Βαρετά επαγγέλματα

Κλεισμένοι στο κουβούκλιο, απλώνουν το χέρι για να πάρουν το αντίτιμο την πρώτη φορά, για να δώσουν το απόκομμα με ή χωρίς τα ρέστα τη δεύτερη.

Το σκηνικό επαναλαμβάνεται μονότονα εκατοντάδες ή και χιλιάδες φορές στις μεγάλες εξόδους από τα αστικά κέντρα.

Καθημερινότητα χωρίς εκπλήξεις. Χωρίς εναλλαγές. Χωρίς εξέλιξη. Χωρίς «στραβά». Χωρίς τη χαρά της επιτυχίας :-) Χωρίς τη θλίψη της αποτυχίας :-(

Για πόσο χρονικό διάστημα; Προσωρινά; Ελάχιστες οι περιπτώσεις νομίζω. Ολόκληρη ζωή τις πολλές φορές.

Μονοτονία - πλήξη - ρουτίνα από ανάγκη. Την ανάγκη της επιβίωσης, της εξασφάλισης εργασίας, της «αποκατάστασης».

Προσωπικά δε θα μπορούσα. Μιλάω βέβαια εκ του ασφαλούς καθισμένος στην αναπαυτική εργονομική καρέκλα του γραφείου, έχοντας την πολυτέλεια να πληκτρολογώ «φιλοσοφίες» στην οθόνη του υπολογιστή.

Έτσι μου βγήκε. Δεν το είχα σχεδιάσει από πριν.

Αφορμή το άρθρο του e-tipos για τις επιπτώσεις που έχει στον ανθρώπινο εγκέφαλο η μονότονη εργασία. Τον θέτει σε κατάσταση ΠΑΥΣΗΣ!!

Και ελπίζουν τώρα οι ερευνητές έχοντας ανακαλύψει ότι υπάρχει η δυνατότητα έγκαιρης πρόγνωσης του «μπλακάουτ», ότι θα μπορέσουν να σχεδιάσουν ένα μόνιτορ πρόληψης λαθών, που θα λειτουργεί ως σύστημα συναγερμού για εργαζόμενους σε κρίσιμες από άποψη ασφάλειας θέσεις, όπως είναι οι πιλότοι ή οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, αλλά και για επαγγελματίες με δραστηριότητες που συν τω χρόνω γίνονται πληκτικές.

Βαριέμαι γιατρέ μου. Να ανησυχώ;