ΑΡΜΕΝΙΣΤΗΣ

Πώς μπορείς να αρμενίσεις χωρίς να περάσεις θάλασσα; Πώς μπορείς να ταξιδέψεις καθισμένος σε μια καρέκλα «καφενείου». Όχι δεν είναι από τα ταξίδια του νου. Αυτά είναι συνήθως μοναχικά. Εδώ αρμενίζει  η ψυχή. Σε σηκώνει το αεράκι της παρέας και το κύμα της «κατάστασης» που συμβαίνει μπροστά στα μάτια σου. Εσύ απλά αφήνεσαι στη συμμετοχή.

Όλα πολλές φορές ξεκινάνε από ένα τηλεφώνημα. Οι φίλοι οι παλιοί που δε μπορείς να μη δεις και να περάσει ο Χειμώνας έτσι.

Ανταμώσαμε λοιπόν με τεράστια χαρά και πεποίθηση ότι θα περνάγαμε καλά. Δεν βρέθηκε το παραμικρό στο δρόμο μας που να μας πάει κόντρα. Όλα είχαν κρυφά συνωμοτήσει να βγάλουν ότι καλύτερο διέθεταν στην καρδιά τους να ενωθούν στο μυστικό γιορτάσι και η βραδιά να κυλήσει σε μαγική τροχιά.

Ήταν ο Τάσος, η Μαρία, ο Δημήτρης, η Λίλη, η Μαρία μου κι εγώ. Στο «δρόμο» πήραμε κι άλλους 3 μαζί μας, φίλους φίλου μας.

Προορισμός μας ο ΑΡΜΕΝΙΣΤΗΣ (Σμολένσκι 36 & Κηφισού, Ν. Φάληρο, 2104833006). 

Όπως λέει και το ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ, « ο «Αρμενιστής» είναι ένα περίεργο αμάλγαμα. Οι μισοί πορτοκαλί-μισοί πέτρινοι τοίχοι είναι φορτωμένοι καδραρισμένες παλιές εφημερίδες, πολυκαιρισμένες φωτογραφίες και ομολογίες από σιδηροδρόμους και κλωστοϋφαντουργίες, τα παραθυρόφυλλα είναι βαμμένα πράσινα και δίπλα σ' ένα ωραίο ραδιόφωνο-αρχαιολογία φιγουράρει ένας μάλλον συνομήλικος μετρητής γκαζιού. Το ιδιόμορφο του πράγματος βέβαια είναι αλλού: τα γοητευτικά «χαλάσματα». Τα τούβλα που προεξέχουν εκεί που κάποτε υπήρχαν πόρτες κι ένας τοίχος σπασμένος για να επικοινωνούν δύο δωμάτια -στο κενό έχουν τοποθετηθεί κεράκια- σίγουρα θα σας πείσουν ότι κάτι τέτοιο δεν έχετε ματαδεί.»

Ξεκινήσαμε με ρακές κεράσματα, με πειράγματα και τσουγκρίσματα. Ήρθαν και τα φαγητά στην ώρα τους. Μαραθοκεφτέδες, παστουρμαδόπιτες, ταμπουλέ, κεφτεδάκια, κεμπάπ Φλώρινας με κιμά ανάμικτο μοσχαρίσιο και πρόβιο και μπούκοβο. Το κρασί κόκκινο απ το καλό!!

Δεν άργησαν να «βαρέσουν» και τα όργανα. Ο Χρήστος στην κιθάρα, ο Μιράν στο μπουζούκι και η Αμαλία με την υπέροχη φωνή και «σκηνική παρουσία» στο τραγούδι, «απαίτησαν» την προσοχή μας. Με όργανα φυσικά, χωρίς μικρόφωνα και ενισχυτές ξεκίνησαν με γνωστά τραγούδια λαϊκά και ρεμπέτικα και ένωσαν το μαγαζί σε μια παρέα.

Ο Χρήστος παίζει την κιθάρα στο στιλ "κάθε δευτερόλεπτο κάτι συμβαίνει", ακούς μπάσα, φράσεις μελωδίες κι από φωνή μια χαρά.

Ο φίλος μας ο Τάσος, με ένα χρόνο αποχή από τη «νύχτα» δεν ήθελε πολύ να υποκύψει στα καλέσματα της ορχήστρας. Είπε και τι δεν είπε. Έχω συνδέσει την παρουσία του, την έκφρασή του και τη φωνή του με κάποια τραγούδια, κι όταν τα ακούω στο ραδιόφωνο από άλλους επαγγελματίες, κάτι μου λείπει στο άκουσμα. Παραμένει τεράστιος τραγουδιστής και φίλος.

Όταν η νύχτα βάδιζε στα τελευταία της μονοπάτια, αφού ξέδωσαν και έφυγαν οι «διασκεδάζοντες» και στο μαγαζί έμειναν οι εραστές του ήχου και της μελωδίας, γέμισε με στράλια η οροφή και όλα έγιναν αλλιώς.

Η Αμαλία πήρε την κιθάρα στα χέρια και με τη θεσπέσια φωνή της μας απογείωσε! Από κοντά κι ο Μιράν μ’ ένα αναρχικό αυτόνομο παίξιμο, συμμετείχε στο χορό των άστρων.

Ο Δημήτρης "διεύθυνε" τους μουσικούς από το τραπέζι μας και συμμετείχε στις 2ες και τις 3ες!! 

Ξύπνησα αργά την άλλη μέρα με μια γλύκα στην ψυχή και ένα τεράστιο χαμόγελο για το βραδινό ταξίδι. 

Η αρμύρα πλάι στα λούκια των ματιών, ήταν από τα δάκρυα που προκάλεσαν τα γέλια μας.