Ο ΑΗ ΒΑΣΙΛΗΣ ΗΤΑΝ ΛΕΡΑ

«Τι στο καλό, αυτό το πράγμα είναι φωτογραφική μηχανή;» Αλλιώς του είχε φανεί, στο περιοδικό που τη διαφήμιζε…
Λίγο πιο μεγάλη από ένα κουτί σπίρτα, λίγο πιο μικρή από ένα πακέτο τσιγάρα. Κι από ποιότητα υλικών άστα να πάνε. Πλαστικούρα από αυτή που όταν πέσει κάτω, γίνεται χίλια κομμάτια.
Μεγάλη απογοήτευση κυρίευσε το Γιώργη, με αυτό που κρατούσε στα χέρια του! Είχε στηρίξει πολλές ελπίδες σ’ αυτή τη διαφήμιση.
Με λίγη τύχη και μεγάλη προσπάθεια, θα αποκτούσε δική του φωτογραφική μηχανή.
Οργάνωσε καλά το σχέδιό του. Οι Γιορτές απείχαν μονάχα 2 βδομάδες. Τα κάλαντα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς θα πήγαινε να τα πει με το Γιάννη. Τα ήξερε κι αυτός όλα απέξω και δε θα καθυστερούσαν για πρόβες.
Καλός ήταν κι ο Αλέκος αλλά μέχρι τα μισά. Μόλις πιάνανε στη σειρά τα καφενεία στην πλατεία κι εκεί που ήταν ευκαιρία να μαζέψουν κανένα παραδάκι, αυτός έπινε τις σούμες και τις μέντες που τον κερνούσαν οι μεγάλοι και το σχέδιο πήγαινε άπατο. Σε λίγη ώρα δε θυμόταν ούτε τα’ όνομά του. Έμπαιναν οι άλλοι πιτσιρικάδες με φόρα και σάρωναν το ταμείο. Άσε που άμα πλάκωνε κι ο Δημητρός της Νταντα Μαρίας κι «έπαιζε» με την κιθάρα, λύνονταν όλοι στα γέλια και ξεχνούσαν τις «υποχρεώσεις» τους!!
Φέτος δεν έπρεπε να την πατήσει. Με το Γιάννη στα σίγουρα!!
Περίμενε τις μπολιστρίνες από τους παππούδες, το νονό και τους θείους. 
Είχε να κάνει και δυο ποδαρικά, ένα στη θεία τη Μαρία και ένα στη θεία τη Γραμματική, κάτι θα μάζευε κι από κει.
Α, θα βγει και για τα Φώτα. Με το Σταύρο όμως. Αυτουνού του τα έχει μάθει η γιαγιά του η Γιαννούλα. Όχι αυτά τα αθηναίικα που γράφουν τα βιβλιαράκια! Τα άλλα, τα ντόπια, τα καλά, που έχουν πέραση στις γριές. Δε θα κάνουν φοβερές εισπράξεις, αλλά επειδή δε θα τα πει κανένας άλλος κάτι θα βγάλουν.
Το ΡΟΜΑΝΤΖΟ μόνιμα διπλωμένο στη σελίδα 24. Κάτω δεξιά η διαφήμιση, περιέγραφε το όνειρό του με μεγάλα μαύρα γράμματα. ΜΙΝΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ! ΝΕΑΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ!! ΑΠΟΣΤΕΛΕΤΑΙ ΜΕ ΑΝΤΙΚΑΤΑΒΟΛΗΝ. Ταχ. Θυρίς 15455 ΑΘΗΝΑΙ.
Κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί διάβαζε κι ονειρευόταν. Στην άλλη άκρη, μπροστά στο κρεβάτι, στολισμένο το δένδρο αναβόσβηνε τα φωτάκια του.
Τη Γερμανική του πατέρα του, μπορούσε να τη χειριστεί μόνο παρουσία μεγαλύτερου. Αυτή εδώ θα ήταν δική του. Θα έβγαζε πρόσωπα, τοπία, γιορτές!! 
Αυτό θα ήταν το δώρο του Αη Βασίλη για φέτος. Ούτε παπούτσια, ούτε ρούχα. Θα αγόραζε αυτό που λαχταρούσε. 
Σε λίγους μήνες, θα έκλεινε τα 11. Η καινούρια 10ετία, του 70, είχε μπει από πρόπερσι.

Θα προτιμούσε να αγόραζε μια Kodak pocket, μια Kodak Instamatic, απ αυτές που διαφήμιζε η τηλεόραση. Ήταν πολύ ακριβές όμως. Δε βαριέσαι.
Όλα κύλησαν σύμφωνα με το σχέδιο. Τα χρήματα συγκεντρώθηκαν όπως τα είχε κανονίσει. Πέρασαν οι Σχόλες, έστειλε γράμμα με παραγγελία και περίμενε τον ταχυδρόμο.
Έσκισε με ανυπομονησία το περιτύλιγμα και άνοιξε το μικρό κουτί. Εκτός από τη φωτογραφική μηχανή είχε μέσα ένα μικρό φυλλάδιο και μια κασέτα φιλμ. Ένα ματάκι χωρίς τζάμι στο επάνω μέρος προσδιόριζε το κάδρο. Μπροστά, λίγο πιο πίσω από το φακό, ένας μικρός μοχλός, έπαιζε το ρόλο του κλείστρου. Προσάρμοσε το φιλμ και άρχισε να τραβάει.
Δεν ήταν αυτό που είχε ονειρευτεί. Πιο πολύ με φτηνό παιχνίδι έμοιαζε, παρά με φωτογραφική μηχανή. Κανένα ρυθμιστικό για το φως. Το φιλμ γύριζε με το χέρι. Για φλας ούτε λόγος!! Αισθάνθηκε γελασμένος.
Μετά από 1-2 φιλμ, ο μοχλός χάλασε. Που να την έστελνε για επισκευή; Στην «Ταχ. Θυρίς 15455»;
Τον έφτιαξε αφού τον έδεσε με ένα ψιλό λαστιχάκι που έβγαλε από την καλτσοδέτα της γιαγιά του της Κατερινιώς.
Οι πρώτες φωτογραφίες δράμα! Από τις 24 στάσεις, 5-6 με το ζόρι τύπωσε ο Παριανός. Οι υπόλοιπες κάηκαν. Σιγά σιγά έμαθε πως πρέπει να έχει τον ήλιο στην πλάτη του. Για τα πρόσωπα πήγαινε κοντά. Διάλεγε τα μοντέλα του, ανάμεσα από αυτούς που αγαπούσε.
Πρόλαβε να τους βγάλει όλους.

Ο Αϊ Βασίλης εκείνη τη χρονιά ήταν σκέτη λέρα, αλλά δεν του κράτησε ποτέ κακία γι αυτό.
Οι στιγμές που πρόλαβε να αιχμαλωτίσει με το «δώρο» του, του κάνουν ακόμα συντροφιά!


Χρόνια Πολλά, καλή και δημιουργική χρονιά σας εύχομαι, μέσα απ την ψυχή μου!!