Δημοσιεύθηκε στις 06 Δεκεμβρίου 2004 στην ιστοσελίδα MUSIC HEAVEN
Μια φορά κι έναν καιρό,
ήταν ένας ποιητής ασταθής κι ονειροπόλος.
Κι αφού ταξίδεψε παντού
έφυγε έτσι ακριβώς όπως ήρθε: αθόρυβα.
Καληνύχτα Πρίγκιπα...
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ήταν δισέγγονος του Ζορμπά και ανιψιός της Έλλης Αλεξίου. Σε αυτές τις δυο διαφορετικές του ρίζες έβλεπε την αιτία της συνύπαρξης σε αυτόν, του ρόκερ και του σκεπτικιστή.
Γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου 1948 στην Αθήνα και ως τα επτά του χρόνια έζησε στη Θεσσαλονίκη. "Ο Παύλος, ήταν ένας κακομαθημένος έφηβος, που ήθελε να γίνει συγγραφέας ή ποιητής" είχε πει κάποτε ο Βαγγέλης Γερμανός, συμφοιτητής και συγκάτοικος του Παύλου Σιδηρόπουλου. Ήταν τότε, στα τέλη της δεκαετίας του '60 που σπούδαζαν στο Μαθηματικό της Θεσσαλονίκης.
Το 1970, γνωρίζει εκεί τον Παντελή Δεληγιαννίδη και φτιάχνουν το ντουέτο 'Δάμων και Φιντίας". Κατεβαίνουν στην Αθήνα κι εμφανίζονται στο "Κύτταρο" μαζί με τους Socrates , τα Μπουρμπούλια του Δ. Σαββόπουλου και τη Δέσποινα Γλέζου. Κάτω από αντίξοες συνθήκες , καθώς χαρακτηρίζονται επικίνδυνοι από τη δικτατορία, το σχήμα διαλύεται. Κατόπιν, συνεργάστηκε με το Γιάννη Μαρκόπουλο στα έργα του "Οροπέδιο" και "Θεσσαλικός κύκλος".
Το 1976 μαζί με τους αδερφούς Σπυρόπουλους, έφτιαξε το γκρουπ "Σπυριδούλα". Με αυτό το σχήμα δημιούργησε τον σημαντικότερο , ίσως, δίσκο στην ιστορία του ελληνικού ροκ, το "Φλου". Η συνεργασία του με το συγκρότημα σταματά το 1979.
Την ίδια χρόνια, κάνει την πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο, στην ταινία του Ανδρέα Θωμόπουλου "Ο Ασυμβίβαστος" και ερμηνεύει τα τραγούδια του soundtrack. Τον ίδιο καιρό πρωταγωνιστεί σε μια ακόμη ταινία του Θωμόπουλου, με τίτλο "Αλδεβαράν" με συμπρωταγωνιστή το Δημήτρη Πουλικάκο και η οποία προβλήθηκε μόνο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Η συνεχής αλλαγή συνεργατών σταματά το 1980, όπου ο Παύλος Σιδηρόπουλος καταλήγει σε ένα σχήμα, που παίζει μαζί τους μέχρι το τέλος : τους Απροσάρμοστους. Μαζί ηχογραφούν μια σειρά σημαντικών δίσκων και με τη συνεχή τους παρουσία μέσω των ζωντανών τους εμφανίσεων, δημιουργούν τον μύθο ενός πραγματικού Ελληνικού ροκ συγκροτήματος. Το 1982 κυκλοφορούν το "Εν Λευκώ" με αρκετές αναφορές στην εμπειρία του με την ηρωίνη (αντιμετωπίζοντας όμως προβλήματα λογοκρισίας με τα τραγούδια "Η" για προτροπή στη χρήση της ηρωίνης και "Ύστατη στιγμή" για προσβολή της δημοσίας αιδούς).
Το 1985 κυκλοφορούν το " Zorba the freak" ένα δίσκο μπολιασμένο με το χιούμορ του Δημήτρη Πουλικάκου που έχει κάνει και την παραγωγή. Το 1989 κυκλοφορεί το " Χωρίς μακιγιάζ" που είναι ένας δίσκος ζωντανά ηχογραφημένος στο Μετρό . Τα τραγούδια αυτού του δίσκου το συγκρότημα τα έπαιζε τα προηγούμενα χρόνια στις ζωντανές του εμφανίσεις, κυρίως στο "Αν" στα Εξάρχεια, μόνιμο στέκι των τελευταίων χρόνων. Ο δίσκος αυτός χαρακτηρίζεται από Blues κομμάτια..
Το καλοκαίρι του 1990 αρχίζει ξαφνικά να παραλύει το δεξί του χέρι. Οι γιατροί υπέθεταν πρόβλημα στα αγγεία αλλά κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς είχε. Η ιστορία αυτή τον έκανε ψυχολογικό ράκος. Το Σεπτέμβριο το συγκρότημα άρχισε τις συνηθισμένες εμφανίσεις του στο "Αν" όπου ο Παύλος εμφανιζόταν με δεμένο χέρι. Ήταν ίσως η αρχή του τέλους...
Έχοντας αρκετά νέα τραγούδια και μερικά παλιά ακυκλοφόρητα σε νέες ενορχηστρώσεις, άρχισαν να ηχογραφούν το υλικό αυτό, ενώ προγραμμάτιζαν εμφανίσεις για το Δεκέμβριο. Το απόγευμα όμως της 6ης Δεκεμβρίου ο Παύλος Σιδηρόπουλος πεθαίνει από χρήση ηρωίνης στο πατρικό του σπίτι. Κηδεύτηκε στον Κόκκινο Μύλο...
"θέλω να πω στους πιτσιρικάδες ότι δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να δοκιμάσουν ηρωίνη, γιατί δεν μπορεί να σου δώσει κανένα vision άμα είσαι μουσικός, ποιητής, ζωγράφος. Σε εκμηδενίζει, είναι ένας μύθος, μια μπούρδα."
Μ΄άρεσε η αναφορά σου στον Π.Σιδηρόπουλο. Δεκαεπτά χρόνια σαν σήμερα που έφυγε κι ακόμα τον θυμόμαστε, ακόμα τον τραγουδάμε, ακόμα ονειρευόμαστε με τις σκέψεις του. Θα μου πεις μέσα σαυτό το καθημερινό κακό μπορούμε ακόμα να ονειρευόμαστε; Τουλάχιστον προσπαθούμε θα έλεγα, τραγουδώντας και ελπίζοντας: "Να μ΄αγαπάς, όσο μπορείς να μ΄ αγαπάς..."
ΑπάντησηΔιαγραφή