Χριστούγεννα στο Χωριό

 

Είναι Χριστούγεννα. Βρισκόμαστε πάλι στο νησί. Πώς το αποφασίσαμε μέσα στο καταχείμωνο δεν το θυμάμαι. Δυο μηχανές και τέσσερα κράνη. Ταξίδι δεκατέσσερις ώρες με το καράβι και τα μποφόρ στα πάνω τους.

Καθόμαστε στη μοναδική ταβέρνα του χωριού. 

Ο χώρος καθαρός, άνετος και περιποιημένος.

Παραγγέλνουμε τους μεζέδες και τις μπύρες. Αμελέτητα στο τηγάνι, καπνιστό χοιρινό, παϊδάκια, πατάτες, τζατζίκι και δυο σαλάτες. Το μαγαζί έχει γεμίσει και η θολούρα από τους καπνούς κάνει την εμφάνισή της αρχικά στο ταβάνι. Έρχονται μετά από λίγο τα μπουκάλια και λίγο αργότερα τα πιάτα. Χαιρετούρες, ευχές και βλέμματα απορημένα: 

“Λωλαθήκατε βρε κι ήρθατε με τέτοιο καιρό;” Γέλια και πειράγματα . 

“Σας αποθυμήσαμε” απαντάμε εμείς.

Φτάνουν τα πρώτα κεράσματα. 

“Στην υγειά σας” ευχόμαστε υψώνοντας τα ποτήρια γεμάτα. 

“Καλώς ορίσατε” μας απαντούν με χαμόγελα και μάτια που λάμπουν.

Έξω ρίχνει καρεκλοπόδαρα και κάνει ψόφο. Η ξυλόσομπα βρυχάται στη γωνία. 

Σταματάει να παίζει το κασετόφωνο μετά από λίγη ώρα κι αρχίζει τα όμορφα ο Μανόλης με το ακορντεόν.

Έρχονται κι άλλες μπύρες, κερασμένες κι αυτές. Μεράκια στις μελωδίες κι ανοίγουν τα χέρια σαν σταυραετού φτερούγες. Στροφές και παλαμάκια. 

“Βάλε στα παιδιά ότι πίνουν” κι άλλα κεράσματα. 

Πώς να αρνηθείς; Ιδρωμένες παλάμες και μάγουλα ξαναμμένα.

Ευτυχώς που σταμάτησε η βροχή να βγούμε για λίγο φρέσκο αέρα. 

Η ησυχία του τοπίου γαληνεύει τις αισθήσεις. Η μυρωδιά του καμένου ξύλου κατακλύζει το μέρος. 

Τα κύματα που σπάνε στα βράχια κάτω στο γιαλό, προσπαθούν να επιβάλουν τον ήχο τους. Χαζεύουμε τα Χριστουγεννιάτικα φωτάκια στα γύρω σπίτια και τ’ άλλα που τρεμοπαίζουν κάτω στα δώδεκα νησιά.

Η καύτρα του τσιγάρου καίει τα ακροδάχτυλα και το πετάω άτσαλα στο χώμα.

“Πάμε μια βόλτα προς τα πέρα;” Ρωτάω τον διπλανό μου. 

“Πάμε”, μου λέει εκείνος.

Παίρνουμε το δρόμο για την άλλη άκρη του χωριού. Σκοτάδια παντού. 

Η πλατεία έρημη και άδεια. Τα γυμνά κλαδιά του τεράστιου πλάτανου χάσκουν στη μέση σαν τεράστια χέρια. Μια βρύση ξεφλεβίζει κρύσταλλα. Οι κάλανοι πετάνε τα παγωμένα νερά με δύναμη στις γούρνες και γκρεμίζονται στο ρέμα. 

Προχωράμε. Τα πρόσωπά μας έχουν ξυλιάσει. Φτάνουμε κάτω από το πέτρινο σχολείο. Ξεχωρίζουν ακόμα οι τρύπες χαμηλά στον τοίχο του κτιρίου, σαν πολεμίστρες. 

Με κατακλύζουν αναμνήσεις. Θυμάσαι; 

Όχι ότι είχα ιδιαίτερα θέματα. Ο δάσκαλος που φωνάζαμε “Σταρίδα”, με είχε χτυπήσει μια φορά μονάχα, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, μ’ ένα φαρδύ χαστούκι. 

Για ρώτα και τον Αντώνη όμως... 

Αφού πρώτα ξέσπασε πάνω του με τον ξύλινο χάρακα σαν καταιγίδα, τον έσυρε στη συνέχεια από το αφτί μέχρι την κλαβανή και τον έσπρωξε σαν σακούλα με κρεμμύδια στο υπόγειο. Θυμάσαι; 

Τον έκλεισε μέσα και τον άφησε νηστικό στο σκοτάδι να περιμένει. 

Είδε η μάνα του που δεν σχόλασε με τα άλλα παιδιά, τύλιξε ένα κομμάτι ψωμί και δυο ελιές σε μια πετσέτα και πήρε τον κατήφορο. 

Σαν βεβαιώθηκε ότι ήταν στο υπόγειο, του πέταξε το προσφάι από την τρύπα στον τοίχο κι έφυγε για το σπίτι. Βράδυ τον έβγαλε ο δάσκαλος που φωνάζαμε “Σταρίδα”. Θυμάσαι;

Παίρνουμε πάλι το δρόμο της επιστροφής. Μπαίνουμε στο μαγαζί. 

Χορός μοναχικός σε χώρο μικρό, όσο επιτρέπουν τα τραπέζια από γύρω. 

Τα μπουκάλια κάτω από το τραπέζι στοίβα. 

Εβδομήντα έξι τα μέτρησε την άλλη μέρα ο ταβερνιάρης.

Γιώργος Βαρβάκης

*ονόματα και παραγκώμια φανταστικά

*Η φωτογραφία από το ταξί του Σάρακα