ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΥΣ!!!

Ένα (αντι)μνημονιακό Χριστουγεννιάτικο παραμύθι 

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια πολιτεία

που απ’ όλες εξεχώριζε σ’ ολόκληρη τη χώρα,

μια πολιτεία όμορφη μα πάντα λυπημένη,

οι άνθρωποι αγέλαστοι, χαζοί και μουτρωμένοι,

δεν ξέρανε χαμόγελο κι αγάπη τι σημαίνει.

Καθένας τους εκοίταζε μονάχα τη δουλίτσα του,

η καλημέρα ακριβή σαν να ‘τανε χρυσάφι,

ποτέ δεν παίζαν τα παιδιά στους δρόμους, στην πλατεία,

ποτέ δεν έγινε γιορτή, χορός και φασαρία,

της βγήκε και το όνομα: Αγέλαστη Πολιτεία.

~*~

Την ξέρω αυτή την πολιτεία, σ' αυτή τη χώρα ζω!!

Δεν ήταν όμως πάντα έτσι...

Γέλια, χαρούμενες φωνές, τραγούδια γέμιζαν τον αέρα κάποτε.

Οι άνθρωποι χαιρετιόνταν κι αλλάζανε ευχές καθημερινές και γιορτινές.

Χαιρόντουσαν την κάθε μέρα που ζούσαν και νοιάζονταν ο ένας τον άλλο.

Όχι μόνο στις χαρές, είχε κι ο πόνος το μερτικό του στη ζωή τους, μα και στις λύπες.

Πότε δύσκολα τις πιο πολλές φορές, πότε εύκολα τις λιγότερες είναι αλήθεια, γυρνούσε ο τροχός αφήνοντας τα σημάδια του στην ψυχή και στη μνήμη κυρίως.

Πολλοί “απ έξω” φθονούσαν αυτό το αλισβερίσι της ζωής των κατοίκων της πολιτείας κι ας μην είχαν να ζηλέψουν και πολλά παρά μόνο τον «πλούτο» που είχε ο φτωχός τους βίος.

Ζήλευαν τη χαρά τους, ζήλευαν την ξεγνοιασιά τους, ζήλευαν τον ήλιο τους, τη θάλασσα κι ότι άλλο τους καθόριζε στη ζωή.

Κάθισαν λοιπόν και σκέφτηκαν πως θα μπορούσαν να τους τα πάρουν και βρήκαν τη λύση.

Στόχος πρωταρχικός, το θυμικό μέρος της ψυχής!!

Θα τους έβαζαν να παίξουν σε ένα τεράστιο τηλεπαιχνίδι με τίτλο τρανταχτό : "Απώλεια Μνήμης".

Ξεκίνησαν λοιπόν  να τους βομβαρδίζουν καθημερινά με  διαφημίσεις σχετικά με τα οφέλη που θα είχαν από τη συμμετοχή τους σ' αυτό.

Κι όπως οι περισσότεροι κάτοικοι της πολιτείας, δεν είχαν αναπτύξει μεγάλες αντιστάσεις, "κόλλησαν" πολύ γρήγορα τον ιό της μεγαλομανίας.

Η κατάσταση σε λίγο καιρό είχε ξεφύγει από κάθε έλεγχο...

Πραγματική επιδημία!!!

Άρχισαν να φέρονται παράξενα...

Όλες τους οι αισθήσεις πλέον, απέκτησαν όρια!!

Έβλεπαν, άκουγαν, ποθούσαν, μόνο ότι τους επέβαλαν οι κανόνες του παιχνιδιού.

Για να αποκτήσουν τώρα τα αντικείμενα του πόθου τους έπρεπε να διαθέτουν οπωσδήποτε χρήματα.

Και γι αυτό όμως είχαν προνοήσει οι "απ έξω".

Τους μοίρασαν πλαστικά για το παιχνίδι, που (μεταξύ μας) χρυσά θα τα ζητούσαν πίσω.
Τόσους "κρυμμένους" θησαυρούς είχε άλλωστε αυτή η Χώρα.. 

Βρήκαν βέβαια και αρκετούς πρόθυμους «εθελοντές»  στον τομέα προώθησης της διαφημιστικής εκστρατείας του παιχνιδιού τους.

Θα είχαν κι αυτοί το μερτικό τους στις χρυσές επενδύσεις.

Όταν «επιτέλους» ξεκίνησε με μπόλικα ταραταντζούμ το παιχνίδι, όλοι οι παίχτες «κέρδιζαν».

Με τις πλαστικές τους μάρκες αγόραζαν εύκολα ότι τους επέβαλαν να λαχταρούν…

Έπαιζαν όλοι για τον εαυτό τους και εναντίον όλων.

Τεράστιος τζόγος !

Σταμάτησαν πια οι καλημέρες, έπαψαν οι χαρούμενες φωνές, τα τραγούδια.

Ο καθένας έχτιζε το κάστρο του με τα πλαστικά τουβλάκια που διέθετε το παιχνίδι και πίσω από τα ψεύτικα τείχη, αποθήκευε τα αντικείμενα που αποκτούσε με τις μάρκες τις πλαστικές.

Πέρασε καιρός πολύς, κι ενώ όλοι είχαν ξεχαστεί στη δύνη του παιχνιδιού και στην ηδονή που τους πρόσφερε το πλαστικό χρήμα και η «ασφάλεια» των τειχών, μια μέρα ξάφνου, ακούστηκε κάτι που τους έκανε να αναπηδήσουν έντρομοι.

- Τέλος χρόνου!

- Το παιχνίδι έληξε κι απ' ότι φαίνεται, είστε χαμένοιοιοιοιοι…. όλοι!!!

- Κι όταν λέμε όλοιοιοι, εννοούμε ΟΛΟΙ!!!

- Μετρήστε τις μάρκες σας και φέρτε τες πίσω σε χρυσό!!

Πάγωσαν!!! Αυτό ήταν λοιπόν;;

- Τόσο γρήγορα ρε γαμώτο...!! Πάνω που την είχαμε «καταβρεί»…
- Τιιιιιιι, σε χρυσόόό;;
- Να, εδώ το γράφει στα ψιλά γράμματα των κανόνων!!

- Μα, εμείς.... Δώστε μας λίγο χρόνο ακόμα..!!

- Που να βρούμε τόσο χρυσάφι;;

Το σκέφτηκαν λίγο οι «απ έξω» κι όπως είχαν σκαρφιστεί το παιχνίδι, έτσι μάνι μάνι τους σέρβιραν και τη «λύση».

- Θα υπογράψετε ένα χαρτί με όρους σκληρούς αλλά «απαραίτητους» για τη συνέχεια της «βιωσιμότητας» της πολιτείας σας, που θα το ονομάσουμε, μνημόνιο!

- Θα μας δώσετε όσα έχετε μαζεμένα στην άκρη κι αν αυτά δεν είναι αρκετά, θα μας ξεπληρώσετε τα υπόλοιπα με το "χρυσάφι" της χώρας σας, και μάλιστα στη διπλάσια τιμή της αγοράς.

- Αν δε μπορέσετε να ανταποκριθείτε απόλυτα  στις απαιτήσεις του μνημονίου, θα υπογράψουμε κι άλλο κι ύστερα  κι άλλο!! Εδώ είμαστε!!

- Εμείς θα σας δίνουμε μάρκες να αγοράζετε τα προϊόντα  μας κι εσείς θα πληρώνετε «χρυσή τη νύφη». Ξηγηθήκαμε;

- Χρήματα στην τσέπη σας από δω και πέρα, δε θα ξαναδείτε ποτέ…!!!

Τι κακό ήταν αυτό που τους βρήκε…

Τα περισσότερα κάστρα γκρεμίστηκαν.

Έκλεισαν τα σπίτια, έχασαν τις δουλειές τους.
Ότι είχε κάποια αξία, το "σκότωναν" όσο όσο προκειμένου να ξεχρεώσουν! 

Ο κόσμος βρέθηκε στο δρόμο.
Άρχισε τότε σιγά σιγά, να επανέρχεται η μνήμη.
Όσα τωρινά και μελλούμενα έβλεπαν να συμβαίνουν και να φθάνουν, τους προκαλούσαν μεγάλο τρόμο.
Σαν όνειρο κακό  φάνταζε πια το ενδεχόμενο, όλος εκείνος ο θησαυρός της παλιάς τους φτωχιάς ζωής, να εξαφανισθεί εντελώς...

Συνειδητοποίησαν ξαφνικά, τι είχαν και τι έχασαν
Βαθιά μελαγχολία σκέπασε τη χώρα.
Η απογοήτευση έγινε μια τεράστια θάλασσα και πέσαν μέσα όλοι.
Όλοι;;

Χμμμ, όχι όλοι!

Κάτω από τη γη, στην άκρη αυτής  της χώρας, υπάρχει ένα χωριό που οι κάτοικοί του προσηλωμένοι στο σκοπό τους να πριονίζουν ολοχρονίς το δοκάρι που κρατάει τον κόσμο, δεν ξέρουν από μνημόνια κι άλλα τέτοια «κουλά».

Είναι το χωριό των Καλικαντζαραίων!!!

Μέσα στην κάπνα και στη μουτζούρα, σιχαμεροί και λεριασμένοι,  κουτσοί και στραβομούτσουνοι τροχίζουν τα δόντια του τεράστιου πριονιού για να κόψουν το δοκάρι.

Ολοχρονίς τρέφονται με σκουλήκια, βαθρακούς, φίδια και ποντικούς, περιμένοντας πως και πώς να φτάσει το Δωδεκαήμερο.

Τότε ανεβαίνουν στα δένδρα πηδούν από στέγη σε στέγη κι ότι βρουν απλωμένο το ποδοπατούν.

Κατεβαίνουν από τις καμινάδες στα σπίτια και μαγαρίζουν ότι δεν είναι νοικοκυρεμένο!

Παίρνουν και τις γυναίκες τους μαζί τις  «καλικαντζαρίνες»!

Βγαίνουν παγανιά στην πολιτεία την παραμονή των Χριστουγέννων, εκεί κοντά που κοντεύουν να τελειώσουν τη δουλειά τους με το πριόνι, από φόβο κυρίως, μήπως τελικά η ετοιμόρροπη Γη πέσει και τους πλακώσει!!!

Όταν έχουν περάσει οι Γιορτές και ξεμπερδέψουν με τα επί Γης, κατεβαίνουν πίσω στο Καλικαντζαροχώρι, αλλά τότε το άτιμο το δένδρο έχει ξαναθρέψει τον κορμό του κι έτσι αρχίζουν το πριόνισμα απ την αρχή κάθε φορά….

Πειράζουν, ενοχλούν και φοβερίζουν τους χαζούς και τους ευκολόπιστους!!!

Ανεβαίνουν στους ώμους τους και προσπαθούν να τους πνίξουν αν δεν αποκριθούν σωστά σε ότι τους ρωτήσουν κι όταν οι άλλοι αποκριθούν τους παρασύρουν σε τρελό χορό για να τους ανταμείψουν.

Τίποτα δεν αφήνουν όρθιο στο πέρασμά τους!!

Τίποτα, ακόμα και τα συμφωνημένα..!!

Περιμένω λοιπόν, κι εύχομαι, αυτά τα Χριστούγεννα ν’ ανέβουν οι Καλικάντζαροι στη χώρα των αγέλαστων ανθρώπων

και να φέρουν κι εδώ, τα πάνω - κάτω..!!

~*~

Αλλά μη το δένετε και κόμπο….

Ευχή είναι και μάλιστα σε παραμύθι!!!!!

Καλές Γιορτές, με υγεία για σας και τις οικογένειές σας.