ΑΝΔΡΩΝ ΑΦΑΝΩΝ...ΠΑΣΑ ΓΗ ΤΑΦΟΣ!

Ένας τάφος χωρίς όνομα είναι τύχη φρικτή, ακόμη και στον πιο σκληρό πόλεμο. Αλλά μήπως είναι ειρηνικοί οι καιροί μας; Τον ακήρυκτο πόλεμο που εξελίσσεται γύρω, τον αντιλαμβάνονται μόνο οι οξυδερκείς που χτενίζουν τα ψιλά των εφημερίδων και τα περιθώρια των παραμεθόριων νεκροταφείων.

Κακώς διόρθωσε την επιγραφή ο άγνωστος δημοτικός υπάλληλος. Ένας αφανής κείται εδώ, που ονειρευόταν να ξεφύγει από το μακρινό Αφγανιστάν, τη χώρα του αφανισμού. Ο «Αφγανός Νο 3» πούλησε ότι είχε και δεν είχε, περπάτησε επί εκατοντάδες χιλιόμετρα, πλήρωσε χιλιάδες δολάρια σε απατεώνες που του υπόσχονταν τη Γη της Επαγγελίας, ταξίδεψε στριμωγμένος μαζί με δεκάδες άλλους μέσα σε μια νταλίκα και ένα βράδυ, παραζαλισμένος πάτησε τη Μικρασιατική ακτή. Του έδειξαν τα φώτα της Λέσβου, απέναντι, και ίσως του είπαν, «Να η Ιταλία». Μήπως ήξερε που βρισκόταν; Δυστυχώς, κάπου εκεί εξαντλήθηκαν και τα τελευταία ψήγματα τύχης, που τον είχε φέρει τόσο μακριά από το σπίτι του. Δε θα μάθουμε ποτέ πώς πνίγηκε. Τον εγκατέλειψαν οι δουλέμποροι στα ανοιχτά; Έπεσε στη θάλασσα φοβούμενος τη σύλληψη από το Λιμενικό;

Όσοι τα καταφέρνουν να περάσουν το μπουγάζι με τα επικίνδυνα ρεύματα, παραμένουν με το όνειρο, καθώς τότε μόνο ανακαλύπτουν ότι έφτασαν σε νησί. Όσοι συλλαμβάνονται, δηλ. η συντριπτική πλειονότητα, κρατούνται για λίγο και, όταν αφεθούν ελεύθεροι, περιφέρονται στη Μυτιλήνη, προσπαθώντας να φθάσουν στην Αθήνα. Κι από κει στην Πάτρα, τον τελευταίο σταθμό για τη Γη της Επαγγελίας, που όσο την πλησιάζουν τόσο απομακρύνεται. Και παράλληλα ζουν με ότι βρουν, κυνηγημένοι από την προκατάληψη, τη γραφειοκρατία, την κρατική βία, την άγνοια της γλώσσας και φυσικά, το ρατσισμό.

Η Ευρώπη-φρούριο μάταια προσπαθεί να κρατήσει τους μετανάστες απ’ έξω. Σε όλη τη Μεσόγειο, με επίκεντρο τη μπερλουσκονική Ιταλία, δίνεται μια μάχη να μείνουν κλειστά τα σύνορα. Εν ανάγκη, επιχορηγώντας πλουσιοπάροχα και τις όμορες χώρες, προκειμένου να κρατήσουν αυτές τους μετανάστες. Αντίθετα από τα κεφάλαια, που είναι πάντα καλόδεχτα, οι άνθρωποι δεν έχουν δικαίωμα στην επιβίωση, σύμφωνα με την Ε.Ε. κι όμως, δεν πάει ούτε μισός αιώνας που μετανάστες ανοικοδόμησαν και ξανάστησαν στα πόδια της αυτήν τη ρημαγμένη από τον πόλεμο ήπειρο.

Οι φωτογραφίες είναι του κ. Μπάμπη Στυλιανίδη, φωτογράφου από τη Μυτιλήνη, το κείμενο του Αρίστου Γιαννόπουλου από το «Ε» της Κ.Ε (8/6/2008) και τα Σχόλια δικά σας!!