Εκεί που με αναιρεί ο Ζαμπέτας

του Άκη Πάνου

Εκεί  που υπάρχουν διαφορές εκεί υπάρχουν σχέσεις! Τη σχέση τη φτιάχνει η διαφορά. Είναι η επαφή δυο ετερόκλητων στοιχείων. Αυτό είχα με το Γιώργο. Αυτός ήταν ζυγός, κανταδόρος, των 2/4 κι εγώ μονός, 9/8. Κάνω δίσκο εγώ και τα περισσότερα τραγούδια μου είναι μονά, ζεϊμπέκικα. Ο Γιώργος έχει γράψει ωραία ζεϊμπέκικα, αλλά ήταν εραστής των 2/4.

Αυτό μας ένωνε. Πέρα ότι αυτός έπαιζε οκτάχορδο μπουζούκι κι εγώ εξάχορδο. Η διαφορετικότητα μας. Αυτό μας κράταγε σε επαφή και μας κρατάει, ακόμα και τώρα που μιλάμε.

Ο Ζαμπέτας είναι ένα θέμα που δεν κλείνεται μέσα σε λέξεις.
Την ώρα που μπαίνω εδώ και τόσα χρόνια, μέσα στο αεροπλάνο και ακούω τη μουσική από το "Δεν έχει δρόμο να διαβώ" ξεχνάω και τους στίχους του τραγουδιού, και τον ερμηνευτή. Σημείωση οτι εγώ πιστεύω στο στίχο, είμαι στιχοπλόκος και τη μουσική τη θεωρώ σάλτσα. Ο Γιώργος ήταν μουσικός, κι απ αυτή την άποψη είμαστε αντίθετοι.

Η μουσική όμως του Ζαμπέτα δεν χρειάζεται τον στίχο.
Εκεί είναι που με αναιρεί ο Ζαμπέτας. Μου λέει: "Κοίτα μάγκα, μπορεί να είμαστε φιλαράκια, αλλά εκεί που εσύ μου λες πως πρώτα είναι ο στίχος, εγώ σου δείχνω ότι πρώτα είναι η μουσική".

Μια φορά ήταν να κλείσουμε στο ίδιο μαγαζί, στου Αντώνη του Βλάχου στο Αιγάλεω. Πρέπει να ΄ταν γύρω στο '50. Με το Γιώργο συναντιόμασταν ήδη στα μπαράκια, φιλικά μαζί και με άλλους, για πρόβες, στου Μάριου ή δίπλα στου κυρ-Γιάννη
Στου Μάριου σύχναζε συνήθως η "Α" κατηγορία μέχρι και μερικοί από την "Α2". Στου μπάρμπα-Γιάννη οι εφτά στους δέκα ήταν της "Β εθνικής", ο ένας της "Α" κι οι άλλοι δυο ήταν της "Γ", της δοκιμής.
Εγώ, ο Γιώργος κι άλλοι μουσικοί την κάναμε και στα δυο. Εκεί κάναμε πρόβες για πάρτη μας. Περνάγαμε στο μπουζούκι τραγούδια των Τσιτσάνη, Μητσάκη, Μάρκου. Ουσιαστικά τις ρίχναμε για πάρτη μας, δεν ήταν πρόβες για να δέσουμε σαν ορχήστρα.
Ο Γιώργος είχε φαγωθεί να δουλέψουμε μαζί, γουστάραμε ο ένας τον άλλο, μου είπε να πάμε στου Βλάχου, στο Αιγάλεω.
Στο συγκρότημα ήταν κι ο Γεράσιμος ο Κλουβάτος, αν θυμάμαι καλά. Τραγουδίστριες μάλλον ήταν η Μπέλλου κι η Ρένα Στάμου. Όταν το βράδυ πήγα στο μαγαζί, στον τοίχο, τότε δεν υπήρχαν φωτεινές επιγραφές, ήταν γραμμένα τα ονόματα όλων όσοι αποτελούσαν το συγκρότημα, έξω απ 'το δικό μου. Έκανα  μεταβολή και έτσι χάθηκε η ευκαιρία να δουλέψουμε έστω και μια φορά με το Γιώργο.

Με το Γιώργο συναντιόμασταν πολλές φορές και στη στάση Κίκιζα, πριν τον Άγιο Κωνσταντίνο, παλιά, πριν από το 1948, γιατί ήταν φίλος με τον ξάδελφο μου τον Καρκαμίτσα. Και τα πίναμε και παίζαμε πολλές φορές. Πάντα μαζί  κι ο αδελφός μου ο Ευάγγελος, ο Σταύρος ο Πλέσσας-κιθαρίστας ο Μίμης ο Στρογγύλης, ο Σωτήρης ο Ζωιόπουλος ή Κακαράπης-ακορντεόν που έχει γράψει "Στη βαριά και σάπια πόρτα κάποιος άνθρωπος κτυπά".

Ήμασταν μια φορά στο εργοστάσιο της Κολούμπια, γύρω στο 1976, κι όπως  μπαίνω στο στούντιο, στο δεξί δωμάτιο θα έγραφε ο Γιώργος και στο αριστερό εγώ. Δεν ξέρω όμως ακόμα ότι από κει θα έγραφε ο Γιώργος.
Μπαίνω για να γράψω, έγραφα τότε το "Παρών", και όπως φτιάχνουμε "Το ίδιο κάνει..." Εγώ είμαι σε εποχή που δεν μπορώ να παίξω καθόλου. Μπουζούκι σ όλο το δίσκο παίζει ο Σπύρος ο Λιόσης και σε κάποια τραγούδια του χώνομαι κι εγώ όσο μπορώ. Κάτι κόντρες στον "Τρελό" και τέτοια, στο "Άμα περάσει τούτο 'δω"... Στο "Το ίδιο κάνει", μου λέει ο Σπύρος, "μάγκα δεν μπορώ να μπω" αλλάζω την κατάσταση και βάζω το πιάνο μπροστά.
Το πράμα πάλι δεν βγαίνει, φάβα...
Βάζω κιθάρα πάλι πατάτα η ιστορία.
Εγώ μπορώ να μπω, αλλά δεν αντέχω να συνεχίσω.
Τελικά βγαίνω στο Χωλ να πάρω αέρα.
Νταπ, βλέπω να βγαίνει απ το στούντιο δίπλα ο Γιώργος με τις ίδιες διαθέσεις που χω κι εγώ. Χαιρετιόμαστε, φιλιόμαστε, ξέρω 'γω. Τι πλάκα!!...
Και αναρωτιόμαστε κι οι δυο τι συμβαίνει πως πάει . Ο Γιώργος δεν την έχει βρει με την τραγουδίστρια που έγραφε (για μην παρεξηγηθούμε δεν είναι φίρμα). Γιατί δεν είσαι μέσα τον ρώτα. "Άσε, μια γκόμενα μέσα..." απατάει.
Και δείχνοντας μου χαρακτηριστικά το λαρύγγι του, μου λέει: "Δεν μολογάει ρε μάγκα, δε μολογάει..."!!
"Τι κάνεις εσύ, γιατί είσαι έξω;" με ρωτάει.
Του είπα κι εγώ το πρόβλημα. "Δεν μπορούν να μπούνε", λέει ο Γιώργος, "καλά, μπαίνω εγώ, έρχομαι εγώ".
Αισθάνθηκα υπέροχα βέβαια μόλις το άκουσα.
Να παρατάει τη δική του φωνοληψία και να έρχεται να καθαρίσει το δικό μου πρόβλημα...
Κάτι που για μένα ήταν πολύ τιμητικό και που δε θα τολμούσα ποτέ να του το ζητήσω.
Για μένα ήταν μια εκδήλωση αγάπης και φιλίας που, νομίζω, δεν μπορεί να μεταφραστεί ακριβώς.
Μπήκαμε μέσα λοιπόν.
Έκατσε ο Γιώργος στην καρέκλα του, στο μικρόφωνο, και βάλαμε το πλαίη μπακ για να γραφτεί επάνω.
Πάλι τζίφος η δουλειά. Ούτε ο Γιώργος δεν μπορεί να μπει.
Μπαίνω μέσα και καθόμαστε μαζί, ξανακάνουμε πρόβα. Εγώ μπορώ να στα πρώτα μετρά, αλλά δεν μπορώ να συνεχίσω.
Μένει ο Γιώργος πάλι μονός.
Ξανά-μανά η ιστορία. Ξανά-μανά τζίφος.
Εντέλει, λέει ο Γιώργος, "εντάξει ρε μάγκα, αφού μπορείς να μπεις, έμπαινε εσύ, παίζεις τα 4 πρώτα μέτρα και σου κολλάω εγώ, κι άσε με να παίζω".
Έτσι γράφτηκε η εισαγωγή του τραγουδιού, το μοναδικό τραγούδι που παίζουμε ο Ζαμπέτας κι εγώ, με τον τσαρλατάνικο αυτόν τρόπο.
Πάντως κάνεις δεν κατάλαβε το κόλλημα που έχουμε κάνει, την πάσα που έχει γίνει από τον ένα στον άλλο.
Και μέσα στο κομμάτι τον αφήνω και παίζει ελευθέρα, αυτοσχεδιάζει.
Και παίζει, και τι δεν παίζει... (!!)

Αυτή ήταν η συνεργασία μας, χωρίς μπαγασιλίκια, χωρίς υστεροβουλίες

ΙΩΑΝΝΑ ΚΛΕΙΑΣΙΟΥ " ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΜΠΕΤΑΣ - ΒΙΟΣ & ΠΟΛΙΤΕΙΑ " ΕΚΔΟΣΕΙΣ ντέφι 1997