Cotton Club

.... ατέλειωτος ο δρόμος, ατέλειωτες στροφές
σκόνη, μια χώρα μες τη σκόνη, μα πάντα με πληγώνει κι αρχίζω ανασκαφές
είδα την άγνωστη πατρίδα
τώρα περιμένει... με τα κρυφά της δώρα τους εθελοντές
μην ψάχνεις πια αλλού, αφού το ξέρεις ήδη, εδώ είναι το ταξίδι
(Ταξίδι, Ν. Πορτοκάλογλου)

Να φεύγεις. Να δραπετεύεις από κάθε κακό. Να νιώθεις την νηνεμία της απομάκρυνσης από εκεί που οι άνεμοι φυσάνε λυσσαλέα φουρτούνα. Και να είναι στέρεο σαν τη γη το νερό. Να μη χάνεις τη γη απ' τα ποδάρια σου τα πληγωμένα χάμω. Να περπατάς στη θάλασσα πάνω και να πιστεύεις το θαύμα. Να δέχεσαι τον χρησμό που σε θέλει τετράπουν, δίπουν και τρίπουν. Εντέλει ένα και το αυτό το αίνιγμα συμπληρώνει. Δίχως το χρόνο. Μόνο στο πλήρωμά του. Και δίχως ενοχή, χωρίς ευθύνη που κοιμάσαι ώρα πολλή στης κουπαστής την πλάτη. Ώρα δεν υπάρχει ποτέ αρκετή να σε κουράσει για να τη σκοτώσεις. Μήτε να αυτοκτονεί έχει κι εκείνη ώρα. Και να ονομάσεις μέσα σου ζωή αυτό που στο τέλος και στις κάθε στιγμές της ούτε η θάλασσα, μήτε ο δρόμος, αλλά μονάχα η ίδια σου η εκδρομή σου έδωσε το περιθώριο να ξαποστάσεις.
Aντώνης
Ο δικός μου ο δρόμος με πήγε στην Παναγιά Ασήνης 8 χιλιόμετρα από το Ναύπλιο και αφέθηκα για δυο βράδια στη φιλοξενία του COTTON CLUB.

Να ήταν το όνομα, να ήταν η τύχη, πάντως όλα δούλεψαν για μένα. Αν και ήταν ζόρικη απόδραση με αβέβαιο προορισμό και συνθήκες, κατέληξε σε χαλαρωτικό αναζωογονητικό Σαββατοκύριακο με επιστροφή Δευτέρα ξημερώματα!! Η Εθνική οδός να ανοίγεται μπροστά σου. Μετά την Κόρινθο αρχίζει να ανοίγει το μάτι και να γεμίζει η ψυχή εικόνες και χρώματα. 170 χιλιόμετρα το σύνολο δε σε κουράζει η απόσταση.

Το κτήμα γεμάτο πορτοκαλιές & μανταρινιές. Βόλτα στην αυλή κάτω από τους ίσκιους των δέντρων. Σπιτάκια χωριστά, περιποιημένα πεντακάθαρα..
Φαγητό στο «ΝΑΚΟ» στο Δρέπανο, παγωτό στο Τολό και κουβέντα στην αυλή με τις ώρες!! Κολοκυθάκια «γλύκισμα», πεσκέσι για το σπίτι!!
Καλή αρχή για το καλοκαιράκι που έσκασε μύτη.