Με τα πρώτα καλοκαιρινά παιχνιδίσματα του ήλιου εκτός από το καλοκαίρι εμφανίζονται και τα θερινά σινεμά. Τα θερινά σινεμά που τα τελευταία χρόνια έχουν πάρει, ευτυχώς, τα πάνω τους (δίχως αυτό να σημαίνει κιόλας πως σταμάτησαν να τα γκρεμίζουν). Ας είναι καλά η Πολεοδομία, που τον Αύγουστο του 1996, ανακήρυξε 47 θερινούς κινηματογράφους ως "διατηρητέας χρήσης"· κάποτε επιτέλους έπρεπε να γίνει και αυτό [κάλλιο αργά παρά ποτέ που λένε, ξέρετε].
Επιπλέον οι τοπικοί προύχοντες μυρίστηκαν φαίνεται ότι μπορούν να βγάλουν λεφτά από αυτή την υπόθεση, χάρη σε κοινοτικές επιχορηγήσεις, και έτσι ο ένας μετά τον άλλο αρκετοί θερινοί επαναβαπτίζονται σε "Δημοτικούς Κινηματογράφους". Ήδη έχουμε καμιά 20αριά, όχι πως μας χαλάει, κάθε άλλο, απλώς μας ενοχλεί ότι ενώ Δήμαρχοι και λοιποί κοτζαμπάσηδες τους είχαν χεσμένους μέχρι χθες, σήμερα "ξαφνικά" τους έπιασε όλους ο πόνος και η νοσταλγία...
Η φάση των θερινών έγινε λίγο in, λίγο trendy, λίγο μόδα γενικώς, μπήκαν -ως είθισται- και οι σπόνσορες στο κόλπο, εντάξει...
Άσχετο μεν, αλλά μας θυμίζει κομματάκι την "αναγέννηση" του ελληνικού κινηματογράφου τα τελευταία 3-4 χρόνια, η οποία επί της ουσίας δεν υφίσταται, τουλάχιστον όπως παρουσιάζεται, πλην όμως τα media κατάφεραν να πείσουν σχεδόν τους πάντες για το απολύτως αντίθετο!
Ποιος είναι ο ακριβής αριθμός των θερινών που λειτούργησαν το καλοκαίρι δεν γνωρίζουμε κι αυτό γιατί χειμερινοί με air-conditioning μεταμφιέστηκαν σε θερινούς. Αντιθέτως, μπορούμε να σας πληροφορήσουμε για το πόσοι λειτουργούσαν περίπου 35-40 (!) χρόνια πριν, στο πρώτο μισό της δεκαετίας του '60 δηλαδή.
Ένας οδηγός (δρόμων) Αθηνών, Πειραιώς και προαστίων της εποχής -ανάμεσα στις άλλες καταπληκτικές πληροφορίες που μας δίνει- αναφέρει ούτε λίγο ούτε πολύ 320 (320 σωστά διαβάσατε) θερινούς κινηματογράφους!
Ξεκινώντας λοιπόν από την "ΑΒΑ" της Νίκαιας και φτάνοντας, αλφαβητικά πάντα, μέχρι τον "ΨΥΧΙΚΟ" του Ψυχικού [που τότε ήταν ακόμη κοινότητα!], 320 θερινά σινεμά δίνουν "παρών" εκεί με τα ονόματά τους, τα περισσότερα από τα οποία είναι ονόματα κοριτσιών (ρομαντισμός γαρ!).
Την ίδια περίοδο οι χειμερινοί κινηματογράφοι είναι λιγότεροι κατά 47 -και αυτή είναι η 2η φορά που συναντάμε αυτό το νούμερο στο κείμενο, σύμπτωση απλώς;- είναι δηλαδή 273, ενώ τα θέατρα αριθμούν μόλις 36 (7 θερινά).
Με μια απλή πρόσθεση βρίσκουμε έναν αριθμό που φαντάζει απίθανος, όμως είναι πέρα ως πέρα αληθινός: 593. Δηλαδή 593 κινηματογράφοι (θερινοί και χειμερινοί), λειτουργούσαν την περίοδο αυτή. Μάλιστα γνωρίζουμε πως κάποια στιγμή ο αριθμός τους ξεπέρασε τους 700!!
Εμάς όμως εδώ μιας ενδιαφέρουν περισσότερο οι θερινοί, πράγμα που πρέπει να έχει ήδη γίνει φανερό.
Ίσως επειδή το να υπάρχει τότε ένας τόσο μεγάλος αριθμός χειμερινών θεωρείται λογικό, νόμιμο, έχοντας πάντα στο μυαλό μας τα σημερινά δεδομένα, τα δεδομένα του 2001. Οι "320 θερινοί" όμως είναι ένας αριθμός που αργεί ο προσέσορας του εγκεφάλου να συλλάβει στο όλο (της μαγείας) του. Γιατί όσο και αν προσπαθούμε να την αναπαραστήσουμε ή έστω να τη φανταστούμε, είναι όντως μια μαγική εικόνα αυτή...
Ο κινηματογράφος για τους ανθρώπους τότε ήταν κάτι σαν τη σημερινή τηλεόραση, αφού τηλεόραση δεν υπήρχε! Ετούτη είναι η απλούστερη απάντηση / εξήγηση. Ναι μεν αλλά... Αλλά έτσι υπάρχει φόβος να αφήσουμε απέξω τον σπουδαιότερο παράγοντα, φίλοι: το Όνειρο.
Γιατί αυτοί οι άνθρωποι, είτε στη σκοτεινή αίθουσα είτε κάτω από τα αστέρια και το φεγγάρι, μπορεί να γελούσαν με την καρδιά τους ή ακόμα και να δάκρυζαν με όσα έβλεπαν στο "πανί", πάνω απ' όλα όμως ονειρεύονταν. Και έχει ελάχιστη έως καθόλου σημασία εάν τα όνειρά τους ήταν μικρά, καθημερινά ή μεγάλα και άπιαστα.
Ονειρεύονταν λοιπόν ενώ παράλληλα έκαναν κάτι ακόμα: έμπαιναν στο ρόλο του πρωταγωνιστή και τα "ζούσαν", ξεχνούσαν για λίγο τη δική τους πραγματικότητα, τη δική τους θέση στη ζωή, που τις περισσότερες φορές δεν ήταν, αντικειμενικά, και η πιο ευχάριστη εδώ που τα λέμε. Αλλά, μην ξεχνάμε πως και η "έξοδος" αυτή με τη σειρά της είναι μέρος του "ονείρου"...
Πού πάνε όμως τα όνειρά μας όταν πεθαίνουμε; Ή εν προκειμένω, πού πήγαν τα όνειρα αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι αν υποθέσουμε πως ένα μέρος τους ήταν πάνω-κάτω στη δική μας ηλικία, τότε δεν μιλάμε για τους παππούδες μας, αλλά για τους γονείς μας, ενδεχομένως. Για τις δικές τους "νύχτες με φεγγάρι".
Παρέδωσαν άραγε το ένα μετά το άλλο το πνεύμα τους; Θάφτηκαν κάτω από τόνους τσιμέντο όπως περίπου τα ίδια τα σινεμά; Αποδέχτηκαν μήπως οι ίδιοι την κατάσταση αυτή της παράδοσης ως αναπόφευκτη, σαν κάτι που δεν θα μπορούσαν ν' αντιμετωπίσουν νικηφόρα; Μήπως πάλι βολεύτηκαν με τις κάθε είδους υποσχέσεις, αντιπαροχές και ευκολίες; Μπα, σε κανέναν δεν μπορεί να άρεσε (εκτός βεβαίως από τους εργολάβους!) το ότι οι μπουλντόζες τα ξεκοίλιαζαν στη σειρά, χρόνο το χρόνο.
Δεν θέλω όμως εδώ ν' αναφερθώ σε πολιτικές ευθύνες για την καταστροφή τους, οι οποίες είναι αποτέλεσμα ασφαλώς της εκτρωματικής ανάπτυξης και του μηδενικού σχεδιασμού της πόλης όπου ζούμε, μολονότι αυτές οι ευθύνες, μη γελιόμαστε, είναι σαφώς συγκεκριμένες.
Ούτε θέλω ν' αναφερθώ στο ποια θα ήταν η εικόνα της πόλης μας, ή πιο σωστά πώς θα ήταν η πόλη μας αν αυτά τα σινεμά είχαν διατηρηθεί μέχρι σήμερα [ένας μικρός παράδεισος δηλαδή]...
Απλώς καταθέτω εδώ ορισμένες σκέψεις και απορίες, προβοκατόρικα σχεδόν, και αυτό γιατί στις περισσότερες έχω ήδη - ή νομίζω πως έχω - τις απαντήσεις. Όσο για το "ζητούμενο" ετούτου του κειμένου, μα αυτό το έχω κιόλας καταθέσει από τον τίτλο...
Μια ιστορία 80 χρόνων
Οι πρώτοι (θερινοί) κινηματογράφοι στην Ελλάδα χρονολογούνται στα τέλη της δεκαετίας του 1910 με αρχές του 1920. Μεταξύ αυτών ήταν η Αίγλη (του Ζαππείου), το Βοξ (των Εξαρχείων), το Θησείο και το Παλλάς. Στην ουσία ήταν μάντρες που συνδύαζαν το θέαμα με το ποτό.Στην αρχή οι πελάτες δεν έκοβαν εισιτήριο για την ταινία, αλλά ήταν υποχρεωμένοι να αγοράζουν κάποιο ποτό, στην τιμή του οποίου περιλαμβανόταν και το αντίτιμο για την ταινία που θα έβλεπαν. Το εισιτήριο καθιερώθηκε αργότερα, μόλις το 1937.
Η πρώτη κινηματογραφική προβολή στην Αθήνα έγινε σε ένα ζαχαροπλαστείο-καφενείο στην πλατεία Συντάγματος, το 1916, από 2 Γάλλους κινηματογραφιστές. Έκτοτε οι προβολές συνεχίστηκαν και σε άλλα καφέ-ζαχαροπλαστεία με συνέπεια τον σφοδρό ανταγωνισμό μεταξύ των κινηματογράφων αυτών και των θερινών που έδιναν κανονικά παραστάσεις.
Υπάρχει ακόμα μια πληροφορία -λιγότερο επίσημη- σύμφωνα με την οποία ο πρώτος θερινός κινηματογράφος ξεκινά το 1907 (ή 1906), όχι όμως με καθίσματα. Είναι ένα λούνα παρκ, κάτι σαν τσίρκο, που έρχεται από την Ιταλία. Υπάρχει λοιπόν εκεί ένα πανί τεντωμένο, όπου κάποιος προβάλλει κάποια ανθρωπάκια που τρέχουν γρήγορα. Αυτά όμως ήταν χθες.
Σήμερα στο "κέντρο" του Δήμου της Αθήνας έχουν απομείνει 22 [περίπου] σινεμά και ασφαλώς δεν είναι όλα εν λειτουργία. Ενώ στη χρυσή εποχή των θερινών, αρχές της δεκαετίας του 1960, μόνο η Λεωφόρος Αλεξάνδρας είχε 8-10 (!) μεγάλα, με περίπου 3.000 καθίσματα το καθένα!
Μετά, βεβαίως, ήρθε η άναρχη οικοδόμηση, η υστερία της πολυκατοικίας, και μην το ξεχνάμε, η τηλεόραση, ό,τι πιο κιτσάτο δηλαδή στα ελληνικά 60'ς...
|
* διαβάστε ακόμη για τα θερινά σινεμά το: ΛΑΜΠΕΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΑΓΝΟΩ*Από το : αmφiθeatro.gr το φοιτητικό portal | | |
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου