Αφηρημένος κι απόλυτα προσηλωμένος στο "έργο" μου καθώς ετοίμαζα το Κυριακάτικο δείπνο, "ξύπνησα" από την αφοσίωσή μου στο πλάσιμο της ζύμης, μόλις άκουσα χαρούμενες παιδικές φωνές από το δρόμο.
Έσκυψα από το παράθυρο της κουζίνας και το θέαμα που αντίκρισα με συγκλόνισε.
Έχω συνηθίσει πλέον να βλέπω κυρίως μετανάστες εφοδιασμένους με ένα καρότσι SUPER MARKET και ένα μεταλλικό χερούλι από ρολό βαφής, να σκαλίζουν τους πάλαι ποτέ πλούσιους σε περιεχόμενο κάδους απορριμάτων ψάχνοντας για "διαμάντια" στα σκουπίδια.
Κρατώντας το ίδιο σύνεργο κι ένα παιδικό καροτσάκι, λάφυρο σίγουρα από κάποια παρόμοια εξόρμηση, δυο μικρά κοριτσάκια που σε κάθε άλλη περίπτωση θα έπαιζαν αμέριμνα στη σχεδόν καλοκαιριάτικη Κυριακάτικη λιακάδα, έψαχναν για τους δικούς τους θησαυρούς στα λιγοστά υπολείμματα της επιβίωσης των ενοίκων της συνοικίας.
Στη θέση του υποτιθέμενου βρέφους, μια μεγάλη σακούλα από κάποια πολυδιαφημισμένη "αλυσίδα" έβρισκε το νόημα της "ζωής" της, συγκεντρώνοντας μέσα της, ένα απρόσμενα πολυσυλλεκτικό σύνολο "δώρων" και αντικειμένων ευρείας χρήσης.
Ένα αριθμητήριο και μερικά άχρηστα πια για κάποιους άλλους παιχνίδια, ήταν τα πιο σπουδαία και πολύτιμα ευρήματα από την πολύωρη ανασκαφή του απέναντι μισοάδειου κάδου. Αυτά που με την αποκάλυψή τους, γέμισαν το ήσυχο Κυριακάτικο απόγευμα, με χαρούμενες παιδικές φωνές.
Ευτυχώς η περιοχή είναι ακόμα πυκνοκατοικημένη και οι πιθανότητες για περισσότερες ευρηματικές "εκπλήξεις" σχετικά πολλές.
Γύρισα ανόρεχτος στο ζυμάρι που περίμενε υπομονετικά την επεξεργασία του, ενώ ο Τσακνής είχε ήδη κάνει την εμφάνισή του στην πόρτα του μυαλού μου.
...
Φτιάχνω απόψε με κουρέλια και σανίδια
έναν συνοικισμό αυτόνομο
Μ’ αυτούς που ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια
και στον υπόνομο
Καλό βράδυ!!
Πρόκειται για τη μουσική που άκουγα σε επανάληψη, καθώς έγραφα την ανάρτηση...
Kαλησπέρα Γιώργο. Πραγματικά συγκλονιστικές εικόνες. Μα δε μας προκαλούν πια (δυστυχώς) εντύπωση,τις συνηθίσαμε κι αυτές. Τι άλλο θα ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας; Το μουσικό θέμα κάνει ακόμα πιο έντονη τη θλίψη που νιώθει κανείς με όλα αυτά. Καλή σου νύχτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Μαρία. Δεν έχεις άδικο για τη "συνήθεια" της καθημερινότητας. Μα ήταν το κοντράστ των χαρούμενων φωνών με τη θλίψη της εικόνας που "όπλισαν" το χέρι μου με το φακό.
ΔιαγραφήΗ 2η εικόνα είναι λιγάκι φλου. (Το κουβέντιαζα και μ' ένα φίλο μου που δε γράφει πια εδώ...) Μόλις είδα τη βουτιά στον κάδο, κόντεψε να μου φύγει η μηχανή από τα χέρια!!!!!
Πέρα από την όποια ανάδειξη του θέματος, η αλήθεια είναι πως μέσα από δράσεις με γνωστούς και φίλους προσπαθούμε να βοηθήσουμε όσο μπορούμε. Δε φαίνεται όμως να έχει τέλος αυτό που ζούμε..
τα σέβη μου στην ευαισθησία σου πρώτα απο όλα Γιωργο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ Ασημίνα ..!!
ΔιαγραφήΓιώργη καλημέρα και καλή εβδομάδα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο 2003, έστειλα στις εδώ εφημερίδες μια τέτοια φωτογραφία από τη Βενεζουέλα (5η πετρελαιο-παραγωγική χώρε του κόσμου), όπου ζούσα ακόμη. Δυο ανθρώπους να ψάχνουν απεγνωσμένα στους κάδους των σκουπιδιών, σκηνή που απαθανάτισα και που τώρα, λίγα χρόνια μετά, τα βλέπω καθημερινά στην πατρίδα μου. Τι κρίμα...
Έχει ξεφύγει πια το πράγμα Στράτο και έχει αποκτήσει μια οικουμενικότητα η φτώχεια (πραγματική και επιβεβλημένη) και η ανέχεια.
ΔιαγραφήΟι σκηνές από τα ντοκιμαντέρ για τις χώρες που είτε ήταν πάντα φτωχές είτε ζούσαν στη φτώχεια και μας προκαλούσαν συγκίνηση "εκ του ασφαλούς", εκτυλίσσονται πια μπροστά στα μάτια μας και αποτελούν μέρος της δικής μας καθημερινότητας.
Καλημέρα μακρινέ μου ξάδερφε!!!!!!
Εψαχνα για συνταγές και...ψάχνοντας έφτασα στις αναρτήσεις σου με τα ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα θέματα. Οταν παρατηρείς τριγύρω τόση αδιαφορία,τέτοιο κλείσιμο στα του σπιτιού τους και ίσως όχι ολοκληρωτικά σε αυτά,τότε πιστεύω ότι δεν θα έπρεπε να μην σταθώ σε κάποιους-τους λιγότερους- που διαφέρουν. Είμαστε δυστυχώς οι λιγότεροι.Ας φαινόμαστε τούλαχιστον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι ιδιαίτερα που οι συνταγές που αναρτούσα κάποτε, όταν κι εγώ ακόμα ήμουν στο "ψάξιμο" για το τι θέλω να είναι ο "ΜΠΑΛΟΣ", στάθηκαν αφορμή για μια ουσιαστική και ενθαρρυντική επικοινωνία.
ΔιαγραφήΑισθάνομαι πως "εξ αιτίας" των συνταγών, απέκτησε η σελίδα μου, ακόμα ένα ουσιαστικό φίλο.
Το υπογραμμίζω αυτό γιατί κάποια στιγμή ταλαντεύτηκα αν θα έπρεπε ή όχι να απαρνηθώ το παρελθόν μου σαν blogger και να διαγράψω παλιότερα δημοσιεύματα που τώρα ίσως φαντάζουν ξένα ως προς τον χαρακτήρα που διαμόρφωσε αυτό εδώ το μέσον, στην πορεία των 6 χρόνων που βρίσκομαι στον "αέρα".
Σ' ευχαριστώ από καρδιάς και σε παρακαλώ την επόμενη φορά που θα κάνεις τον κόπο να περάσεις από δω, πάρε κι ένα "όνομα" μαζί σου :)