Μέλισσες κλεφτρόνια!!

«Οι ελληνικές μέλισσες κλέβουν το νέκταρ μας»...

Του Γιάννη Κτιστακι*

Η καταγγελία ήταν πολύ σοβαρή για να μη φιλοξενηθεί στην πρώτη σελίδα καθημερινής -μεγάλης κυκλοφορίας- τουρκικής εφημερίδας (Aksam, 3.3.2005): οι ελληνικές μέλισσες αναχωρούν καθημερινά από τη Σάμο μέσω του FIR Αθηνών, εισέρχονται στον εναέριο χώρο της Τουρκίας και προσγειώνονται, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου, στο εθνικό πάρκο του Kusadasi (Κουσάντασι). Εκεί, επιτίθενται στα τουρκικά λουλούδια, πίνουν το νέκταρ τους και στη συνέχεια αναχωρούν εσπευσμένα για τη Σάμο, όπου σε ελληνικές, πλέον, κυψέλες παραδίδουν το προσοδοφόρο μέλι. Στο ίδιο δημοσίευμα φιλοξενήθηκαν οι γνώμες των πανεπιστημιακών που έσπευσαν να διαλευκάνουν την υπόθεση. Ο μεν καθηγητής Karacaoglu του πανεπιστημίου Menderes τόνισε ότι η απόσταση Σάμου - Kusadasi είναι ιδιαίτερα μεγάλη (11 χλμ.), οι ελληνικές μέλισσες δεν μπορούν να πετάξουν τόσο μακριά και τις αθώωσε. Ο δε αναπληρωτής καθηγητής Turkmen του πανεπιστημίου Mugla ήταν καταδικαστικός για τις ελληνικές μέλισσες, σημειώνοντας ότι αυτές κλέβουν αδιαμφισβήτητα το τουρκικό νέκταρ και απόδειξη αυτού είναι ότι, καλοφαγωμένες όπως είναι, μερικές εξ αυτών πέφτουν νεκρές στη θάλασσα κατά τον δρόμο της επιστροφής. Τέλος, η αρμόδια τουρκική αρχή, η Γενική Διεύθυνση Εθνικών Πάρκων, απεφάνθη ότι αναμφισβήτητα οι ελληνικές μέλισσες κλέβουν το τουρκικό νέκταρ γι’ αυτό και το πλήθος νεκρών μελισσών στη θάλασσα (παρέπεμψε στην πανεπιστημιακή γνωμοδότηση…). Το ανωτέρω δημοσίευμα θα έμοιαζε με ένα καλό ανέκδοτο αν δεν απασχολούσε τα τουρκικά ΜΜΕ, τα τουρκικά πανεπιστήμια και τις τουρκικές διοικητικές υπηρεσίες. Αναζητώντας κανείς το ελατήριο της επώνυμης καταγγελίας του προέδρου μελισσοκόμων του Kusadasi, από τον οποίο ξεκίνησε η όλη ιστορία, συναντά τη συντεχνιακή διεκδίκηση της εγκατάστασης 700 μελισσοκόμων και 35.000 κυψελών στο εθνικό πάρκο των 27.675 εκταρίων του Kusadasi. «Γιατί να φεύγει στους Έλληνες το νέκταρ μας και να μην το εκμεταλλευόμαστε εμείς;» είναι το επιχείρημα των Τούρκων μελισσοκόμων. Ο πρόεδρος των μελισσοκόμων του Kusadasi έκανε το αυτονόητο για μία συντεχνία: επιχειρηματολόγησε πάνω στο πιο πρόσφορο για την κοινή γνώμη πεδίο, εκείνο των ελληνοτουρκικών αντιπαραθέσεων, για να ανατρέψει την ορθή άρνηση της αρμόδιας τουρκικής αρχής να συναινέσει στην καταστροφή του πάρκου και του τοπικού τουρισμού (η εγκατάσταση 700 μελισσοκόμων και των οικογενειών τους στο πάρκο θα είχε άμεσες αρνητικές συνέπειες). Το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί και στην ελληνική πλευρά. Ένα ανέκδοτο γίνεται θέμα και εξεγείρει τα ελληνοτουρκικά πάθη. Άλλωστε, από ένα τέτοιο ανέκδοτο, τροφοδοτούμενο και από τον ανταγωνισμό των τουρκικών τηλεοπτικών ΜΜΕ, δεν ξεκίνησαν τα Ίμια; Αν η γνωριμία και η κατανόηση της άλλης πλευράς συνεχιστεί, αν η αναζήτηση και άλλων τομέων, πλην της οικονομικής συνεργασίας, ενθαρρυνθεί, τότε οι δύο πλευρές έχουν πολύ περισσότερα να κερδίσουν από τη συνεργασία παρά από τη διαμάχη. Προαιώνιοι εχθροί δεν υπάρχουν στον σημερινό κόσμο της διεθνούς συνεργασίας και της αλληλοϋποστήριξης. Υφίστανται μόνον ορισμένες –σοβαρές– διαφορές που το διεθνές δίκαιο, αυτό και μόνον αυτό, προσφέρει τα ενδεικνυόμενα μέσα σήμερα για την ειρηνική επίλυσή τους. Αυτά ορίζει ο κοινός νους. Κάθε άλλη δήθεν προστριβή είναι ανεκδοτολογικού χαρακτήρα, την οποία εκμεταλλεύονται πολλές φορές επιτήδειοι, όπως ο πρόεδρος των μελισσοκόμων του Kusadasi, και προστίθεται στο σίριαλ των επεισοδίων ελληνοτουρκικής τρέλας.

*Ο κ. Γιάννης Κτιστάκις είναι λέκτορας Νομικής Σχολής Κομοτηνής.

Πηγή : kathimerini.gr