Ο φάρος του Μπάλου

Η μέρα ξημέρωσε υγρή και ζεστή. Το ραδιόφωνο μετέδιδε προβλέψεις για φοβερό καύσωνα. Πρώτο του μέλημα ήταν να βάλει το μπρίκι με τον “ελληνικό” στη φωτιά. Δεύτερη κίνηση να ανοίξει την οθόνη του υπολογιστή. Στην Ελλάδα ήταν Χειμώνας.

Είχε δικό του συνεργείο. Κάθισε αναπαυτικά στην καρέκλα του γραφείου με την ανατομική πλάτη, ρούφηξε μια γουλιά από τον γλυκύ βραστό και στύλωσε το βλέμμα του στην οθόνη. Περνούσε πολλές ώρες την εβδομάδα, κοιτάζοντας την εικόνα που έφτανε μπροστά του, από την κάμερα ενός μικρού ξενοδοχείου, σε ένα νησί του Βορειοανατολικού Αιγαίου.

Τον ενδιέφερε πολύ. Ήταν κάτι που συνέβαινε τώρα, καθώς ήταν καθισμένος εκεί. Και γιατί συνέβαινε καθημερινά. Παρακολουθούσε το φως του φάρου ή τίποτα, στα δευτερόλεπτα της σκοτεινιάς που μεσολαβούσαν σε κάθε άναμμα. Αυτά τα σκοτεινά δευτερόλεπτα ήταν τα καλύτερα. Μετρούσε από μέσα του το χρόνο μέχρι το επόμενο φλας. Βρισκόταν στην άλλη άκρη της γης και κοίταζε την οθόνη.

Παρακολουθούσε με πάθος. Του άρεσε που στο Μπάλο ήταν μεσάνυχτα. Που έβρεχε. Που γέμιζε σταγόνες η σχεδόν σκοτεινή του οθόνη. Που έβλεπε το κόκκινο φως του φάρου να αναβοσβήνει.

Η Σάμος ήταν ένας εντελώς διαφορετικός κόσμος που τον είχε αφήσει πριν από πολλά χρόνια, προκειμένου να αναζητήσει αλλού την τύχη του. Εδώ η ζωή είχε συντεταγμένες. Είχε ρυθμούς έντονους και χρήματα πολλά.

Είχε δικό του συνεργείο. Φρόντιζε κάθε πρωί πριν πιάσει δουλειά, να έχει σύνδεση με την κάμερα στο μώλο του Μπάλου και να βλέπει το φάρο να αναβοσβήνει στο σκοτάδι. Δεν μπορούσε να ξεκαθαρίσει μέσα του την αιτία αυτής της εμμονής, αλλά την αντιμετώπιζε σαν μια απλή συνήθεια για να ξεκινήσει ευχάριστα και αισιόδοξα τη μέρα του.

Ήταν καλύτερα στα σκοτεινά διαστήματα. Το μυαλό του άδειαζε και ο ίδιος αισθανόταν την απόλυτη σιωπή του τοπίου, μέσα από το μοναδικό του προνόμιο, να βλέπει στην άλλη μεριά της Γης ένα μέρος απομονωμένο από οτιδήποτε άλλο, πέραν ενός φάρου που το φως του ανάβει και σβήνει.

Γ Π Βαρβάκης

~*~