«Σήμερον κρεμάται επί ξύλου…»

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας.

Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο των αγγέλων βασιλεύς.

Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται, ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις.

Ράπισμα κατεδέξατο, ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ.

Προσηλώθη, ο νυμφίος της Εκκλησίας.

Λόγχη εκαντήθη, ο υιός της Παρθένου.

Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ.

Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν.

Συνειρμικά, η Μεγάλη Εβδομάδα ξεκινούσε πάντα για μένα την Μεγάλη Πέμπτη. Συναισθηματικά φορτωμένος με την Πράξη της Σταύρωσης περίμενα την κορύφωση του δράματος, τη Μ. Παρασκευή για να αποφορτισθώ μέσα από τους ύμνους των εγκωμίων και την περιφορά του Επιταφίου.

Η μελαγχολία διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Πένθιμο και λυπητερό το χτύπημα της καμπάνας. Μόνο οι μυρωδιές από τα λαμπροκούλουρα και τα τσουρέκια στις γειτονιές απάλυναν κάπως τον πόνο της ψυχής και έδιναν αισιόδοξα μηνύματα για τις επόμενες ημέρες.

Ημέρα θυσίας και των αμνών που κρέμονταν σφαγμένα στα κατώγια, να σιτέψουν και να είναι έτοιμα για το φούρνο της Λαμπρής.

Η Άνοιξη στο φόρτε της με χρώματα κι αρώματα.

Κάτι καλό θα συμβεί…