Από το βράχο της Εργίνας, μέχρι του Καρυωτάκη

Δυο βράχοι καθορίζουν την υπέροχη και τεράστια παραλία του Πάλου*.

Ο βράχος της Εργίνας στα δυτικά και του Καρυωτάκη στα ανατολικά.

Ο μεγάλος αριθμός "πάλων" ήταν πιθανότατα και ο καθοριστικός παράγοντας που πήρε το όνομά της όλη αυτή η περιοχή.

Κατά το Σταμάτη Σκούτα :  "Έχουμε μοναδικά ναυτικά και ιστορικά επιχειρήματα. Οι πρόγονοι που ήρθαν από τα Βάτικα της Λακωνίας - στο χωριό υπήρχε όνομα ...Λάκων - λέγανε οι παλιοί, ότι, οι καπεταναίοι κάρφωναν στην παραλία ένα Παλούκι και έδεναν τα καΐκια σε σίγουρο λιμάνι για έξη μήνες".
Ενδεικτικά και απόλυτα προς αυτή την κατεύθυνση, είναι άλλωστε και τα παλιότερα δημοσιεύματα  " Όταν ερ’ ντι τα καϊκια " και  "Οι καραβοκύρηδες των Κουμεΐκων"!!

Οι μεγάλοι βράχοι της περιοχής, ονοματίστηκαν είτε από τραγικά συμβάντα, (βλ. και του Λαμπρινίδη ο βράχος - πιο δυτικά), είτε από το όνομα του ιδιοκτήτη της έκτασης που βρίσκονταν.

Από το βράχο της Εργίνας που στην τριβή της καθημερινής γλώσσας, στηριζόμενη στην ασφάλεια της ντόπιας διαλέκτου, μεταμορφώθηκε "στ' Σιργίνας", λέγεται πως έπεσε και πνίγηκε, μια γυναίκα από το χωριό, με αυτό το όνομα.

Η φυσιογνωμία του "θανατερού" βράχου, δεν ήταν πάντα αυτή που βλέπουμε σήμερα.
Τα νερά δεν τον έφταναν ή τουλάχιστον δε δημιουργούσαν το σημερινό βάθος, αφού τα ζώα φορτωμένα γομάρια κρεμμύδια του κάμπου της Βελανιδιάς, περνούσαν από μπρος του και μετέφεραν το πολύτιμο φορτίο τους αρχικά στις αποθήκες και στη συνέχεια στα πολλά και μεγάλα καΐκια του (Μ)πάλου.

Για το βράχο στο ανατολικό όριο της παραλίας, είναι πιο ξεκάθαρα τα πράγματα, αφού όπως έμαθα, η περιοχή ανήκε σε κάποιον Καρυωτάκη, που στη συνέχεια "έχασε" κι αυτός την κατάληξη του ονόματός του κι έτσι έγιναν "τ'Καρυώτ' τα βράχια".

Όπως και στην προηγούμενη περίπτωση, έτσι κι εδώ τα νερά ανέβηκαν με το πέρασμα των χρόνων περιορίζοντας τη διέλευση από τη στεριά, αφού δε μπορεί κανείς να περάσει προς το γειτονικό Πεύκο με τα πόδια, δίχως "να βρέξει τον... κ@λον του" :)

Παλιότερα η διαδρομή Μπάλος -Πεύκος και αντίστροφα, γινόταν "αβρόχοις ποσί"!!

Αυτό που περικλείουν οι δυο βράχοι στο μεταξύ τους διάστημα, αυτό που φαίνεται δηλαδή, είναι μια πεντακάθαρη βοτσαλωτή παραλία, ιδανική για κολύμπι και για ψάρεμα.

Είναι τα μικρά ταβερνάκια κατά μήκος της, άλλα πιο μέσα κι άλλα πάνω στο κυμοθάλασσο.

Είναι τα πολλά και φιλόξενα καταλύματα, για κάθε γούστο και διάθεση.

Για κάποιους άλλους, αθεράπευτα ρομαντικούς  ακόμα, είναι οι παρέες της καθετής, της βραδινής φωτιάς στην ακρογιαλιά με τα πλοκάμια και το ουζάκι, τα σκαλιστά καραβάκια από "πέτκα", ο αέρας της θάλασσας στα χάσματα των ξύλων της οροφής, το θρόισμα των φύλλων στις καλαμιές, τα μεσημέρια κάτω από τ' αλμυρίκια, οι ξυπόλυτες αναμνήσεις στα πυρωμένα βότσαλα, τα μεγάλα ταξίδια της φαντασίας, που είχαν πάντα λιμάνι αναχώρησης και επιστροφής, το μεγάλο ετούτο Όρμο...!

Στην παραλία του Μπάλου λοιπόν και τους ανθρώπους της, είναι αφιερωμένο το παρακάτω video:

~*~ 

Για την ανάρτηση αυτή πολύτιμος βοηθός μου στάθηκε ο θείος μου Δημήτρης (Μήτσος) Κυριακού, που είχε τις απαντήσεις σε κάθε μου απορία και τον ευχαριστώ πολύ γι' αυτό!!

*(ο πάλος = μυτερό ξύλο, πάσσαλος, παλούκι [ΕΤΥΜΟΛ. < λατ. palus «μυτερό ξύλο, παλούκι»].) 
Στον Πάλο > Στο bάλο.