~ Η τρελή ροδιά ~

Σ' αυτές τις κάτασπρες αυλές όπου φυσά ο νοτιάς

σφυρίζοντας σε θολωτές καμάρες, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά

που σκιρτάει στο φως σκορπίζοντας το καρποφόρο γέλιο της

με ανέμου πείσματα και ψιθυρίσματα, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά

που σπαρταράει με φυλλωσιές νιογέννητες τον όρθρο

ανοίγοντας όλα τα χρώματα ψηλά με ρίγος θριάμβου;

 ~.~
Oταν στους κάμπους που ξυπνούν τα ολόγυμνα κορίτσια

θερίζουνε με τα ξανθά τους χέρια τα τριφύλλια

γυρίζοντας τα πέρατα των ύπνων τους, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά

που βάζει ανύποπτη μες τα χλωρά πανέρια τους τα φώτα

που ξεχειλίζει από κελαηδισμούς τα ονοματά τους - πέστε μου

είναι η τρελή ροδιά που μάχεται τη συνεφιά του κόσμου;

Στη μέρα που απ' τη ζήλεια της στολίζεται μ' εφτά λογιώ φτερά

ζώνοντας τον αιώνιο ήλιο με χιλιάδες πρίσματα

εκτυφλωτικά, πέστε μου, είναι η τρελή ροδιά

που αρπάει μια χαίτη μ' εκατό βιτσιές στο τρέξιμο της

ποτέ θλιμένη και ποτέ γκρινιάρα - πέστε μου, είναι η τρελή ροδιά

που ξεφωνίζει την καινούργια ελπίδα που ανατέλλει;

 ~.~
Πέστε μου είναι η τρελή ροδιά που χαιρετάει τα μάκρη

τινάζοντας ένα μαντήλι φύλλα από δροσερή φωτιά,

μια θάλασσα ετοιμόγεννη με χίλια δυο καράβια,

με κύματα που χίλιες δυο φορές κινάν και πάνε

σ' αμύριστες ακρογιαλιές - πέστε μου, είναι η τρελή ροδιά

που τρίζει τάρμενα ψηλά στο διάφανο αιθέρα;

Πανύψηλα με το γλαυκό τσαμπί που ανάβει κι' εορτάζει

αγέρωχο, γεμάτο κίνδυνο, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά

που σπάει με φως καταμεσίς του κόσμου τις κακοκαιριές του δαίμονα

που πέρα ως πέρα την κροκάτη απλώνει τραχηλιά της μέρας

την πολυκεντημένη από σπαρτά τραγούδια - πέστε μου είναι η τρελή ροδιά

που βιαστικά ξεθηλυκώνει τα μεταξωτά της μέρας;

~.~
Σε μεσοφούστανα πρωταπριλιάς και σε τζιτζίκια δεκαπενταυγούστου,

πέστε μου, αυτή που παίζει, αυτή που οργίζεται, αυτή που ξελογιάζει,

τινάζοντας απ' τη φοβέρα τα κακά μαύρα σκοτάδια της,

ξεχύνοντας στους κόρφους του ήλιου τα μεθυστικά πουλιά,

πέστε μου, αυτή που ανοίγει τα φτερά στο στήθος των πραγμάτων,

στο στήθος των βαθιών ονείρων μας, είναι η τρελή ροδιά;

"Προσανατολισμοί" Οδυσσέας Ελύτης (1911-1996) 

Είχε μεσιάσει ο Αύγουστος.
Στο χωριό, τα κουρδίσματα κι οι πρόβες με το σαντούρι είχαν από μέρες δώσει το στίγμα τους στη γειτονιά.

Τώρα ταξίδεψε. Πέρασε το πέλαγος από τη μια στην άλλη άκρη, για να δώσει χρώμα ξεχωριστό σε μια βραδιά μονάχα.
Είχε προηγηθεί η μικρή παράσταση στην Αθήνα.
Ο τόπος ίδιος.
Το τοπίο ίδιο κι απαράλλαχτο κι αυτό.
Ακόμα και οι προσκλήσεις δεν είχαν αλλάξει στο παραμικρό, προκειμένου να τηρηθεί το «έθιμο» της «κρυφής συναυλίας».
Η 1η φορά είχε καταγραφεί στα Κουμέικα στο δεύτερο μέρος της ανάρτησης.
Η περσινή βραδιά «αποσιωπήθηκε» λόγω έλλειψης … αποδεικτικών.
Έφθασε έτσι η καθορισμένη μέρα κι όλοι περιμέναμε  να βραδιάσει.
Σαν πέρασε το φως της πίσω απ τον όγκο του Κέρκη, το σκοτάδι δεν άργησε να πέσει.
Τα παιδιά είχαν αφήσει πια τα σοκάκια. Η γειτονιά χαλάρωνε περιμένοντας να κάνει την εμφάνισή του το γεμάτο φεγγάρι ψηλά, πίσω απ το βουνό.

Ανταλλάξαμε 2-3 «καλησπέρες» στη διαδρομή, στρίψαμε από το μύλο και σε λίγη ώρα περάσαμε το γιοφύρι . Όριο καθοριστικό για τον προσδιορισμό της θέσης μας στο χωριό, πίσω στο χρόνο.
Σταθήκαμε για λίγο.
Τα «Μελισσάκια» στα βράχια πάνω αριστερά, οχυρά των « πολεμικών μας συγκρούσεων» αλλά και των άγουρων  ερωτικών μας αναζητήσεων.
Η μπακαλοταβέρνα του Κοντακιώτη, το εμπορικό του Μακρή κι από κάτω η πλατεία.
Σαν πήρε ο δρόμος να ανηφορίζει κάποιες σκιές ξεγλίστρησαν από τους  τοίχους των γειτονικών σπιτιών που «σφιχταγκαλιάζονται» κι ένωσαν τα χαμόγελά τους με τα δικά μας.
Τα καμένα φώτα εδώ στα ψηλώματα του χωριού, έδιναν κι αυτά το δικό τους τόνο.

Περάσαμε στη γνώριμη αυλή.
Το τραπέζι είχε στρωθεί και μας περίμενε καρτερικά κάτω απ τη ροδιά.
Αραδιάσαμε πάνω του τα φαγητά να σερβιριστούν στα πιάτα, γεμίσαμε τα ποτήρια, κοιταχτήκαμε και τσουγκρίσαμε «στη στιγμή» που μας έσμιγε κοντά της ξανά.
Δεν άργησε να φανεί και το φεγγάρι, χωρίς επίσημη πρόσκληση αυτό, αλλά καλοδεχούμενο πάντα και πονηρό. Του άρεσαν φαίνεται τα τραγούδια που του αφιερώσαμε ένα χρόνο πριν κι ήρθε να τσεκάρει το καινούριο πρόγραμμα.

Δεν το αφήσαμε να περιμένει για πολύ, γιατί είχε δρόμο μπροστά του.
Χτυπήσαμε απαλά τις χορδές κι αφήσαμε τη μουσική να σκορπίσει στην ατμόσφαιρα. Βγήκαν οι γείτονες στις αυλές και στα μπαλκόνια , να πάρουν κι αυτοί το μερίδιό τους. Τι όμορφο αλήθεια, να βλέπεις πρόσωπα χαρούμενα γι αυτό που προσπαθείς να προσφέρεις.
Το σαντούρι σταθερό στη γωνιά του κεντούσε τα μελωδικά του πλάνα. Η κιθάρα άλλαζε χέρια κι άνοιξε το πανάκι της για δρόμους απίστευτης ομορφιάς, με εντυπωσιακές εισαγωγές κι απρόσμενες καταλήξεις.

Είναι ευλογία αυτές οι στιγμές κι αληθινό μεγαλείο να τις ζεις.
Μύστες και μυσταγωγοί εμείς οι τυχεροί, σε μια ιεροτελεστία μετάληψης της χαράς, θεατές και χοροστάτες μαζί, στη γιορτή της ψυχής.
Τίναξε ξάφνου η ροδιά τα κλωνάρια της, σκέπασε με τα φύλλα της τη μικρή αυλή, θέλοντας να  κάμει περισσότερο αισθητή την παρουσία της και να θυμίσει σε όλους πως για χατίρι της στήνεται αυτό το πανηγύρι. Έτσι νομίζει η «τρελή» κι έχει και χίλια δίκια…
Κύλισαν γρήγορα οι ώρες έτσι που λίγο να μας φανεί και να ζητάμε κι άλλο
Σαν έγειρε η νύχτα στο πλάι, αφήσαμε τα όργανα να καταλαγιάσει το πάθος τους και κατηφορίσαμε στα στενά προς την έρημη  πλατεία.
Οι ευχές όταν δίνονται από καρδιάς, ενίοτε πιάνουν.
Οι υποσχέσεις πρέπει να τηρούνται, αλλιώς αξία δεν έχουν.
Η δική μας ήταν και τα δύο μαζί.

«Και του χρόνου!!!»