Η μικρή "Οινοποιεία" της Οικογένειας Σάρακα

Είναι όμορφο στη ζωή να έχεις καλούς φίλους.
Δόξα τω Θεώ έχω μερικούς!!
Ακόμα πιο όμορφο, οι φίλοι σου να είναι και μερακλήδες. Με ότι καταπιάνονται να το κάνουν με μεράκι.
Κι απ αυτούς έχω..!
Το καλύτερο απ όλα να είναι δοτικοί !! Ότι σου προσφέρουν να είναι από καρδιάς.
Μη σας φαίνεται παράξενο και σ’ αυτό παίρνουν “tick” !!!

Η οικογένεια του Αλέκου και της Ζωής, τα τελευταία χρόνια φροντίζει το αμπελάκι της στα Κουμέικα της Σάμου, στην περιοχή  «Χοντρά Ρεβίθια» καλλιεργώντας τις ποικιλίες "Μοσχάτο", "Ρητινό" και "Αγιωργίτικο" .
Το μεγαλύτερο μέρος του μοσχάτου, καταλήγει στην ΕΝΩΣΗ, ενώ ένα μικρό μέρος μπαίνει στο βαρέλι για το λευκό, όπως επίσης σε βαρέλι μπαίνουν και οι 2 άλλες ποικιλίες για το κόκκινο.

Όταν έρθει η ώρα να το δοκιμάσουν οι φίλοι και να πουν τη γνώμη τους, το κρασί εμφιαλώνεται, σφραγίζεται στο μικρό εμφιαλωτήριο και κοσμείται εξωτερικά από τις υπέροχες χειροποίητες ετικέτες.
Αυτό είναι το μεράκι που περιέγραφα παραπάνω. Ούτε πλαστικά νερομπούκαλα, ούτε …μπουκαλάκια φαρμακείου, ούτε δοκιμαστικοί σωλήνες…

Τις περισσότερες φορές το τελικό αποτέλεσμα της προσπάθειας είναι πολύ καλό.
Φέτος ειδικά ξεπέρασε κάθε προσδοκία!!

Η πρώτη δοκιμή έγινε με το κόκκινο.
Δεν του έδωσα φωτογραφικά την απαραίτητη προσοχή, αλλά είχα τους λόγους μου.
Ήξερα ότι αν μου άρεσε, θα έπαιρνα κι άλλο μπουκάλι!!!!!

Πρόκειται πάντως για ένα γεμάτο κρασί, όμορφα δομημένο, με σώμα, λαμπερό  χρώμα,  ξεχωριστό άρωμα και μακρά επίγευση. Φέρνει στο πέρασμά του αρώματα από κεράσια, βύσσινα κι άγριες φράουλες.
Η προσθήκη του Ρητινού, του έχει "σκίσει" κομμάτι απ το βελούδο, αλλά του έχει προσθέσει δύναμη στο μπουκέτο.
Του χρωστάω μια καλή φωτογράφιση, μόλις λάβω το επόμενο μπουκάλι.

Ενώ περίμενα λοιπόν να έρθει το επόμενο, αυτό δεν ήταν κόκκινο, αλλά λευκό μοσχάτο!!!

Μόλις κατέβασα την πρώτη γουλιά, όλη η εξοχή του Σαμιώτικου τοπίου, πέρασε από μπροστά μου. Οι ιστορίες του νησιού, οι ταξιδευτές, οι πειρατές, οι κατακτητές!!
Οι άνθρωποι που μοχθούν κι αγαπούν να καλλιεργούν το μικρόρρωγο αυτό λαμπερό σταφύλι.
Εκεί στο μικρό αμπέλι λίγο έξω απ το χωριό, το λευκό μοσχάτο ωριμάζει κάτω από ιδανικές συνθήκες και δε φοβάται για την εξέχουσα θέση που κατέχει, έτσι καθώς κοιτάζει αγέρωχα το γαλανό ουρανό και τη θάλασσα του αιγαίου.

Αυτά ονειρευόμουν καθώς μπήκε ξαφνικά ο χειμωνιάτικος ήλιος από το παράθυρο της κουζίνας κι έσκασε στα πλακάκια, δίνοντάς μου αβίαστα το πρώτο πλάνο.

Πρόκειται για ένα κρασί ημίγλυκο,  με σώμα, ζωντανό, με μέτρια έντονη οξύτητα, δροσιστικό, με πρωτογενή αρώματα που φανερώνουν άμεσα την καταγωγή του και μακρά επίγευση!!

Έστησα τον πρόχειρο φωτογραφικό μου θάλαμο και το έβαλα να πάρει τις πόζες του.

Να είστε καλά Ζωή, Αλέκο κι όλα τα Σαρακόπουλα, να μας κερνάτε τα υπέροχα κρασιά σας (και το πετιμέζι)!!!!