ΜΑΝΟΣ ΑΧΑΛΙΝΩΤΟΠΟΥΛΟΣ - ΥΑΚΙΝΘΟΣ

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική
Οδ. Ελύτης

Όπως ο Υάκινθος στον μύθο από άνθρωπος έγινε λουλούδι, για να ζει πάντα με κάποια μορφή, έτσι και η μουσική γλώσσα αυτού του τόπου από κοινό βίωμα, ζωντανό στη λαλιά του καθενός, μεταμορφώνεται σιγά - σιγά σ' ένα λουλούδι - σαν μια πηγή λαλέουσα - όπου ίσως να μην θέλουν πια όλοι να το καλλιεργήσουν, αλλά όλοι ποθούν να το μυρίσουν, να γευτούν το άρωμα του, γιατί όλοι ξέρουν ότι το λουλούδι αυτό κρύβει κάτι δικό τους, κάτι δικό μας, κάτι απ΄ το άρωμα του τρόπου του τόπου.
Η κοινότητα λοιπόν δεν πέθανε. Ζει! Ζει και η γλώσσα της έστω και παραλλαγμένη, ζουν και τα κλαρίνα και οι τραγουδιστές οι άξιοι, και τα μελίσματα και τα φτιασίδια της. Σ' αυτή τη γλώσσα, σ' αυτό τον τρόπο γράφτηκε η μουσική γι' αυτόν τον δίσκο, έτσι απλά όπως ένας μαντιναδόρος Κρητικός φτιάχνει στιχάκια στα Ελληνικά και όχι στα Πορτογαλικά.
Δεν υπερασπίζομαι καμία εθνοκεντρική Ελληνικότητα, δεν ξέρω αν αυτός ο γλωσσικός τρόπος είναι Ελληνικός, αν έχει τις ρίζες του στο Βυζάντιο ή στην Αρχαία Ελλάδα. Απλώς αυτή είναι η λαλιά της μάνας μας, αυτός, είναι ο τρόπος που μας παραδόθηκε, αυτόν τον απόκρημνο ήχο έφτιαξε το χώμα και το νερό αυτού του τόπου, στην ουσία πέρα από όρια και σύνορα, μια και η λαλιά αυτή είναι σαν μια μουσική Ελληνιστική κοινή - μιλιέται με πολύχρωμες παραλλαγές από την Τυνησία μέχρι τις Ινδίες, Και από την Ρουμανία μέχρι την Αίγυπτο-.
Δεν ξέρω τι θα πει folklore, δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει ethnic, ούτε γνωρίζω αν το έντεχνο ύφος προέρχεται αποκλειστικά απ' την Εσπερία και το λαϊκό απ' την Ανατολή.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι η παράδοση που πρωτογνώρισα 9 χρονών παιδάκι κάνοντας δίπλα στον παππού μου τα πρώτα βήματα μου στο κλαρίνο, (μαθαίνοντας τότε μια γλώσσα που ήταν υπό διωγμό) δεν είναι - η γραία η ανέραστος η ημιθανής και εν αφασία τελούσα - με το σηκωμένο δασκαλίστικο δάχτυλο αλλά ήταν και παραμένει κορίτσι χαρμόλυπο, γεμάτο χυμούς, ολοζώντανο και αγαπητικό, που χορεύει ξυπόλυτο στο χώμα με μια διάθεση να αμαρτάνει και πάλι να μετανοεί , να ερωτεύεται, να εύχεται τη νόμιμη παράβαση για να ζει και να ανασαίνει, μια και καμία συγκεκριμένη οργανοχρησία, καμία τυπική ενορχήστρωση ή συγκεκριμένη μουσική μορφολογία δεν εξασφαλίζει την ουσία της …

Η Γιορτή
(θύμηση από τις πρωινές εκστατικές ώρες των πανηγυριών)

Δεκατέσσερις ώρες να φυσάς κλαρίνο
το οινόπνευμα να εξατμίζεται μέσα του και μέσα σου.
Έρωτας στην σκόνη,
ο χορός ανυψώνεται, οι αλήθειες τώρα λέγονται,
Όλοι τις ξέρουν, όλοι τις ήξεραν
μόνο που πρέπει κάποιος να τις τραγουδήσει.
Εκείνοι θα του πουν
και αυτός θα κρυφακούσει τη γη και εκείνους μαζί
και θα επιστρέψει το πρόσφορο
στην ΓΙΟΡΤΗ στην χαρά των ΟΛΩΝ.

Μάνος Αχαλινωτόπουλος

«Ένας από τους σημαντικότερους δίσκους της δεκαετίας του 90, κατά την γνώμη μου.
Στα 13 μουσικά του κομμάτια, μπορείς να αφεθείς και να ταξιδέψεις στην Ελλάδα της φύσης και των χωριών, με μια μουσική γήινη και αληθινή.
Στο δίσκο μπορεί κανείς να ακούσει την ''ηλιογέννητη'' από τόν Αλέξη Παρχαρίδη, πραγματικός ύμνος ομορφιάς, σαν να ακούς κρυστάλλινους ήχους. Ο ίδιος ο συνθέτης ακούγεται στο ''νανούρισμα'', αλλά και στην ''ηχώ''. Ο ψάλτης Χρήστος Χαλκιάς στο ''δοξαστικό''. Μελωδικότατες στιγμές επίσης το ''ρομ'', ''το τραγουδάκι του κλαρίνου'', αλλά και η ''φωτογραφία'' που κλείνει ο δίσκος.» (Σχόλιο : www.musicheaven.gr)

Άλλα σχόλια

ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΔΙΣΚΟΥ (ΜΕΡΟΣ Α ΜΕΡΟΣ Β)

1 ΥΑΚΙΝΘΟΣ

2 ΒΑΚΧΙΚΟ

3 ΗΛΙΟΓΕΝΝΗΤΗ (ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ) - Τραγούδι - Αλέξης Παρχαρίδης

4 ΣΚΕΠΑΣΤΗ ΑΓΟΡΑ (ΠΑΖΑΡΙ)

5 ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ

6 ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΥΛΛΑ

7 ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ROM

8 ROM

9 ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙ ΤΟΥ ΚΛΑΡΙΝΟΥ

10 ΗΧΩ

11 ΓΕΦΥΡΕΣ (διασκευή παραδοσιακών σκοπών)

12 ΔΟΞΑΣΤΙΚΟ (Ψάλλει ο Χρήστος Χαλκιάς)

13 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Δίσκος απόκτημα εδώ και μια δεκαετία. Δεν είναι τυχαίο ότι τόσα χρόνια μετά εντυπωσιάζει με τα ακούσματα που προσφέρει. Πολλοί φίλοι ρωτούν για την προέλευση της μουσικής, κάθε φορά που κάποιο κομμάτι του συνοδεύει ή ντύνει τις ταπεινές μου αναρτήσεις. Θεώρησα λοιπόν υποχρέωσή μου να κάνω μια εκτενή αναφορά στον σημαντικό αυτό καλλιτέχνη και στο έργο του.

Καλή ακρόαση.