Σεπτέμβρης του ’67. Αρχές Φθινοπώρου.
"Τί έγινε ρε παιδιά;"
"Που πήγαν όλοι;"
"Ο Αλέκος, ο Γιάννης, ο Κώστας, ο Σταύρος;"
"Πού εξαφανίστηκαν;"
Άνοιξε το Σχολείο.
"Κι εγώ γιατί δεν πήγα;"
"Γιατί με άφησαν απέξω;"
Το νέον σχολικόν έτος περιελάμβανε μαθητάς γεννηθέντας έως την 1ην Απριλίου 1962..!!
"Για μια μέρα;;;" Γαμώ την ατυχία μου!
Πίκρα!
Και τώρα τί κάνουμε; Πώς περνάει η μέρα;
Στην αρχή προσπαθούσα να σκαρφαλώσω στα παράθυρα για να χαζεύω τους φίλους μου μέσα στην αίθουσα απ τη μεριά του δρόμου.
Μια δυο, η δασκάλα παρήγγειλε στη μάνα μου να με μαζέψει γιατί ενοχλούσα. Τους αποσπούσα την προσοχή.
Διαταγή και τα σκυλιά δεμένα! Ε, δε σήκωνε και πολλά η εποχή.
Οι τοπικές εξουσίες ήταν σαφέστατα καθορισμένες, ελέω «Επαναστάσεως».!!
Καθόμουν τότε στη θεία τη Γραμματική, πότε στην αυλή, πότε πίσω απ τις φραγκοσυκιές κι έβλεπα από μακριά. Που και που πετούσα και κανένα πετραδάκι... Καμιά φορά στα διαλείμματα, όταν η μπάλα "ξεθύμαινε" στον κήπο ή στα διπλανά χωράφια έτρεχα και τους την έδινα. Δεν είχε γούστο όμως. Να πλησιάσω δεν μπορούσα περισσότερο.
2θέσιον 6τάξιον Δημοτικόν Σχολείον Κουμαιίκων Σάμου.
Στη μία αίθουσα η Α΄με την Ε΄και την Στ΄ και στην άλλη η Β΄με την Γ΄και την Δ΄.
Το σχολείο λειτουργούσε πρωί απόγευμα Δευτέρα – Παρασκευή με διανομή συσσιτίου ενδιάμεσα και το πρωινό του Σαββάτου.
Έπρεπε να πάει Σάββατο απόγευμα για να παίξω με τους φίλους μου δηλαδή.
Είχα μείνει με το Μάκη να βολοδέρνουμε από το φούρνο μέχρι την πλατεία.
Στήναμε «θηλιές» στην εξοχή ή «αυγολογούσαμε» όσες βρίσκαμε «κούπα». "Ξεσβουρώναμε" σφηκοφωλιές. Σπάζαμε τζάμια!!
Η μάνα μου στο ράψιμο με ένα σωρό μαθήτριες. Ο πατέρας μου στα καράβια.
Η γιαγιά μου ανέλαβε το ρόλο του φροντιστηρίου για την επόμενη χρονιά.
Περιοδικά «Ρομάντζο» και «ΝΤΟΜΙΝΟ» τα βοηθήματα. Στο ράδιο το «Σπίτι των ανέμων» με τη Τζοβάνα και τον Λαμπίρη. Η φαντασία οργίαζε. Κολατσιό με παξιμάδι και κασέρι.
Τα απογεύματα περνούσα από την άλλη γιαγιά. Τεράστιες φέτες ζυμωτού ψωμιού και τυρί ντόπιο δικό της ή χαμάδες.
Ε, δεν ήταν και τόσο άσχημα τελικά!!
Πέρασε η σχολική χρονιά και μαζί της η πίκρα του αποκλεισμού από την παρέα.
Επιτέλους γράφτηκα στην Πρώτη.
Χα χα χα χα χα !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝά 'σαι καλά γείτονα ...
Μού 'φκιαξες το κέφι Δευτεριάτικα.
Βίοι παράλληλοι σε κάποια χωριά του νησιού
Πιστεύω να θυμάσαι τη φωνή του
Βύρωνα Πάλλη στο ράδιο ...
Το πάρτυ με τις τηγανίτες της γιαγιάς
με το μέλι ή το πετιμέζι !!!
Νά 'χεις ΚΑΛΗ ΒΔΟΜΑΔΑ ...
Υ.Γ.
Ευχαριστώ για τις οδηγίες για τα links.
Καλό , πολύ καλό !
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι μου θύμισες και μένα!
Όχι από φιλομάθεια ότι ήθελες να πας σχολείο, για την παρεούλα που δεν ήθελες να χάσεις!! Κι από αταξίες άλλο τίποτα !!
Έχω ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη!
Καλή βδομάδα και καλές αναρτήσεις τώρα που φθινοπώριασε !!!!!
Και τη γιαγιά Αννούσκα? Ξέχασες τη γιαγιά Αννούσκα?
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ "έχασα" επεισόδια εκείνη τη χρονιά!
Γιατί εκείνη τη χρονιά εγώ ΠΗΓΑ στο σχολείο... γεννήθηκα βλέπεις Ιανουάριο!!!
Γειά σου Μπάλε με τα ωραία σου :)))
Χαχαχαχα!
ΑπάντησηΔιαγραφήεγώ την έχασα τη χρονιά για 24 μέρες, τουλάχιστον!
(αλλά όχι, δεν πήγα σχολείο ούτε κι εγώ εκείνη τη χρονιά :))) )
Πάρα πολύ καλό, όμορφες αναμνήσεις!!!
:)
καλή χρονιά σε όλους τους μαθητές, όλων των ηλικιών :)))
Kαλοοοο! Κι εγω στο σπιτι των ανεμων κολλησα. Με τον Βυρωνα Παλλη και την Αφροδιτη Γρηγοριαδου. Τοτε που οι φωνες ηταν το βασικο κριτηριο για να γινεις δημοφιλης. Πολυ ομορφο, ενοιωσα για λιγο αυτο που λεμε.. εμεις του 60 οι εκδρομεις! Και φυσικα τρεξαν τα σαλια μου με το κολατσιο! Γεια σου Γιωργακη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπολαυστικό το νοσταλγικό σου post!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο μακρινός αισθάνομαι, βρε Γιώργη, τότε στις 30 του Δεκέμβρη του 1962, άφηνα το χωριό μου κι έφευγα για τη ξενιτιά 15χρονο παιδάκι (ναι γιατί τότε στα 15 παιδάκια ήμασταν, μη βλέπεις τώρα), ναι στην ξενιτιά που έμελλε να μείνω 41 χρόνια. Για φαντάσου... τότε εσύ σκάλωνες στα παράθυρα του Σχολείου να βρίσκεσαι κοντά στα φιλαράκια σου. Για φαντάσου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι είναι η ζωή...
Πόσες εικόνες με γέμισε το κείμενό σου! Λόγο πιο πάνω, σε ένα άλλο νησί, τα ίδια κάναμε, τα ίδια ακούγαμε, τα ίδια τρώγαμε. Όμορφα χρόνια, ίσως γιατί είχαμε τη ζωή μπροστά μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠού τον θυμήθηκες καλέ μου το Λαμπίρη;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣπίτι των Ανέμων λέω το εξοχικό της Γλαρούπολης, επειδή βρίσκεται σε υψηλό σημείο και το χτυπούν οι 4 ανέμοι...
Θυμάμαι στο Δημοτικό τα κινητά συνεργεία προβολής ταινιών στο σχολείο. Πρόχειρες κουβέρτες στα παράθυρα για συσκοτισμό για να δούμε Χοντρό-Λιγνό, Τουίτυ...
:-)
Φιλί και Γλαρενιε αγκαλιες
@sidepap21
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο γέλιο σου τα λέει όλα!! Να είσαι καλά
@Αθηνά
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ!! Χαμογέλασα κι εγώ από την έκταση που πήρε το δικό σου χαμόγελο.!! Πάντα τέτοια.
@τέρας
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίδες για να βιάζεσαι!! Έχασες επεισόδια καλή μου... Γεια σου και σένα Τερατάκι!!
@νατασσάκι
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό μας έλειπε! Εσύ βρε ούτε στη σκέψη των γονιών σου δεν ήσουν τότε!! ;-)))
@δεσποιναριον
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου Δεσποινάκι! Η μαγεία του ραδιοφώνου, σε όλο της το μεγαλείο. Πέρα από τις "εμπορικές" σειρές, το "Θέατρο της Δευτέρας". Φωνές, ανάσες, σιωπές που σε καθήλωναν!! Τί "κόλλημα" είχα φάει, δε λέγεται.. Φιλιά
@elie
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά γυριστρούλα!
@μηθυμναιος
ΑπάντησηΔιαγραφήLa vita e bella ξάδερφε, ότι κι αν λέμε!!
@κούκος
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά φίλε μου! Λίγο πιο πάνω λίγο πιο κάτω, λίγο πιο πέρα, τον ίδιο αέρα αναπνέαμε, την ίδια σκόνη, την ίδια θάλασσα αγναντεύαμε. Οι εικόνες τρύπωσαν στις χαραμάδες τις μνήμης, κι άντε να τις ξετρυπώσεις τώρα!!
@φυρδην-μιγδην
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου γλαρένια μου. Καιρό πολύ είχα να σε "ακούσω". Είχες και τις "περιπέτειες" σου με τον "πάροχο".. Πάλι καλά τα κατάφερες! Φιλιά κι από μένα.
Με καλεσες και περασα για το κερασμα και τι μου θυμησες ? οτι εγω εκεινη τη χρονια τελειωσα το λυκειο ειχαμε λυκειο εκεινα τα χρονια τα παλια ,και ειχα μια χαρα που ειχανε κλεισει τα σχολεια καιδεν ειχαμε μαθημα,που ναξερα???Φιλια ελευθερια
ΑπάντησηΔιαγραφήKαλώς σε βρίσκω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραίο κείμενο! Δυστυχώς, εγώ ακολούθησα αντίθετο δρόμο. Γεννημένη Φλεβάρη με ...τράβηξαν βίαια ως ...πενταμισάρικο από τους φίλους μου. Εγώ έτρεχα σχολείο κι αυτοί συνέχισαν να παίζουν στη γειτονιά! Και πόσο ζήλευα...
Τελικά ο καθένας έχει κάτι να ...παραπονιέται.
Αν και δεν νομίζω ότι είναι παράπονο, είναι μάλλον νοσταλγία.
Να περνάς καλά!
Ξέριες τι συνέβη;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε την πολύ μπελαλίδικη μεταφορά των links από το παλιό στο νεο μπλογκ, μοιραία διέφυγαν πολλά μπλογκ φίλων που ανακαλύπτω στις επισκέψεις μου στην πορεία και σταδιακά προσθέτω.
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Πάρα πολυ καλή περιγραφή μιας εποχής που για τους παλιότερους σημαίνει πολλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ δεκαετία του '60 μοιάζει πολύ μακρινή κι όμως τόσο πιο αθώα, παιδιάστικη.
Ο αποκλεισμός απο κάτι οταν είμαστε παιδιά ήταν απίστευτα πιο οδυνηρός απ οτι σήμερα.
Γράφεις καλά. Θα περνάω να διαβάζω.
Στήναμε «θηλιές» στην εξοχή ή «αυγολογούσαμε» όσες βρίσκαμε «κούπα». "Ξεσβουρώναμε" σφηκοφωλιές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑιτούμεθα λεπτομερειών Γιώργη!!!
Κρύβεις λόγια...θηλιές, αυγολογούσαμε, κούπα, ξεσβουρώναμε κι άιντε όξω απ την πόρτα;)
Πε μας πως, βρε παιδί;)