Εν αρχή ην ο δάσκαλος


"Εν αρχή ην ο δάσκαλος. Μη ο δάσκαλος η φύση θα ήταν, δεν θα ήταν όμως οι κοινωνίες.
Θα υπήρχε ο χρόνος, αλλά δεν θα υπήρχε η ιστορία. Και στο βασίλειο των ζωντανών ήχων θα άκουγε κανείς την κραυγή, τα χουγιαχτά, τα συνθήματα. Δεν θα άκουγε όμως ούτε θα ‘βλεπε τη φωνή, τα γράμματα της γραφής, τις συμφωνίες και τους χορούς.
Γιατί; Απλά γιατί ο δάσκαλος είναι που μεταμορφώνει τον εγκέφαλο του ζώου σε νου του ανθρώπου. Αυτός κατορθώνει ώστε η ματιά του καθένα μας να μη μένει βλέμμα βοδιού, αλλά να γίνεται βιβλίο ανοιχτό να το διαβάζεις. Επεξεργάζεται το πετσί της κεφαλής μας και δημιουργεί πρόσωπο. Η δουλειά του δασκάλου είναι ο αθέρας της βυρσοδεψίας Και στο τέλος τέλος ο δάσκαλος θωπεύει και μαλάζει έτσι το σώμα και την ψυχή μας, ώστε από τη στέρηση μας αποστάζεται το κλάμα, και από την πλησμονή κορφολογιέται το γέλιο μας.
Τα ζώα και τα φυτά δε γελούν ούτε δακρύζουν.
Γιατί τους λείπει ο δάσκαλος.
Έτσι δεν έμαθαν ποτές ότι στον ενόργανο κόσμο πέρα από τη σφαίρα του βιολογικού ανοίγεται ο φωτεινός ορίζοντας του πνεύματος. Ο θυμός, δηλαδή, οι επιθυμίες, τα πάθη, η φαντασία ο λόγος.

Ο δάσκαλος είναι ο φυτουργός και ο σπορέας του λόγου. Εκείνου του λόγου που το τέταρτο Ευαγγέλιο τον αναφέρει στο Θεό.
Χωρίς το δάσκαλο ο λόγος θα σάπιζε άχρηστος μέσα στο έλος του κρανίου μας. Όπως σαπίζει άχρηστο το τραίνο που ρεμίζαρε για πάντα στο σταθμό. Και το καράβι, το GLORIA MUNDI ή το ANCA, αν δεν το ταξιδέψει ο καπετάνιος του.
Και όπως σκεβρώνει άφτουρη η νύφη που έμεινε αγεώργητη από τον άντρα. Ο ιερός τρόμος της παρθενίας της σιγά-σιγά κακοβολεί, ωσόπου στο τέλος γίνεται ένα τεφρό δίχτυ αράχνης.
Μ΄ ένα λόγο ο δάσκαλος είναι ο ποιητής του ανθρώπου.
Με την κυριότητα που ποιητής του κόσμου είναι ο Θεός.
Χωρίς το δάσκαλο το πνεύμα που πνέει θα παρεπόμενε άψυχος άνεμος. Γαρμπής, δηλαδή, πουνέντες σοροκάδα κα παγωμένος Σκίρωνας.
Και θα φυσούσε μάταια στις άκριες των βουνών, στις φυλλωσιές, στα συστήματα των υδάτων.".
πηγή Δημ. Λιαντίνης:"Τα Ελληνικά".
~*~
Με αφορμή , τη δημοσίευση της παραπάνω ανάρτησης από την κα Βενετία Γεωργίου !
Με αφορμή, την ενορχηστρωμένη επίθεση που δέχεται ο κλάδος το τελευταίο διάστημα !!
Με αφορμή , το αδιέξοδο στο οποίο έχουν οδηγήσει οι κυβερνώντες την εκπαίδευση όλων των βαθμίδων, με μέτρα αποσπασματικά, αντιπαιδαγωγικά και "άρπα κόλλα" !!!

Δάσκαλος : τίτλος τιμής για κάθε έναν που τον φέρει!
δάσκαλος αρσενικό, δασκάλα και δασκάλισσα θηλυκό
αυτός που διδάσκει
ο εκπαιδευτικός που διδάσκει στο δημοτικό σχολείο
ο αναγνωρισμένος καλλιτέχνης, ο μεγάλος ζωγράφος
ο δεξιοτέχνης ενός μουσικού οργάνου
(μεταφορικά) αυτός που αρέσκεται να δίνει συμβουλές στους άλλους

8 σχόλια

  1. Απαντήσεις
    1. Να είσαι καλά Παναγιώτα :)
      "Όλα είναι δρόμος"..!!
      Πήρε, έδωσε και συνεχίζει όσο φουσκώνει το πανάκι του...

      Διαγραφή
  2. Όσες αξίες μας έμειναν, ξάδερφε (σε εμάς τους μεγαλύτερους, τουλάχιστον...) τις χρωστάμε σ' εκείνους τους δασκάλους, που ήταν ΔΑΣΚΑΛΟΙ! Φυσικά και στους γονείς μας.
    Πολύ ωραίο το κείμενο, Γιώργη και πολύ σ' ευχαριστώ για το μοίρασμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μεγάλο δίκιο Στράτο!
      Όσοι τυχεροί από μας συναντήσαμε Δασκάλους, φτιάξαμε "κομπόδεμα αξιών" για τα δύσκολα!
      Να είσαι καλά ξάδερφε :)

      Διαγραφή
  3. Κάτι αληθινό, Πρωτότυπο
    (Ο ιερός τρόμος της παρθενίας της σιγά-σιγά κακοβολεί, ωσόπου στο τέλος γίνεται ένα τεφρό δίχτυ αράχνης.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συγκλονιστικό αγαπητέ Γαβριήλ, δεν είναι;;
      Το είχα εντοπίσει κι εγώ από την πρώτη ανάγνωση!!
      Να είσαι καλά φίλε μου :)

      Διαγραφή

Αρχική σελίδα