Οδοιπορικό στον Κέρκη

Βγαίνοντας από το χωριό (ΚΟΥΜΕΪΚΑ) μετά τις πρώτες στροφές το βλέμμα τραβάει προς τη Δύση και εγκλωβίζεται στον όγκο του βουνού που δεσπόζει στο νησί και στο Αιγαίο γενικότερα. Ο Κερκετεύς ή Κέρκης ασκούσε πάντα πάνω μου μια ακαθόριστη επιρροή. Από πιτσιρικάς, κάθε φορά που έβλεπα το "μαγικό" βουνό ένοιωθα ένα δέος και μια έντονη επιθυμία μα το "κατακτήσω". Η ύπαρξή του συνδεμένη με θρύλους, παραδόσεις, αρχαία και νεώτερη ιστορία,
Aπό τον Πολυκράτη και τον Πυθαγόρα μέχρι τον ανταρτοπόλεμο στη δύσκολη δεκαετία του '40. Συνυφασμένος με τις μετεωρολογικές προγνώσεις των ντόπιων και σηματοδότης του τέλους της κάθε μέρας για μας, κρύβοντας τον ήλιο με το μπόι του.
Δεμένος με τη θρησκευτική παράδοση του νησιού φιλοξενεί από τις πλαγιές μέχρι την κορυφή του πλήθος από ξωκλήσια και προσκυνήματα.

Η πρώτη μου επαφή μαζί του ήταν στα τέλη της 10ετίας του 70 όταν με μια μεγάλη παρέα σκαρφαλώσαμε μέχρι τον Αη-Λια. Αύγουστος μήνας και τρέμαμε από το κρύο μέσα στα μπουφάν που είχαμε προνοήσει να κουβαλήσουμε.
Το μοναστήρι της Ευαγγελίστριας συχνός προορισμός των τελευταίων 10 χρόνων. Κάτι σαν τάμα. Ξυπνήσαμε πολύ πρωί αυτή τη φορά. Η Μαρία ο Παντελής κι εγώ. Νύχτα ακόμα έξω και ουρανός ξάστερος. Φύλλο δε κουνιόταν.
Μετά τα Βοτσαλάκια ακολουθούμε τις πινακίδες και σε λίγη ώρα αρχίζει η ανάβαση.
Ο δρόμος δύσκολος αφημένος σε πολλά σημεία στην τύχη του σε προβληματίζει από τις πρώτες απότομες στροφές. 4w_Drive στο τζιπάκι και χαμηλή ταχύτητα. Στη διαδρομή συναντάμε αρκετά κατοικημένα καλύβια που ημερεύουν κάπως το τοπίο.
Ώρα 5:30 και έχουμε φτάσει στο τέρμα του δρόμου. Δεν έχει ξημερώσει κι έτσι αναγκαζόμαστε να περιμένουμε.
Μετά από 1 ώρα περίπου αρχίζει να φωτίζει και παίρνουμε το μονοπάτι. Ανηφοριά με αλλεπάλληλες στροφές. Προχωράμε μέσα από πεύκα που στάζουν τη δροσιά του πρωινού. Συχνές οι στάσεις για θαυμάσουμε το τοπίο που ξετυλίγεται μπροστά μας.
Από τη Σαμιοπούλα τους Φούρνους την Πάτμο το βλέμμα απλώνεται στην Ψιλή Άμμο, τον Όρμο τα Βοτσαλάκια τα Κουμέικα το Μπάλο τον Πλάτανο, τους Σπαθαραίους, το Λιμνιώνα και τη Μακριά Πούντα.
Δεν το χορταίνεις όσο και να κοιτάς. Οι μυρωδιές και τα αρώματα από το φλασκούνι και το θυμάρι μεθυστικές.
Οι πρώτες αχτίδες του ήλιου που ξεπροβάλλουν από τις βουνοκορφές του Μπουρνιά, μας βρίσκουν κοντά στο τέρμα της διαδρομής.
Σε λίγο φθάνουμε στο μοναστήρι. Καθαρό και περιποιημένο όπως πάντα! Ησυχία παντού. Οι δυο γερόντισσες δεν μας έχουν πάρει είδηση ακόμη. Όταν μας βλέπουν μας υποδέχονται καλοσυνάτα όλο χαρά. Προσκυνάμε και βγαίνουμε στον εξώστη.
Μ Ε Γ Α Λ Ε Ι Ο !! Η ομορφιά της φύσης ακατανίκητη σε καλεί να της παραδοθείς.
Έτοιμα και τα καφεδάκια.
Παξιμάδια και ελιές για φίλεμα.
Πιάνουμε κουβέντα. Για όλους μας έχουν ένα καλό λόγο. Ξεκουραζόμαστε για τα καλά και αφού πάρουμε τις ευχές τους κατηφορίζουμε.

Στο δρόμο συναντάμε άλλους οδοιπόρους. Εμείς τώρα έχουμε εύκολο έργο.
Θα το ξανακάνουμε!!