Καΐκια στο λιμάνι του Βαθιού

Τη δεκαετία του '60, όπως και παλιότερα, το διαμετακομιστικό εμπόριο με τα άλλα νησιά του Αιγαίου και τις μεγάλες στεριές γινόταν με μικρά και μεγάλα καΐκια, ιστιοφόρα στον προηγούμενο αιώνα και πετρελαιοκίνητα στα μετέπειτα χρόνια.
Ένα μέρος της πραμάτειας, που προοριζόταν για πώληση, συνήθως τρόφιμα, όσπρια, σιτάρια και φρούτα, ήταν εκτεθειμένα στο κατάστρωμα του πλοίου. Πολλές φορές τα έβγαζαν στη στεριά και από μια πλάστιγγα πουλούσαν χοντρική στους μεταπράτες (μπακάληδες) αλλά και στους ιδιώτες (λιανικό εμπόριο).
Οι περισσότεροι κάτοικοι από τις φτωχογειτονιές έτρεχαν στην παραλία μόλις μάθαιναν ότι ήρθε καΐκι να ψωνίσουν τα τρόφιμα της φαμελιάς σε φθηνές τιμές και να προμηθευτούν μερικά φρούτα εποχής, όπως καρπούζια, πεπόνια, μήλα, κάστανα κτλ.
Στη φωτογραφία το πλήρωμα του καϊκιού, στην παραλία του Βαθιού, μαζί με περαστικούς πελάτες ποζάρουν στο φωτογραφικό φακό.

Ένα ακόμα εμπορικό καΐκι στην παραλία του Βαθιού. Το πλήρωμα μανουβράρει να δέσει κάβο, ενώ μια γυναίκα απ` τη στεριά παζαρεύει ένα καρπούζι.

Σφουγγαράδικα στο λιμάνι, μπροστά στην Εθνική Τράπεζα (αποβάθρα).

Δεν  ήταν μόνο τα εμπορικά καΐκια που έρχονταν στο λιμάνι για να πουλήσουν την πραμάτεια τους, αλλά πολλές φορές μας επισκέπτονταν και σφουγγαράδικα από την Κάλυμνο. Αυτό το νησί είχε ανεπτυγμένες σχέσεις με τη Σάμο από τα χρόνια της κατοχής της Δωδεκανήσου από τους Ιταλούς. Μερικοί Καλύμνιοι είχαν φύγει οικογενειακώς από το ιταλοκρατούμενο νησί και είχαν εγκατασταθεί στην Σάμο, όπου παρέμειναν και μετά την απελευθέρωση του νησιού τους.

πηγή: νίκος νόου - τριάντα πέντε χρόνια με το φακό της επικαιρότητας 1960-1995

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Σαμιώτικο το πεύκο σαμιώτες οι μαστόροι και το σκαρί. Τούτος ο τόπος γεννούσε δέντρα ταξιδιάρικα και σπαθόπλωρα ωραία σκάφη. Οι τεχνίτες της ξυλοναυπηγικής κληρονόμησαν τη πανάρχαια τέχνη τους απ' τον Ομηρικό Οδυσσέα , τον πρώτο καταγεγραμμένο ξυλοναυπηγό στην ιστορία των πλόων. Και κάποιοι πανάξιοι τη συνέχισαν ως τις μέρες μας στην ερημιά του Αι- Σίδερη. Δεν είναι που χάνεται μια προαιώνια τέχνη. Είναι που δεν βοηθιέται να συνεχίσει να ζει η κατ' εξοχήν τροφοδότρα πηγή του Αιγαιοπελαγίτικου πολιτισμού.  "Παραδοσιακά Καΐκια"