μικρά τρυφερά "θαύματα"

Αξημέρωτα κατέβηκε στην πυλωτή με μικρά ανόρεχτα βήματα.
Απενεργοποίησε το συναγερμό και άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου.
Εκείνο το πρωινό συμπλήρωνε ακριβώς ένα μήνα ακινησίας στο χώρο στάθμευσης.
Τεντώθηκε.
- Ωωωωχ, πως πάνε πάλι για δουλειά;
Ευτυχώς γι αυτόν, η Αθήνα των τελευταίων ημερών του Αυγούστου,  έχει ανθρώπινο πρόσωπο...
Δεν "κορνάρει" εκνευρισμένα.
Δεν "μποτιλιάρει" τους δρόμους της με απελπισμένους οδηγούς.
Είναι πολύ χαλαρή.
Αφήνει έτσι κάποια περιθώρια για μικρές ονειροπολήσεις στους άρτι αφιχθέντες των διακοπών...
- Κάτι είναι κι αυτό...
Πέρασε τη ζώνη ασφαλείας από μπροστά του και την κούμπωσε στo clip.
Γύρισε δεξιά το κλειδί.
Μούγκρισε με το γνώριμο ήχο της η μηχανή, αλλά ταυτόχρονα ένας αλλόκοτος θόρυβος ακούστηκε μέσα από το καπό.
Τρόμαξε προς στιγμή!!
Ξάφνου μια γάτα έκανε την εμφάνισή της στο πλάι του αριστερού τροχού και πέρασε κοιτώντας προς το μέρος του.
Ηρέμησε.
- Της χάλασα την ησυχία της σκέφτηκε και χαμογέλασε.
Έψαξε στο ραδιόφωνο για κάποια γνώριμη φωνή και ξεκίνησε το δρομολόγιο.
Το επόμενο ξημέρωμα, το ίδιο σκηνικό σε επανάληψη.
Στο "άναμμα" της μηχανής, πετάχτηκε πάλι η γάτα κάτω από το αυτοκίνητο.
Πιο ήρεμα αυτή τη φορά.
Σα να τον περίμενε.
Γύρισε και τον κοίταξε μ' ένα βλέμμα "πράσινο" και του έδωσε "άδεια" να φύγει.

Σαν τέλειωσε τη δουλειά του στο γραφείο, μάζεψε τα πράγματά του και χαιρέτησε τον απογευματινό φύλακα.
Κατέβηκε με το ασανσέρ 4 υπόγεια και προχώρησε προς το αυτοκίνητο.
Του φάνηκε πως άκουσε νιαουρίσματα.
- Τί έγινε ρε παιδιά κι εδώ με κυνηγάνε...;;
Μόλις έφθασε στο σπίτι, είδε πάλι τη γάτα να πηδάει από τη μάντρα και να πλησιάζει.
Στάθηκε και την παρακολούθησε για λίγη ώρα.
Καθώς σιγουρεύτηκε αυτή πως ήταν μόνη της στο χώρο, σκαρφάλωσε στο μπροστινό προφυλακτήρα κι άρχισε να νιαουρίζει παρακαλετά.
- Αααα... εδώ κάτι συμβαίνει!!!!!!!!
Γύρισε πίσω ξανά, άνοιξε το καπό και έψαξε στο εσωτερικό του.
Τίποτα....

Το πρωινό της 3ης μέρα πάλι τα ίδια.
Τώρα όμως ήταν υποψιασμένος.
Δεν άνοιξε ραδιόφωνο.
Σε όλη τη διαδρομή, είχε στραμμένη την προσοχή του στους ήχους της μηχανής.
Στο πρώτο φανάρι έστεισε αυτί.
Νιαουρίσματα!!!
Το ίδιο και λίγο παραπάνω, καθώς περνούσε έξω από το κολυμβητήριο.
Τρίτη φορά ξανά, στο ύψος της Αλεξάνδρας.
Σιγουρεύτηκε για τα καλά.
Πήρε τηλέφωνο στο συνεργείο.
- "Αντώνη, θα πρέπει να περάσω το απόγευμα να δεις το αυτοκίνητο. Μέσα στη μηχανή, έχει γεννήσει μια γάτα!! Πρέπει να βρούμε τα γατιά και να τα βγάλουμε....
- ".........................".
- "Εντάξει, θα σε περιμένω" του είπε στο τέλος.

Το νέο μαθεύτηκε.
Μόλις έφθασε, τον υποδέχθηκαν χαμογελώντας. 
Μπροστά ο μηχανικός κι από κοντά τα μαστόρια του διπλανού συνεργείου, 2-3 πελάτες από δίπλα κι αυτοί κι ένας οδηγός delivery..!!
Ήθελαν όλοι τους να παρακολουθήσουν τον "τοκετό".

Για καλή του τύχη μόλις το αυτοκίνητο ανέβηκε στη ράμπα ακούστηκαν μικρά νιαουρίσματα.
Δεν είχαν πλέον κανένα λόγο να μην τον πιστεύουν.
Φόρεσε τα γάντια του ο Αντώνης, άναψε το φανάρι κι άρχισε να ψάχνει σχολαστικά.
Άκαρπες οι έρευνες στην αρχή.

Λίγο πριν σηκώσουν το αυτοκίνητο, σκέφτηκε να ψάξει και στο θόλο του τροχού.
Ξήλωσε το κάλυμμα, τράβηξε προς τα έξω τον πλαστικό προφυλακτήρα και τότε φάνηκε το πρώτο γατάκι.
Πολύ μικρό, έτρεμε από το φόβο του, την πείνα και την ταλαιπωρία
Σε λίγη ώρα έβγαλε και το δεύτερο.
Η ομήγυρης ξέσπασε σε χειροκροτήματα και επευφημίες.

Ένα άδειο χαρτόκουτο από λάδια μηχανής κι ένα πανί του συνεργείου στον πάτο, έγιναν το πρώτο τους κρεββάτι.
Μόλις τα έβαλαν μέσα, αυτά κοιμήθηκαν.
Τα πήρε κι έφυγε για το σπίτι.
Άφησε το κουτί σε μιαν άκρη της αυλής και περίμενε.
Σε 15 λεπτά έφθασε η μάνα.
Άρπαξε το γκρι, το πιο ζωηρό από το σβέρκο και εξαφανίστηκε.
Απόμεινε το δεύτερο να  γκρινιάζει.
Ύστερα από 2 ώρες περίπου, έκανε πάλι την εμφάνισή της και το μάζεψε κι αυτό.

Βρήκε μια ήσυχη κι απόμερη γωνιά και την έκανε σπίτι τους.

 ~*~

Οι μέρες που ακολούθησαν ήταν η χαρά του φωτογράφου!!!