ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ ΕΧΕΙΣ…

Θέμα ένθετο, πολυσέλιδο - τι να μη χάσουμε αυτό το φθινόπωρο στην πόλη. Θα ’πρεπε να συνοδεύεται από το θέμα «Πώς να κλέψουμε μια τράπεζα για να βρούμε φράγκα να δούμε όσα γίνουν στην πόλη…».

Ο λόγος που δεν διαβάζω συχνά τα free press είναι γιατί ξέρω πια ότι μιλούν για μιαν άλλη Αθήνα, άλλων ανθρώπων, άλλης ζωής: ο Στάθης ταξιδεύει, Το Κορίτσι στην Πόλη μπεκροπίνει και τσιμπολογάει μετά το ολοήμερο shopping, ο Μιχαηλίδης εκνευρίζεται που οι καθημερινές του δεν είναι London-like, έχει υπέροχες συναυλίες, μοναδικά θέατρα, απίθανα πάρτι.

Η πόλη ποτέ δεν κοιμάται. Η πόλη σας…

Η δική μου πόλη έχει ξύπνημα στις 6.30, ουρά για τρόλεϊ στις 7.15, δουλειά, διάλειμμα το μεσημέρι, δουλειά κι απόγευμα ως τις 9. Και το Σάββατο.

Έχει δάνειο για το δυάρι (αντί για νοίκι), δυο πιστωτικές κάρτες, λογαριασμούς που πάλι ακρίβυναν, ουρά στον ΟΕΚ για κοινωνικό τουρισμό γιατί δεν περισσεύουν τα ρημάδια ούτε για μια βδομάδα στα νησιά, ούτε Πάρο, ούτε Μύκονο, σε άλλο χάρτη, συντονισμό στα ραδιόφωνα που μοιράζουν προσκλήσεις για θέατρο και σινεμά και το Σαββατόβραδο μπαλκονάκι, μπιρίτσα, κουβεντούλα κι αγκαλιές.

Δεν είναι γκρίνια. Δεν είναι, πίστεψέ με, μιζέρια. Μερικές φορές ζηλεύω που τόσα βλέπετε, τόσα ακούτε, τόσα ανακαλύπτετε.

Δεν είναι αντίπαλος η LifΟ, είναι μια ψευδαίσθηση ότι εκεί έξω υπάρχει ένα κομμάτι βολεμένων που χαίρονται τα λεφτά τους, αγαπημένων καλλιτεχνών που ποτέ δεν αναρωτήθηκαν αν είναι πολλά τα 40 ευρώ για το εισιτήριο, λατρεμένων τύπων που δοκιμάζουν σουίτες και φουά γκρα, πισίνες και κόκα.

Τα ακριβά γούστα και η ακριβή μου ταπεινότητα.

Καλή διασκέδαση φιλαράκια. Πιθανό να σας βρω σε μια στήλη που θα λέγεται «Working Zero» (οι ήρωες κοιμήθηκαν κι ονειρεύτηκαν ζωή).

Νίκος Παπαδόπουλος

(Ετών 38, εργαζόμενος από τα 16, μισθός 800 €, πλατεία Αμερικής)

Περιοδικό LIFO στήλη INBOX