1967 Η ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΗΓΑ ΣΧΟΛΕΙΟ!

Σεπτέμβρης του ’67. Αρχές Φθινοπώρου.

"Τί έγινε ρε παιδιά;"

"Που πήγαν όλοι;"

"Ο Αλέκος, ο Γιάννης, ο Κώστας, ο Σταύρος;"

"Πού εξαφανίστηκαν;"

Άνοιξε το Σχολείο.

"Κι εγώ γιατί δεν πήγα;"

"Γιατί με άφησαν απέξω;"

Το νέον σχολικόν έτος περιελάμβανε μαθητάς γεννηθέντας έως την 1ην Απριλίου 1962..!!

"Για μια μέρα;;;" Γαμώ την ατυχία μου!

Πίκρα!

Και τώρα τί κάνουμε; Πώς περνάει η μέρα;

Στην αρχή προσπαθούσα να σκαρφαλώσω στα παράθυρα για να χαζεύω τους φίλους μου μέσα στην αίθουσα απ τη μεριά του δρόμου.

Μια δυο, η δασκάλα παρήγγειλε στη μάνα μου να με μαζέψει γιατί ενοχλούσα. Τους αποσπούσα την προσοχή.

Διαταγή και τα σκυλιά δεμένα! Ε, δε σήκωνε και πολλά η εποχή.

Οι τοπικές εξουσίες ήταν σαφέστατα καθορισμένες, ελέω «Επαναστάσεως».!!

Καθόμουν τότε στη θεία τη Γραμματική, πότε στην αυλή, πότε πίσω απ τις φραγκοσυκιές κι έβλεπα από μακριά. Που και που πετούσα και κανένα πετραδάκι... Καμιά φορά στα διαλείμματα, όταν η μπάλα "ξεθύμαινε" στον κήπο ή στα διπλανά χωράφια έτρεχα και τους την έδινα. Δεν είχε γούστο όμως. Να πλησιάσω δεν μπορούσα περισσότερο.

2θέσιον 6τάξιον Δημοτικόν Σχολείον Κουμαιίκων Σάμου.

Στη μία αίθουσα η Α΄με την Ε΄και την Στ΄ και στην άλλη η Β΄με την Γ΄και την Δ΄.

Το σχολείο λειτουργούσε πρωί απόγευμα Δευτέρα – Παρασκευή με διανομή συσσιτίου ενδιάμεσα και το πρωινό του Σαββάτου.

Έπρεπε να πάει Σάββατο απόγευμα για να παίξω με τους φίλους μου δηλαδή.

Είχα μείνει με το Μάκη να βολοδέρνουμε από το φούρνο μέχρι την πλατεία.

Στήναμε «θηλιές» στην εξοχή ή «αυγολογούσαμε» όσες βρίσκαμε «κούπα». "Ξεσβουρώναμε" σφηκοφωλιές. Σπάζαμε τζάμια!!

Η μάνα μου στο ράψιμο με ένα σωρό μαθήτριες. Ο πατέρας μου στα καράβια.

Η γιαγιά μου ανέλαβε το ρόλο του φροντιστηρίου για την επόμενη χρονιά.

Περιοδικά «Ρομάντζο» και «ΝΤΟΜΙΝΟ» τα βοηθήματα. Στο ράδιο το «Σπίτι των ανέμων» με τη Τζοβάνα και τον Λαμπίρη. Η φαντασία οργίαζε. Κολατσιό με παξιμάδι και κασέρι.

Τα απογεύματα περνούσα από την άλλη γιαγιά. Τεράστιες φέτες ζυμωτού ψωμιού και τυρί ντόπιο δικό της ή χαμάδες.

Ε, δεν ήταν και τόσο άσχημα τελικά!!

Πέρασε η σχολική χρονιά και μαζί της η πίκρα του αποκλεισμού από την παρέα.

Επιτέλους γράφτηκα στην Πρώτη.

23 σχόλια

  1. Χα χα χα χα χα !!!
    Νά 'σαι καλά γείτονα ...
    Μού 'φκιαξες το κέφι Δευτεριάτικα.
    Βίοι παράλληλοι σε κάποια χωριά του νησιού
    Πιστεύω να θυμάσαι τη φωνή του
    Βύρωνα Πάλλη στο ράδιο ...
    Το πάρτυ με τις τηγανίτες της γιαγιάς
    με το μέλι ή το πετιμέζι !!!
    Νά 'χεις ΚΑΛΗ ΒΔΟΜΑΔΑ ...

    Υ.Γ.
    Ευχαριστώ για τις οδηγίες για τα links.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλό , πολύ καλό !
    Τι μου θύμισες και μένα!
    Όχι από φιλομάθεια ότι ήθελες να πας σχολείο, για την παρεούλα που δεν ήθελες να χάσεις!! Κι από αταξίες άλλο τίποτα !!
    Έχω ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη!
    Καλή βδομάδα και καλές αναρτήσεις τώρα που φθινοπώριασε !!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Και τη γιαγιά Αννούσκα? Ξέχασες τη γιαγιά Αννούσκα?

    Εγώ "έχασα" επεισόδια εκείνη τη χρονιά!

    Γιατί εκείνη τη χρονιά εγώ ΠΗΓΑ στο σχολείο... γεννήθηκα βλέπεις Ιανουάριο!!!


    Γειά σου Μπάλε με τα ωραία σου :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Χαχαχαχα!
    εγώ την έχασα τη χρονιά για 24 μέρες, τουλάχιστον!
    (αλλά όχι, δεν πήγα σχολείο ούτε κι εγώ εκείνη τη χρονιά :))) )

    Πάρα πολύ καλό, όμορφες αναμνήσεις!!!
    :)

    καλή χρονιά σε όλους τους μαθητές, όλων των ηλικιών :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Kαλοοοο! Κι εγω στο σπιτι των ανεμων κολλησα. Με τον Βυρωνα Παλλη και την Αφροδιτη Γρηγοριαδου. Τοτε που οι φωνες ηταν το βασικο κριτηριο για να γινεις δημοφιλης. Πολυ ομορφο, ενοιωσα για λιγο αυτο που λεμε.. εμεις του 60 οι εκδρομεις! Και φυσικα τρεξαν τα σαλια μου με το κολατσιο! Γεια σου Γιωργακη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Απολαυστικό το νοσταλγικό σου post!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πόσο μακρινός αισθάνομαι, βρε Γιώργη, τότε στις 30 του Δεκέμβρη του 1962, άφηνα το χωριό μου κι έφευγα για τη ξενιτιά 15χρονο παιδάκι (ναι γιατί τότε στα 15 παιδάκια ήμασταν, μη βλέπεις τώρα), ναι στην ξενιτιά που έμελλε να μείνω 41 χρόνια. Για φαντάσου... τότε εσύ σκάλωνες στα παράθυρα του Σχολείου να βρίσκεσαι κοντά στα φιλαράκια σου. Για φαντάσου...
    Τι είναι η ζωή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πόσες εικόνες με γέμισε το κείμενό σου! Λόγο πιο πάνω, σε ένα άλλο νησί, τα ίδια κάναμε, τα ίδια ακούγαμε, τα ίδια τρώγαμε. Όμορφα χρόνια, ίσως γιατί είχαμε τη ζωή μπροστά μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πού τον θυμήθηκες καλέ μου το Λαμπίρη;

    Σπίτι των Ανέμων λέω το εξοχικό της Γλαρούπολης, επειδή βρίσκεται σε υψηλό σημείο και το χτυπούν οι 4 ανέμοι...

    Θυμάμαι στο Δημοτικό τα κινητά συνεργεία προβολής ταινιών στο σχολείο. Πρόχειρες κουβέρτες στα παράθυρα για συσκοτισμό για να δούμε Χοντρό-Λιγνό, Τουίτυ...
    :-)

    Φιλί και Γλαρενιε αγκαλιες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @sidepap21
    Το γέλιο σου τα λέει όλα!! Να είσαι καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @Αθηνά
    Ευχαριστώ πολύ!! Χαμογέλασα κι εγώ από την έκταση που πήρε το δικό σου χαμόγελο.!! Πάντα τέτοια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @τέρας
    Είδες για να βιάζεσαι!! Έχασες επεισόδια καλή μου... Γεια σου και σένα Τερατάκι!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @νατασσάκι
    Αυτό μας έλειπε! Εσύ βρε ούτε στη σκέψη των γονιών σου δεν ήσουν τότε!! ;-)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @δεσποιναριον
    Γεια σου Δεσποινάκι! Η μαγεία του ραδιοφώνου, σε όλο της το μεγαλείο. Πέρα από τις "εμπορικές" σειρές, το "Θέατρο της Δευτέρας". Φωνές, ανάσες, σιωπές που σε καθήλωναν!! Τί "κόλλημα" είχα φάει, δε λέγεται.. Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @elie
    Να είσαι καλά γυριστρούλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @μηθυμναιος
    La vita e bella ξάδερφε, ότι κι αν λέμε!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. @κούκος
    Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά φίλε μου! Λίγο πιο πάνω λίγο πιο κάτω, λίγο πιο πέρα, τον ίδιο αέρα αναπνέαμε, την ίδια σκόνη, την ίδια θάλασσα αγναντεύαμε. Οι εικόνες τρύπωσαν στις χαραμάδες τις μνήμης, κι άντε να τις ξετρυπώσεις τώρα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. @φυρδην-μιγδην
    Γεια σου γλαρένια μου. Καιρό πολύ είχα να σε "ακούσω". Είχες και τις "περιπέτειες" σου με τον "πάροχο".. Πάλι καλά τα κατάφερες! Φιλιά κι από μένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Με καλεσες και περασα για το κερασμα και τι μου θυμησες ? οτι εγω εκεινη τη χρονια τελειωσα το λυκειο ειχαμε λυκειο εκεινα τα χρονια τα παλια ,και ειχα μια χαρα που ειχανε κλεισει τα σχολεια καιδεν ειχαμε μαθημα,που ναξερα???Φιλια ελευθερια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Kαλώς σε βρίσκω!
    Πολύ ωραίο κείμενο! Δυστυχώς, εγώ ακολούθησα αντίθετο δρόμο. Γεννημένη Φλεβάρη με ...τράβηξαν βίαια ως ...πενταμισάρικο από τους φίλους μου. Εγώ έτρεχα σχολείο κι αυτοί συνέχισαν να παίζουν στη γειτονιά! Και πόσο ζήλευα...

    Τελικά ο καθένας έχει κάτι να ...παραπονιέται.
    Αν και δεν νομίζω ότι είναι παράπονο, είναι μάλλον νοσταλγία.
    Να περνάς καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Ξέριες τι συνέβη;
    Με την πολύ μπελαλίδικη μεταφορά των links από το παλιό στο νεο μπλογκ, μοιραία διέφυγαν πολλά μπλογκ φίλων που ανακαλύπτω στις επισκέψεις μου στην πορεία και σταδιακά προσθέτω.

    Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Πάρα πολυ καλή περιγραφή μιας εποχής που για τους παλιότερους σημαίνει πολλά.
    Η δεκαετία του '60 μοιάζει πολύ μακρινή κι όμως τόσο πιο αθώα, παιδιάστικη.
    Ο αποκλεισμός απο κάτι οταν είμαστε παιδιά ήταν απίστευτα πιο οδυνηρός απ οτι σήμερα.
    Γράφεις καλά. Θα περνάω να διαβάζω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Στήναμε «θηλιές» στην εξοχή ή «αυγολογούσαμε» όσες βρίσκαμε «κούπα». "Ξεσβουρώναμε" σφηκοφωλιές.


    Αιτούμεθα λεπτομερειών Γιώργη!!!
    Κρύβεις λόγια...θηλιές, αυγολογούσαμε, κούπα, ξεσβουρώναμε κι άιντε όξω απ την πόρτα;)
    Πε μας πως, βρε παιδί;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Αρχική σελίδα