“Ο σύνδεσμος”

Τον κάλεσε στο γραφείο της και τον έβαλε να καθίσει στο πλάι.
-Άκουσέ με Παντελάκι!
Σταύρωσε εκείνος τα χέρια του κι άνοιξε τα μάτια του διάπλατα.
-Θα πάρεις αυτό το σημείωμα και μια καστανιά με ρεβίθια και θα κατέβεις στο Γιαλό.
Στο φρουρό που είναι στο φυλάκιο, θα πεις ότι κουβαλάς φαγητό για τους εργάτες.
Θα πα να βρεις τον Αργύρη.
Φώναξέ του από μακριά.
Μη πας παραμέσα, γιατί είναι γεμάτο νάρκες.
Μαζί με την καστανιά θα του δώσεις και το χαρτί. Εντάξει;
-Εντάξει κυρία!!
Κατέγραψε με μεγάλη προσοχή, κάθε της λέξη.
Η Νίκη, δασκάλα στο σχολείο του χωριού, του είχε ιδιαίτερη αδυναμία.
Ήταν ο πιο καλός της «μαθητής».
Αν και είχε ξεσχολήσει, δεν πήγε παραπέρα.
Και πού να πάει άλλωστε;
Το Γυμνάσιο παρέμενε κλειστό, αλλά αυτό λίγο τον ένοιαζε.
Άλλος ήταν ο καημό του.
Εκείνος ήθελε να μπαρκάρει με το καΐκι του πατέρα του.
Τρία χρονάκια! Ίσα να κλείσει τα 15!! Από κει με το φυλλάδιο στο χέρι, θα ‘φευγε στα καράβια.

Ο πόλεμος όμως τα είχε φέρει όλα ανάποδα.
Οι Γερμανοί ήταν πια στο νησί.
Για μπάρκα, ούτε λόγος…
Το καΐκι το είχαν επιτάξει οι σύμμαχοι και εκτελούσε αποστολές στη Μέση Ανατολή.
Έμεινε έτσι στο χωριό. Κι από το να γυρίζει όλη μέρα εδώ κι εκεί, προτίμησε να επιστρέψει σαν ακροατής στο Δημοτικό.
Ώρες ώρες, ένοιωθε θηρίο στο κλουβί.
Η δασκάλα που τον είχε το νου της, όταν τον έβλεπε να φουρτουνιάζει, τον έπαιρνε παράμερα και του ανέθετε μικρές ειδικές αποστολές.

Οργανωμένη στην αντίσταση από τον πρώτο χρόνο της κατοχής, βρήκε στο πρόσωπό του, έναν αξιόπιστο και αποτελεσματικό συνεργάτη.
Με την εξυπνάδα, την τόλμη και η σβελτάδα του, έγινε πολύ γρήγορα, το δεξί της χέρι. Ο σύνδεσμος της με τα ανώτερα κλιμάκια.
Τύλιξε σε μια πετσέτα ο μικρός την καστανιά με το φαγητό, έχωσε το γράμμα στη φόδρα του σακακιού του και κατηφόρισε για το Γιαλό. 
Σαν βγήκε απ το χωριό, πέρασε από το κτήμα στο Παλιοχώρι.
Έσκυψε χαμηλά κάτω απ τη μεγάλη πεζούλα.
Ξέχωσε δυο τσαμάδες απ’ την ξερολιθιά και τράβηξε από μέσα το μονόκαννο. Πέταξε το μουσαμά που το είχε τυλιγμένο και το πέρασε στον ώμο του.
-Αν βρεθεί τώρα καμιά πέρδικα στο δρόμο μου, δε θα μου ξεφύγει!!

Έπιασε πάλι το παλιό μονοπάτι που βγάζει στον αμαξιτό.
Δεν είχε αποκάμει πενήντα δρασκελιές, όταν ξαφνικά, άκουσε ένα περίπολο να έρχεται από κάτω.
Σάστισε!!
Καλά το γράμμα, το είχε βολέψει, το ντουφέκι όμως;
Κρύφτηκε πίσω από μια χαρουπιά.
Τα σκίνα που είχαν φουντώσει γύρω της τον κάλυπταν καλά.
Άφησε το όπλο και περίμενε.
Έτρεμε σύγκορμος.
Του ‘φυγε η μισή ζωή μέχρι να προσπεράσουν.
Αποκαμωμένος από την ένταση, σωριάστηκε χάμω δίχως να προσέξει.
Μια τεράστια ασπαλαθιά τον κάρφωσε πισώπλατα, κάνοντάς τον ν’ αναπηδήσει με φρικτούς πόνους.
Του κόπηκε η ανάσα.
Γέμισε η πλατούλα του πληγές κι αγκάθια.
Δάκρυσε από τον πόνο το παλικαράκι.
Έσφιξε καρτερικά τ’ αχείλι του όμως και περίμενε.

Σαν ξεμάκρυναν οι στρατιώτες, βγήκε απ την κρυψώνα του και σιγά σιγά ακροπατώντας, γύρισε πίσω στο χωριό!
Η λευτεριά έμελλε να "τον περιμένει" …λιγάκι ακόμα!

 ~*~

• Η ιστορία βασίζεται σε πραγματικές καταστάσεις.
• Οι πρωταγωνιστές της (Κα Νίκη & Παντελάκι) , εικονίζονται στην 1η φωτογραφία, 6-7 χρόνια πριν την αποστολή.
• Η 2η φωτογραφία προέρχεται από το περιοδικό του fb "ΠΛΑΤΑΝΙΣΤΑΝ" και το ιστορικό αρχείο του Μανώλη Βουρλιώτη. Έχει δημοσιευτεί κάτω από τη λεζάντα : "Πλατανιώτες αντάρτες στο βουνό την άνοιξη του 1943." 
• "Ο σύνδεσμος" ήταν πολλά χρόνια στη σκέψη μου, αλλά γράφτηκε μόλις πριν από 2 εβδομάδες περίπου, για να πάρει μέρος στο "Παίζοντας με τις λέξεις", που διοργανώνει το TEXNIS STORIES, χρησιμοποιώντας απαραίτητα 5 συγκεκριμένες λέξεις. Αυτή τη φορά ήταν οι : ΛΕΞΗ, ΚΑΡΑΒΙ, ΤΟΛΜΗ, ΚΛΟΥΒΙ, ΖΩΗ. Μέγιστος αριθμός λέξεων 500.