Η "θεία" η Δεσποινιώ

• Δέσποινα, Δέσποινα... Έλα όξου να ειδείς ποιος ήρτη!!
• Ποιος είνι Μανώλ';
• Για ειδές, του νι γνουρίζ'ς;
• Ε, ποιος είνι μαθέσιμ'; 
• ……….
• Δε με γνωρίζεις "θεία*"; 
• Βρε, ( ξαφνικά φώτισε το πρόσωπό της) μπας κι είσι του Γιουργαλακ';
• Ναι "θεία" εγώ είμαι.
• Ε, πιδάκι μ, π' να 'σει καλά, πού να συ γνουρίσου;; Ασπίρανι τα μαλάκια σ'… Απ' τ' φουνή σ' συ κατάλαβα!!

Έσκυψε κάτω από την υπερυψωμένη αυλή, κόλλησα κι εγώ το σώμα μου στο μαντρότοιχο και μ' αγκάλιασε σφιχτά.

Φιγούρα αέρινη...
Τα μάτια της θόλωσαν.. και ήταν από συγκίνηση!
Από τους ανθρώπους που από μικρός "ήξερα" πως μ' αγαπάνε και δεν έπεσα έξω!!!

• Α πα πα αγουράκι μ', πόσα χρόνια έχου να συ ιδώ...
• Πολλά, πάρα πολλά θεία*…
• Έλα, απ' παν να συ ι'δούμι. Για πέσιμ', τι καν'τι; 

Τα επόμενα 5 λεπτά, ξετύλιξα "στο πόδι" και σε "τίτλους", καμιά 20ριά χρόνια ζωής!

Εξήγησα και το λόγο που με είχε φέρει στο νησί απρόσμενα, αρχές καλοκαιριού κι έκανα να φύγω..

• Κάτσι λ'γάκ' ακόμα… Θα πιείς ένα κρασάκ' ;  Μανώλ'..!!
• Όχι θεία, ευχαριστώ πολύ. Βιάζομαι να προλάβω όσο έχει φως ακόμα, για να βγάλω μερικές φωτογραφίες... Μια άλλη φορά…
• Ας είνι τότις… Να πας στου καλό! 

Κούνησα το χέρι στον αέρα και τους άφησα στην ηρεμία του δειλινού, να αγναντεύουν από τη μικρή αυλή τους πάνω στην ακρογιαλιά, τις σκοτεινές φιγούρες των νησιών στο βάθος του ορίζοντα, εκεί που η άκρη της θάλασσας, σμίγει με του ουρανού την άκρη και τράβηξα κατά το βράχο της Εργίνας…

Είχε λίγο φως ακόμα η δύση και ήθελα να το προλάβω.

*όλες οι μεγαλύτερες γυναίκες στο χωριό, ήταν από πάντα και για πάντα, "θείες" μας!!