γιορτές. Δούλευε σ’ ένα καινούριο σκαρί και πάλευε να το παραδώσει πριν τα Χριστούγεννα. 

Καραβομαραγκός από τους λίγους. Την Πρωτοχρονιά έπρεπε να το ρίξουν στη θάλασσα, για να αγιαστεί των Φώτων.

Μερόνυχτα χωρίς ύπνο, έκοβε πλάνιζε κάρφωνε στερέωνε. Σχόλαγαν οι άλλοι κι αυτός εκεί. Πάνω στη βιασύνη του να το παραδώσει όπως είχε υποσχεθεί, δεν πήρε όλα τα μέτρα όπως έπρεπε για την ασφάλειά του. Το κακό δεν άργησε να γίνει.

Για πότε βρέθηκε πλακωμένος κανείς δεν κατάλαβε. Βούιξε όλος ο τόπος. Μόλις τον έβγαλαν, δεν πίστευαν στο θέαμα που αντίκρισαν.

Το πρόσωπό του μέσα στα αίματα. Το χέρι του λιώμα από τον αγκώνα και κάτω. Το έπιασαν όπως όπως  με κάτι σανίδια  και καθάρισαν πρόχειρα με βάμμα τις άλλες πληγές.

Στο νοσοκομείο που τον μετέφεραν, δε μπόρεσαν να του το σώσουν. Τον κράτησαν μονάχα μέχρι να κλείσει λίγο η πληγή.

Η πληγή όμως που άνοιξε μέσα του, δε μπόρεσε ποτέ να κλείσει. 

Πάνω στη νιότη του, εκεί που είχε βρει τα πατήματά του, εκεί που νόμισε πως κρατούσε τη ζωή στα χέρια του, εκείνη του έδωσε μια και το έκανε κουρέλι.  Στο μέρος που τον πλήγωσε στο μέρος που του στέρησε τη χαρά, έδωσε όρκο να μη ξαναπατήσει. 

Βαρέθηκε όμως. 

Απόψε βρέθηκε εκεί για να δώσει ένα τέλος στη μιζέρια του. 

Πήδηξε σε μια βάρκα κι έλυσε τα σκοινιά…

Τα ... παράπονά σας για την όποια ψυχική οδύνη σας προκάλεσε το παραπάνω πόνημα, στη θαλασσινή ματιά, υπαίτιο για το …μαγείρεμα με υλικά τις λέξεις, που βλέπετε τονισμένες με κόκκινο χρώμα.