ΑΛΕΚΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ – 32 χρόνια μετά…


ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΜΟΥ

Ένα σπιρτόξυλο για πέννα
αίμα χυμένο στο πάτωμα για μελάνι
το ξεχασμένο περιτύλιγμα της γάζας για χαρτί.
Μα τι να γράψω;
Τη Διεύθυνσή μου μονάχα ίσως προφτάσω
Παράξενο και πήζει το μελάνι
Μέσ' από φυλακή σας γράφω
στην Ελλάδα

ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ, Αλέξανδρος

5 σχόλια

  1. Νάσαι καλά μωρέ Γιώργη, που τον θυμήθηκες. Δυστυχώς αυτή η μέρα, η Πρωτομαγιά, είναι φορτωμένη με πολλά, αλλά είναι πλέον κοινή διαπίστωση πως "οι παλιοί μας φίλοι, για πάντα φύγαν" και μαζί τους "οι παλιές ιδέες, οι παλιές αγάπες, οι κραυγές...", μόνο που δεν γίνανε "παιχνίδι στα χέρια των παιδιών". Βλέπεις, ο Αλέκος δεν ήταν κάτω από στέγαστρα, δεν τον χωρούσαν, γιαυτό τον ξέχασαν όλοι. Ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι σαν εσένα, ευτυχώς. Σ΄ ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η μνήμη δεν είναι θέμα επετείων και σεβασμού. Είναι ένας τρόπος να γίνονται οι άνθρωποι καλύτεροι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Είναι το ποίημα που έγραψε με το αίμα του σε μια κούτα τσιγάρα.
    Οι πραγματικοί ήρωες δεν ξεχνιούνται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @όλους
    Αδέρφια, η μέρα αυτή του 1976 έχει μείνει χαραγμένη στην καρδιά και τη σκέψη μου και συνυφασμένη με την έννοια της ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος05 Μαΐου, 2008

    Δεν χωρούσε πουθενά!
    Πραγματικά Ελεύθερος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Αρχική σελίδα