~ Νάχα νερό απ το Ζάστανο ~

Δεν υπήρχε παλιά δρόμος με τη σημερινή έννοια του όρου, που να συνδέει το χωριό με το Μπάλο. Ο δρόμος για τα τροχοφόρα της εποχής (τέλη του ’60 αρχές του ’70), ήταν πολύ στενός και είχε πολύ χώμα. Είχε πολλές πέτρες. Άλλες σφηνωμένες, άλλες στον αφρό. Είχε πολλές στροφές. Πολλές, απότομες και με μεγάλη υψομετρική διαφορά μεταξύ τους. Είχε πολλές λακκούβες!! Τα είχε όλα σε αφθονία…

Τροχοφόρα δεν είχε πολλά. 2 τρίκυκλες μοτοσυκλέτες που στη συνέχεια γίναν 3, ένα τρακτέρ, το ταξί του Σάρακα και κανένα μηχανάκι.

Η μετάβαση στην παραλία δεν το συζητάμε, προέβλεπε οπωσδήποτε ποδαρόδρομο. Η κατάβαση ήταν απόλαυση. Όλο κατηφόρα.

Παίρναμε τον παλιό δρόμο, το μονοπάτι. 

Οι μπουρνέλες οι κοντούλες τα σύκα και τα καΐσια τρέμανε στο πέρασμα μας . Τις βανίλιες τις αφήναμε για τις νυχτερινές επιδρομές. Κατεβαίναμε από τα πλυσταριά, «πιάναμε» τη στέρνα, περνούσαμε από τη Λακίτσα, το Παλιοχώρι, και ένα μικρό απότομο μονοπάτι μας έβγαζε στον «αμαξωτό».

Τα βήματα γίνονταν τότε πιο γρήγορα. Μεγάλωναν οι δρασκελιές. Ο ήλιος ντάλα μεσημέρι στις δόξες του.

Η «δροσερή» θάλασσα στο γιαλό, θα ανακούφιζε τη θέρμη των κορμιών αλλά η κάψα στο λαιμό αποζητούσε επιτακτικά το αναψυκτικό της. Νερό από το Ζάστανο! 

Αφού είχαμε βιώσει το μαίανδρο μας στα εύκολα της κατηφοριάς, περνούσαμε το πέτρινο λαξευτό γεφύρι του Αμφίλυσσου με τα μικρά πεζούλια αριστερά και δεξιά, τα πλατάνια και τα θεόρατα κυπαρίσσια και βρισκόμασταν μπροστά στην τσιμεντένια βρύση με τη γούρνα. Νερό γάργαρο και δροσερό να καταλαγιάσει η δίψα. Μπορεί το ποτάμι να είχε στερέψει προσωρινά μέχρι τις επόμενες βροχές, αλλά η πηγή ανεξάντλητη, χάριζε το πολύτιμο δώρο της αδιάκοπα. 

Πίναμε με την ψυχή μας.

Όταν ο χειμώνας έφερνε βροχές, το ποτάμι κρατούσε στα βοθάνια του νερό σχεδόν όλο το καλοκαίρι. Γέμιζαν οι γούρνες του με γυρίνους, βατράχια, καβούρια και ποταμόψαρα. Βούρλα και καλαμιές στις άκρες μας έδιναν εφόδια για να αρματωθούμε με τόξα και βέλη. Σμήνη από φτερωτά έντομα, «ελικόπτερα», πουλιά και άγριες μέλισσες βουτούσαν στη γύρη και στα ακίνητα νερά. 

Όταν στέρευε, μου άρεσε να περπατάω πάνω στις πέτρες με τα ξεραμένα μούσκλια. Η μυρωδιά με τρόμαζε και με σαγήνευε. Ήταν πολύ περίεργη η αίσθηση και η ησυχία της κοίτης. Δεν έλειπαν όμως οι κίνδυνοι. Νεροφίδες οχιές και δεντρογαλιές έκοβαν τις βόλτες τους, αλλά το είχαμε στα «υπόψιν»!!

Στην επιστροφή, το δώρο του Ζάστανου, είχε μεγαλύτερη αξία. Μπορεί να είχε καταλαγιάσει η ζέστη, αλλά η ανηφόρα φάνταζε πολύ ζόρικη. Οι στροφές καπάκωναν η μια την άλλη και τα πόδια έσερναν τα βήματά τους στο χώμα με γλιστερά βήματα. Βλέπεις οι περισσότεροι φορούσαμε σαγιονάρα πλαστική. Που να αντισταθεί στην κούραση; 

Δρόσιζε λίγο η μέρα που έφευγε. Μύριζαν τα σπάρτα, τα σκίνα, η ρίγανη, οι χαρουπιές, τα γαϊδουράγκαθα και τα θυμάρια. Στεκόμασταν λίγο να πάρουμε ανάσα και να απλώσουμε το βλέμμα στη θάλασσα που έπαιρνε το χρυσό της κι εκεί απέναντι στις ράχες και στις κορφές των Φούρνων και της Ικαριάς.

Δεν έπρεπε να καθυστερήσουμε. Είχαμε να παίξουμε μπάλα, να αλλάξουμε για τη βραδινή βόλτα στο μάρμαρο, να ξελογιαστούμε στα μάτια των κοριτσιών.

Ποιος μετρούσε το χρόνο όμως; Τον είχαμε όλο με το μέρος μας.

Τότε..

Υ.Γ. Δυο φωτογραφίες που μου έστειλε πρόσφατα ο φίλος μου ο Γιάννης, δώσανε αφορμή στην πένα, φτερά στη θύμηση και γέμισε χαρά η καρδιά.

Ας είναι καλά το παλληκάρι!