Η ΔΕΞΙΑ ΤΣΕΠΗ ΤΟΥ ΡΑΣΟΥ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΚΡΙΔΑΚΗΣ

Το δέμα που έφθασε τις προάλλες στα γραφεία της εταιρίας που εργάζομαι, είχε προσωπικό χαρακτήρα αφού απευθυνόταν σε μένα ονομαστικά και μεγάλο βάρος. Είχε κρυμμένα μέσα του  δυο βιβλία, ένα περιοδικό και την αγάπη του φίλου μου του Γιάννη. Φίλου από τα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων.

Τα βιβλία ήταν του ίδιου συγγραφέα και είχαν ιδιόχειρη υπογραφή και αφιέρωση σε μένα. Και για το περιοδικό ο ίδιος είχε την ευθύνη της διεύθυνσης, της επιμέλειας και  της έκδοσης.  Πρόκειται για το 3μηνιαίο περιοδικό Πελλιναίο.

Ο συγγραφέας είναι ο Χιώτης Γιάννης Μακριδάκης  και τα βιβλία του ΑΝΑΜΙΣΗΣ ΝΤΕΝΕΚΕΣ και Η ΔΕΞΙΑ ΤΣΕΠΗ ΤΟΥ ΡΑΣΟΥ.  Λόγω κυρίως έλλειψης  χρόνου ξεκίνησα με το δεύτερο. Το μέγεθος ήταν αυτό που με δελέασε στην αρχή. Έκανα λάθος όμως!! Έφυγε μονορούφι!! Ήθελα να προχωρήσω και στην ανάγνωση του άλλου, αλλά ήταν αργά. Το είχε απαγάγει η γυναίκα μου …

«Η ΔΕΞΙΑ ΤΣΕΠΗ ΤΟΥ ΡΑΣΟΥ»

Η υπόθεση της σημειολογικής νουβέλας  έχει ως εξής : 

Tη νύχτα που πέθανε ο Αρχιεπίσκοπος γέννησε η Σίσσυ. Έκανε τρία κουτάβια σα θρεμμένα ποντικάκια. Ο Βικέντιος από μέρες την είχε κατά νου. Περίμενε. Είχανε σωθεί τα φουντούκια στην τσέπη του ράσου του. Πηγαινοερχότανε μες στο μοναστήρι, μοναχικός διακονητής, κι εκείνη φουσκωμένη έτρεχε βαριανασαίνοντας από πίσω του, ταμένη να συντροφεύει τα βήματά του στο μαγειριό, στο προαύλιο, στα αγριεμένα πια κηπάρια και στην πεζούλα με τους σταυρούς.

Ο Βικέντιος, μοναχικός μοναχός, πενθεί για την αδικοχαμένη σκυλίτσα του, την ίδια στιγμή που λαός και επίσημη Εκκλησία πενθούν τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο. Κατόπιν, καθώς οι κεφαλές της Εκκλησίας μετέχουν σε ιερές και ανίερες διαδικασίες διαδοχής, εκείνος αγωνιά να κρατήσει στη ζωή έστω και έναν από τους τρεις νεογέννητους διαδόχους της νεκρής σκυλίτσας.

Η ιστορία διαδραματίζεται στο μικρό μοναστήρι της Παναγίας του Ακρωτηρίου, σε ένα άγνωστο νησί. Ο Βικέντιος, αγωνίζεται με όλες του τις δυνάμεις να μη μείνει μόνος!! Το δεύτερο σκέλος του σημειολογικού δράματος παραμένει σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας σε δεύτερο πλάνο.   

«Κανένα εξωτερικό γεγονός (ο θάνατος του κορυφαίου ιεράρχη, τα εκκλησιαστικά καθήκοντα, οι κοινωνικές υποχρεώσεις του μοναστηριού - όλα εντελώς τηλεοπτικοποιημένα και επιδερμικά) δεν είναι σε θέση να παρηγορήσει τον Βικέντιο και τον φόβο της μοναξιάς ο οποίος καταλαμβάνει την ύπαρξή του όταν πεθαίνει η σκυλίτσα του - μόνο όταν θα επιζήσει ένα από τα κουτάβια, θα κατορθώσει κι ο μοναχός να αποκαταστήσει επαφή με το περιβάλλον και να ισορροπήσει. Άκρως ατμοσφαιρικοί, ας σημειωθεί, οι χώροι του μοναστηριού, καθώς και ανάγλυφα σμιλεμένος ο χαρακτήρας του Βικέντιου.»  ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

«Κι όπως το ολιγοσέλιδο βιβλίο βαδίζει προς το τέλος του, ενώ αισθάνεσαι τη γαλήνια μελαγχολία του πρωταγωνιστή να σε διαποτίζει, λυτρώνοντάς σε από τα περιττά σου βάρη, πάνω που έχεις γλυκαθεί, συνειδητοποιείς το τρομερό: αυτός ο ερημίτης είναι ένας από μας, η ζωή του και η αγωνία του να μη μείνει μόνος, δεν διαφέρουν και πολύ από τις δικές μας, είμαστε όλοι πια μοναχικοί μοναχοί. Ή τείνουμε, κινδυνεύουμε να γίνουμε όπου να ’ναι, γι’ αυτό και αναγνωρίζουμε στο πρόσωπο του Βικέντιου κάτι τόσο οικείο. Με άλλα λόγια, κουβαλάμε κι εμείς στη δεξιά τσέπη του κοσμικού μας ράσου αυτό που μας δίνει δύναμη να συνεχίζουμε, να προχωράμε παρακάτω.»  Bαγγελης Pαπτοπουλος

Για την ιστορία, το μοναστήρι δεν είναι άλλο από το Μοναστήρι της Μυρτιδιώτισσας. Την ιερά μονή Μυρσινιδίου την ίδρυσε ο ιερομόναχος Χριστόφορος Σερέμελης βάζοντας εκεί την εικόνα που είχε βρει κοντά στη θάλασσα.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από το βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ