Ο Σεπτέμβρης ντύθηκε θάνατος...

Μόλις μας είδε να μπαίνουμε στο θάλαμο, πετάχτηκε απότομα από το κρεβάτι.

Ήταν ακόμα Άνοιξη.

Άνοιξε τα μάτια του λίγο παραπάνω κι ένα αμυδρό χαμόγελο φώτισε το σκοτεινιασμένο του πρόσωπο.

Είχε ήδη ταλαιπωρηθεί πολύ ο Κωσταντής.

Έφερε από συνήθεια την παλάμη του χεριού του ανοιχτή στο πρόσωπο, έτσι που να σκεπάζει το στόμα του, σκαλωμένη στο κάτω μέρος της μύτης.

Της έδωσε μια προς τα πάνω και την έφτασε μέχρι το κούτελο.

Σταμάτησε για μια στιγμή στα μαλλιά κι ύστερα την κατέβασε μέχρι το σαγόνι, σκουπίζοντας το μέτωπο, τα μάτια και τα μάγουλα.

Πόσες φορές στο παρελθόν το είχα ξαναδεί αυτό !!!!

Με χέρια λερωμένα από τα χώματα στην αυλή του σχολείου.

Με χέρια «μαύρα» από την ηλεκτροκόλληση στο σιδεράδικο.

Με χέρια ιδρωμένα , σκονισμένα από τα φουρνέλα στο νταμάρι.

Στο πρόσωπο αφημένα κάθε φορά τα ίχνη της κίνησης.

Χαμογέλασα.

Επιστροφή στο νησί για αποθεραπεία πνευμόνων και επιστροφή πάλι στην Αθήνα.

Εισαγωγή σε άλλο νοσοκομείο αυτή τη φορά.

Εδώ ο γιατρός δε θα «κώλωνε».

Θα του αφαιρούσε τον όγκο απ το κεφάλι.

Οι επιπλοκές που ακολούθησαν, πολλές και περίπλοκες.

Έπεσε σε κώμα.

Μεταξύ εντατικής και θαλάμου «έσυρε» το Καλοκαίρι του.

Με τα μάτια κλειστά.

Μπήκε Φθινόπωρο.

Το ύστατο.

Μικρή και άδικη η ζωή μαζί του.

Δεν του έδωσε πολλές επιλογές.

Ούτε στα δύσκολα του «στάθηκε».

Μόνο στις γυναίκες δεν του έκανε παζάρια.

Όσες αγάπησε τις πήρε.

Το πρωινό τηλεφώνημα στο γραφείο, δεν ήταν για «καλημέρα».
Πάει, έφυγε... 

Ο Σεπτέμβρης ντύθηκε ...θάνατος!

~*~

Ο Κώστας ήταν φίλος μου παιδικός.

Φίλος που μ’ αγαπούσε .

Μπόρεσα πολλές φορές να το νιώσω.

Τον αγαπούσα κι εγώ. 
Θα μου λείψει.

Όπως θα λείψει και σε άλλους φίλους του.

Στο Σταμάτη, στον Αλέκο και σε όλους όσους στάθηκαν αρωγοί στη μεγάλη περιπέτεια που βίωσε αυτός και η οικογένειά του και που έμελλε να έχει οδυνηρή κατάληξη.

Γύρευα τρόπο να γράψω δυο λόγια για το χαμό του, αλλά δε μπορούσα να βάλω τάξη στο μυαλό μου και στα συναισθήματά μου.

Διάβασα χθες την ανάρτηση της Ασημίνας  και ξεκαθάρισε το τοπίο μέσα μου.

Ο εμπνευσμένος τίτλος της, μου έδειξε το δρόμο.