Αποχαιρετισμός στον Νίκο Παπάζογλου

"Εγώ δεν είμαι ποιητής, είμαι στιχάκι. Είμαι στιχάκι της στιγμής πάνω σε τοίχο φυλακής και σε παγκάκι. Με τραγουδάνε οι τρελοί και οι αλήτες..."


Έφυγε σήμερα από τη ζωή ο μπροστάρης των Λοξών. Κι εμείς Φάλαγγα από πίσω του να μη μπορούμε να πιστέψουμε το μαντάτο. Μπαρκάρισε ο Νικόλας Παπάζογλου, μας άφησε μόνους σήμερα να ακούμε τα τραγούδια του ξανά, εις μνήμην αυτή τη φορά, και να θρηνούμε τις στιγμές μας που φύγανε κι αυτές προ πολλού.
Απίστευτο το χαμπέρι. Είχαμε ακόμα την εικόνα του την τοτινή μες στα μάτια μας όλοι.Πάνω στην καλοκαιρινή εξέδρα με το μαντήλι το κόκκινο και τον παράξενο λυγμό στη φωνή.
Ο τραγουδοποιός της γενιάς μας, το ίνδαλμα της εφηβείας και των φοιτητικών μας χρόνων, ο άνθρωπος που συντρόφεψε τους έρωτές μας, τον πόνο και τη χαρά μας, τη ζωή μας την όμορφη με τις μελωδίες και τους στίχους του, με τη φωνή του, πέρασε στην αιωνιότητα όπως και οι μέρες μας, ανεπιστρεπτί πλέον. Όσο ήτανε στη ζωή ο Παπάζογλου, κι ας μην τον βλέπαμε πια, νιώθαμε πως είναι ζωντανό και το παρελθόν μας. Νιώθαμε πως μπορεί μια μέρα να το ξαναζήσουμε. Με τη φλόγα του αναπτήρα να τρεμοπαίζει ξανά μπροστά σε μια εξέδρα που πάνω της θα τραγουδήσει κάποτε. Σήμερα όμως τέρμα οι ελπίδες οι απατηλές. Μια ολόκληρη γενιά θρηνεί τον νεανικό εαυτό της σήμερα. Πεθάνανε τα καλύτερά μας χρόνια σήμερα, ανήμερα Κυριακή του Λαζάρου, δίχως ελπίδα ανάστασης.


Στο καφενείο του Γιάκοβου, στην ψαρόσκαλα της Χίου πριν από δεκαπέντε χρόνια, Ιούλιος μήνας με φεγγάρι γεμάτο, μας είχε βρει το ξημέρωμα με τους ήχους του μπαγλαμά του, με τη φωνή του να υπάρχει μονάχα για μας, για την παρέα που ξεκοκάλισε τη συναγρίδα, την κερδισμένη από εκείνον σε μια λοταρία. Τυχερός ο Νικόλας στα ψάρια. Τυχεροί κι εμείς στη ζωή. Μας έλαχε να τον συναντήσουμε και να μάθουμε από μικροί, όσοι νιώσανε την ψυχή του, πως και οι λοξοί του κόσμου τούτου μπορούνε να πάρουνε την εκδίκησή τους. Την εκδίκηση της γυφτιάς.


Προσωπικά ο Νικόλας Παπάζογλου με σημάδεψε. Με διαμόρφωσε ως άνθρωπο και ως συγγραφέα. Του χρωστάω πολλά. Η λοξή του φάλαγγα φώτισε την ψυχή μου να δει τους λοξούς του κόσμου, να λοξέψει κι αυτή για να ζήσει.
Τον ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου, υποκλίνομαι και θρηνώ.

Γιάννης Μακριδάκης

"Διάβασα τον αποχαιρετισμό σου στον Νίκο Παπάζογλου. Συγκινήθηκα. Κι εγώ, σαν δικό μου άνθρωπο τον έκλαψα." 
Μαζί με την αλήθεια της, η καλή μου πατριώτισσα Τασούλα Επτακοίλη, μου έστειλε κι ένα μέρος από τη συνέντευξη που της έδωσε για το «Κ» της Καθημερινής, την άνοιξη του 2006. Θεώρησα σκόπιμο να μπει εδώ, έτσι που να μπολιάσουν τα λόγια του, τον υπέροχο αποχαιρετισμό του Μακριδάκη.

Από την πρώτη σας εμφάνιση στο τραγούδι φοράτε μια κόκκινη μπαντάνα. Σημαίνει κάτι;
Τίποτα ιδιαίτερο. Ξεκίνησα να τη φορώ τον καιρό που οδηγούσα μοτοσικλέτα. Είναι επίσης κατάλοιπο από την παιδική μου ηλικία. Όταν ήμουν πιτσιρικάς δεν υπήρχαν χαρτομάντιλα και δεν τολμούσες να βγεις από το σπίτι χωρίς υφασμάτινο μαντίλι. Με σταματούσε η μάνα μου στις σκάλες να με ρωτήσει «πήρες μαζί σου μαντίλι;». Όσο για το χρώμα της; Ταιριάζει με τη στολή αγγαρείας που συνήθως φοράω. Λειτουργεί ως κόσμημα. Να σκεφτείτε ότι και τα πανιά του Ικαρου, του καϊκιού μου, είναι σ’ αυτά τα χρώματα: μπλε και κόκκινο.

Το κοινό ποιο πιστεύετε ότι είναι;
Κάθε ηλικίας. Γονείς με τα παιδιά τους, άνθρωποι που ζήσανε αυτή την εκπληκτική μυρωδιά της «Εκδίκησης της Γυφτιάς», φοιτητές που ανακαλύπτουν τώρα τα τραγούδια μου. Είμαι σίγουρος ότι το κοινό μου έχει προηγουμένως ακούσει τα τραγούδια μου κατά μόνας και έχει επικοινωνήσει μαζί τους σε κάποια στιγμή της ζωής του. Κι αυτό το τραγούδι που αγάπησε θέλει να έρθει να το δει να συμβαίνει μπροστά του.

Κάποτε στο τραγούδι ιστορία έγραφαν οι παρέες. Τώρα ποιοι την γράφουν;
Γράφεται πια ιστορία στο τραγούδι; Το φαινόμενο των μουσικών που συναντιούνται για πρώτη φορά σε ένα στούντιο κι ο καθένας παίζει το μέρος του και φεύγει, οδήγησε σε ένα πράγμα χωρίς χάρη. Εγώ δεν μπορώ να δουλέψω έτσι. Εχω μια μόνιμη παρέα, τους συμβουλεύομαι για καθετί, μαζευόμαστε, δουλεύουμε μαζί, ακούμε και διορθώνουμε. Ξεκίνησα από γυμνασιακά συγκροτήματα και δεν μπορώ να ξεφύγω από το κλίμα της ομάδας. Οι αποσπασματικές ηχογραφήσεις που γίνονται σχεδόν παντού έχουν αφαιρέσει από τα περισσότερα ηχογραφήματα τη νοστιμιά τους. Παρ’ όλα αυτά, ευτυχώς, υπάρχουν ακόμη τραγούδια που τα ακούω στο ραδιόφωνο και σταματώ με το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου για να τα απολαύσω. Έχουν τη ζωντάνια της στιγμής και καταλαβαίνω ότι οι άνθρωποι που τα έφτιαξαν μοιράστηκαν κάτι όμορφο.

Πώς περνάει μια τυπική μέρα σας όταν δεν έχετε εμφανίσεις;
«Κρατάω γραφείο» στο στούντιο μέχρι τις 3, περνάω το απόγευμα στο σπίτι και το βράδυ πηγαίνω ξανά στο γραφείο και δουλεύω μόνος με τον εαυτό μου.

Έχετε επιλέξει να ζείτε εκτός πόλης...
Ναι. Αν και μεγάλωσα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, σιγά σιγά με ελαφρά πηδηματάκια την έκανα προς τα βουνά. Δεν μπορώ το θόρυβο της πόλης. Θέλω να έχω μπαξέ, δέντρα, αμπέλι. Έχω δική μου παραγωγή στο κτήμα.

Τι σας θυμώνει απ' όσα βλέπετε γύρω σας;
Το ότι έχει διασπαστεί ο κοινωνικός ιστός. Κάποτε συνέβαινε κάτι και μας αφορούσε. Τώρα έχει πέσει μια απάθεια… Ο καθένας δουλεύει για την πάρτη του και πάλι δεν καταφέρνει τίποτα. Αυτό είναι πολύ λυπηρό. Γι’ αυτό τα νέα παιδιά μεγαλώνουν στην ανασφάλεια. Εμείς όταν ξεκινούσαμε ήμασταν σίγουροι ότι όλα θα πάνε καλά. Δεν βάζαμε το κακό με το νου μας.
 
«Κ» Καθημερινής, άνοιξη του 2006