Το σαμιακό παράδειγμα

Tης Γιουλης Eπτακοιλη

«Αν δεν υπήρχαν οι χίλιοι εθελοντές Σαμιώτες, το νησί μας θα χανόταν», δήλωνε τις προηγούμενες μέρες σε τηλεοπτικά κανάλια και εφημερίδες ο νομάρχης Σάμου, Μανώλης Κάρλας. Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με τον νομάρχη, γνωρίζοντας εκ των έσω την κατάσταση· Σαμιώτισσα γαρ. Πολλά μέρη της Ελλάδας έχουν ταλαιπωρηθεί και ταλαιπωρούνται από τις φωτιές, η Σάμος, όμως, είναι απ’ αυτές τις περιοχές που σχεδόν κάθε χρόνο καλούνται να αντιμετωπίσουν μια μικρή ή μεγάλη φωτιά.

Θυμάμαι: 1983. Τεράστια σε μέγεθος φωτιά «ξύρισε» τουλάχιστον 30 χιλιάδες στρέμματα πριν σβήσει όχι από ανθρώπινο χέρι, αλλά από τον αέρα που μαλάκωσε και επειδή οι φλόγες έφτασαν μέχρι τη θάλασσα. Δεν είχαν τι άλλο να κάψουν. Χάθηκαν ανθρώπινες ζωές, περιουσίες, ζώα.

Φωτιές άναψαν κι άλλες χρονιές της δεκαετίας του ’80 και του ’90, πληγώνοντας τον ευλογημένο αυτό τόπο. 2000: δραματική χρονιά για το νησί. Μέσα σε πέντε μέρες κάηκαν 155 χιλιάδες στρέμματα δάσους και αγροτικών καλλιεργειών.

Ολα αυτά τα χρόνια, από τις αρχές του ’80 μέχρι σήμερα, οι Σαμιώτες έχουν «εκπαιδευτεί» στις φωτιές. Τα πρώτα χρόνια κατηγορούσαν την ανυπαρξία του κρατικού μηχανισμού, εκλιπαρούσαν για βοήθεια και στήριξη, για ανανέωση του εναέριου και επίγειου στόλου πυρόσβεσης, απειλούσαν να «μαυρίσουν» στις επόμενες εκλογές την κυβέρνηση όπως είχε μαυρίσει και ο τόπος τους.

Μετά κατάλαβαν πως μόνο οι ίδιοι μπορούν να προφυλάξουν το νησί τους από μια μεγάλη καταστροφή. Και κάπως έτσι γεννήθηκε πριν από δέκα περίπου χρόνια, με αφορμή τη μεγάλη φωτιά του 2000, ένα ζωντανό και υπερδραστήριο κίνημα εθελοντισμού. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει δημοτικό διαμέρισμα στη Σάμο που να μη διαθέτει την εθελοντική του ομάδα. Εφηβοι, νέοι και ηλικιωμένοι ενημερώνονται και αρκετοί απ’ αυτούς εκπαιδεύονται καταλλήλως, ενώ ακόμη και μικρά παιδιά εντάσσονται στο κίνημα, αφού η ευαισθητοποίηση από τη μικρή ηλικία είναι το καλύτερο μέτρο πρόληψης και καταστολής.

Το σαμιακό παράδειγμα, που στις πρόσφατες φωτιές έδειξε μεγάλη αποτελεσματικότητα, θα πρέπει να βρει μιμητές σε όλες τις περιοχές της Ελλάδας, σε κάθε χωριό. Η σωτηρία του κάθε τόπου από μια καταστροφική φωτιά δεν πρέπει να εξαρτάται μόνο από το κράτος το οποίο συχνά υπόσχεται, αλλά δεν μπορεί να πραγματοποιήσει είτε από ανικανότητα, είτε από έλλειψη οικονομικών πόρων, είτε πολύ απλά γιατί την ίδια στιγμή υπάρχουν σε πολλά μέρη παρόμοιες ανάγκες.

Οι ίδιοι οι κάτοικοι μπορούν και πρέπει να φροντίζουν για την προστασία της γης και της περιουσίας τους, για τη βιωσιμότητα του φυσικού τους περιβάλλοντος.

Οσο για το κράτος, αν δεν μπορεί να τους στείλει περισσότερα και καλύτερα αεροπλάνα και ελικόπτερα, τουλάχιστον ας στηρίξει τον εθελοντισμό με κάθε τρόπο. Αυτό είναι υποχρέωσή του.

πηγή kathimerini.gr
φωτο gsarakas, gvarvakis