~Οι μανιταροσυλλέκτες του Καρβούνη~

Είχε ήδη “γεμάτη” μια βδομάδα στο νησί. Καλά πώς πέρασαν οι μέρες; Νεράκι και φύγανε. Από τη μια οι δουλειές, από την άλλη τα μερεμέτια, άντε και καμιά ρετσίνα με τους δικούς του και τους γείτονες, ούτε που το κατάλαβε. Το Φθινόπωρο νιώθει αυτός τη ζωή στο χωριό. Καλά είναι και το καλοκαίρι μιας που συναντά τους φίλους του, αλλά τούτη δω η εποχή, έχει άλλη χάρη. Χρώματα μυρωδιές χαλαρή ατμόσφαιρα δέσιμο. Μάζεψε μερικές χαμάδες, συμμάζεψε λίγο την αυλή, έβγαλε τη δίφυλλη ξύλινη εξώπορτα με τα σιδερένια κάγκελα στα πορτοπαράθυρα, την έτριψε, τη στοκάρισε, την πέρασε δυο χέρια, ξήλωσε και δυο τάβλες από το πάτωμα του δώματος που είχαν φουσκώσει από την υγρασία κι ενώ ήταν έτοιμος για την επιστροφή, του ήρθε ξαφνικά η ιδέα.
-Δεν έρχεσαι το Σαββατοκύριακο, να μείνουμε 2 μέρες ακόμα να ξεκουραστώ λίγο κι εγώ;
Άλλο που δεν ήθελε εκείνη… Τραβάτε με κι ας κλαίω!!
Πήρε το επόμενο πλοίο και σε 3 ώρες ήταν στη Σάμο.
Τα είχε όλα σχεδιάσει στην εντέλεια. Μουντός ο καιρός, ήταν ότι έπρεπε για βόλτα στο βουνό.
Πρωί πρωί σηκώθηκαν κι ήπιαν καφέ στο μπρίκι. Φάγανε και μερικά παξιμάδια σιταρένια με μέλι ντόπιο και μαρμελάδα σύκο του Τωνιού, ντύθηκαν καλά και ξεκίνησαν. Ανηφόρισαν για την «Ένωση» τη διασταύρωση με τον περιφερειακό δρόμο, που ενώνει το νησί από τη δύση ως την ανατολή. 
Πήραν την κατεύθυνση προς τα ανατολικά. Πέρασαν τα «Καμίνια», τα νταμάρια – τι αχώνευτο πράγμα- , τη διασταύρωση με το «Νιχωράκι», το «Κούτση» με τα τεράστια πλατάνια και τα γάργαρα νερά και μετά από 2-3 στροφές ακόμα φτάσανε στις «Μαλλίστρες». Σημείο κομβικό για την πρόσβαση στον Καρβούνη απ το Νοτιά. Όχι δεν πήγαιναν απλά μια βόλτα. Αυτό το είχαν ξανακάνει. Πήγαιναν για μανίτες!! Οι βροχές που έπεσαν τον περασμένο μήνα σε συνδυασμό με τις λιακάδες που ακολούθησαν, προετοίμασαν το έδαφος για μια καλή, πολύ καλή μανιταροχρονιά.

Το άσπρο τζιπ έπιασε την ανηφοριά κι άφησε πίσω του την άσφαλτο. Δρόμος αγροτικός δασικός. Χώμα αλλού καλά πατημένο, αλλού με μεγάλα νεροφαγώματα. Και στροφές πολλές στροφές. Δεν είχε ανάγκη το όχημα καμιά. Την είχε κάνει πολλές φορές τη διαδρομή, που κόντευε να τη μάθει απέξω!!!
Με 30 χιλιόμετρα στο κοντέρ και κίνηση στους 4 τροχούς, θα τους πήρε κανένα μισάωρο μέχρι να φτάσουν στο πρώτο πλάτωμα. Εκεί έπρεπε να διαλέξουν. Αριστερά ο δρόμος με κατεύθυνση προς το Καρλόβασι δεξιά προς τον Πύργο, τον Παγώνδα τους Αρβανίτες. Έστριψαν αριστερά. Μετά από λίγη ώρα σταμάτησαν. Άφησαν το τζιπ και βγήκαν έξω. Είχε πέσει ομίχλη και ο αέρας μύριζε υγρασία. Θεόρατα δέντρα μαύρης πεύκης φυτρωμένα ποιος ξέρει από πότε, έχασκαν πάνω απ τα κεφάλια τους κι έκρυβαν τον ουρανό. Πελώριες καστανιές κι ανταριασμένες φτέρες, τους έκρυβαν το μονοπάτι. Κατηφόρισαν πατώντας προσεκτικά να μη γλιστρήσουν κι άρχισαν να ψάχνουν στο έδαφος. Κάτω απ τα πεύκα και τις κουμαριές κρύβονταν ο θησαυρός. Οι φουσκωμένες πευκοβελόνες πρόδιδαν τα καμουφλαρισμένα μανιτάρια. Άλλα περισσότερο θαρραλέα αφού δεν είχαν καταγραφεί στα βρώσιμα, τουλάχιστον για τους σημερινούς απρόσκλητους επισκέπτες, ξεπρόβαλαν χωρίς κάλυψη και χωρίς έγνοια. Παραμέρισαν προσεκτικά τα τσίγγανα κι άρχισαν να κόβουν τα κοτσάνια τους. Μάζεψαν αρκετές πιπερένιες. Δε βρήκαν κουμαρένιες ούτε ρυκένιες. Είχε φαίνεται προηγηθεί ο Άγρυπνος με τις Μαραθοκαμπίτικες ορδές του και τ’ άλλα καραβάνια από μανιταροκυνηγούς της ευρύτερης περιοχής.

Έβαλαν όσες μανίτες βρήκαν στη σακούλα τους και κάθισαν σε μια πεζούλα να χορτάσει λιγάκι και το μάτι τους. Τι όμορφα εδώ πάνω!! Κι αυτές οι μυρωδιές!!! Άρχισαν να «βυθίζονται» στο τοπίο και να ρουφάνε τον υγρό αέρα με ανάσες βαθιές και μακρόσυρτες. Πώς «αντέχεται» τόση ομορφιά!
Παλιά, τα μέρη αυτά ήταν τα λημέρια του καπταν Γιώργη. Τα γνώριζε σπιθαμή προς σπιθαμή. Γέμιζε μια μεγάλη κοφίνα με όλων των ειδών τα μανιτάρια σε κάθε του εξόρμηση. Την απογέμιζε με αγριοράδικα, πικραλίδες και ζουγκάρια για μαγείρεμα, τη φορτωνόταν στην πλάτη κι έπιανε τον κατήφορο. Έκοβε πάντα και μερικά κρινάκια, για την κυρά Κατερίνα.
Για πολλούς αιώνες, η οικονομία της Σάμου στηρίχθηκε στα βουνά της. Πριν από την τουριστική ανάπτυξη τα ορεινά χωριά ήταν και τα πλουσιότερα του νησιού, γιατί στα βουνά οι κάτοικοι έβρισκαν εύφορο έδαφος και νερό για να ζήσουν και να καλλιεργήσουν. Καλλιέργειες κάθε λογής, οπωροφόρα, ξινόδεντρα, αμπέλια γέμιζαν τις πλαγιές τους. Φιλόξενα μέρη!!! Τα τελευταία 30 χρόνια δοκιμάστηκαν, πόσες φορές, από τη λαίλαπα των πυρκαγιών. Άντεξαν όμως! Αυτά είναι που θα κληθούν και πάλι να προσφέρουν, όταν το «όνειρο» του πλουτισμού μέσα από τα “Rooms To Let” αποδειχθεί εφιάλτης…
Αφέθηκαν για μια στιγμή. Τους πήραν οι σκέψεις και τους ταξίδεψαν πίσω. Στα χρόνια του πολέμου, του αντάρτικου, στα χρόνια του εμφυλίου τα χρόνια της συμφοράς. Τότε που όλοι οι θόρυβοι και οι κρότοι της ημέρας, είχαν να κάνουν με θάνατο. Πόσος πόνος, πόσες θυσίες, πόσο αίμα…
Κι ύστερα πάλι στα χρόνια τα ήμερα. Όλο το βουνό έσφυζε από ζωή. Ξυλοκόποι, αγωγιάτες, μαστοράντζες, χτίστες, ζευγάδες, γέμιζαν τις στράτες, τις ράχες και τα δύσβατα. Αντιλαλούσαν οι χαράδρες από τα τσεκούρια, τα πριόνια, τα σκεπάρνια, τους πίρους, τα σαλαγήματα, τις φωνές, τις χαιρετούρες, τα σφυρίγματα, τα τραγούδια. Κάπνιζαν τα τζάκια στα καλύβια. Κάπνιζαν και τα καμίνια που σιγόκαιγαν μέρες το κάρβουνο. Κι ύστερα; Ύστερα ήρθε η «ανάπτυξη» κι έσπρωξε αλλού τον κόσμο… 

Ένα κρύο αεράκι φύσηξε απότομα και διέλυσε τις σκέψεις τους.
Ο καιρός τους έζωνε από παντού. Από ώρα σε ώρα έδειχνε πως θα ξεσπάσει μπόρα. Μπήκαν πάλι στο αυτοκίνητο και πήραν το δρόμο της επιστροφής.
Καλά είχε πάει η βόλτα! Δεν είχαν παράπονο… Ήταν όμορφο το «ταξίδι» κι η τηγανιά βγήκε και με το παραπάνω!!!!!