Μπάλος - Στις εκβολές του Αμφίλυσου

Στον Κοχύλη πιο πάνω από τα δίχαλα βράχια, καταμεσής στο νησί, αναβλύζουν από το πλευρό του Καρβούνη οι γάργαρες νερομάνες και κατεβαίνουν τον κατήφορο στη ρίζα του βουνού. Λιόβγαλμα, Αρβανίτες μεριά, άλλο κλωνάρι νερό από την πλάτη του βουνού πέφτει στο σχίσμα το βαθύ και στο δρόμο του ανταμώνονται τα δυο ρέματα και κάνουν το μεγάλο ρέμα του Πύργου, τον Αμφίλυσο. Σωστό, ολοχρονίς αστείρευτο ρέμα. Με χιλιάδες μικρά και μεγάλα κοντορέματα κι αμέτρητες νεροσυρμές και από τις δυο μεριές δυναμωμένο, τραβάει το δρόμο του, αιώνες κι αιώνες, πάντα αγέραστο και πάντα νέο.
Πότε απλόχωρα και πότε στριμωγμένο, κατεβαίνει ανάμεσα στα βουνά, χωρίζει το χωριό Πύργο στα δύο, περνάει το Ζάστανο το βαθύ, το ακαταμέτρητο, και στον Μπάλο πέφτει στην αγκαλιά της θάλασσας, της μάνας του. 

(Απόσπασμα από το ΜΠΑΛΟ - Αμφίλυσος : Το ρέμα του Πύργου)

Με αφορμή τις όμορφες χειμωνιάτικες λήψεις της Δάφνης Τριανταφύλλου!!!

Ο ποταμός Αμφίλυσος διαρρέει τη Νοτιοδυτική Σάμο: πηγάζει μερικά χλμ δυτικά του Πάνδροσσου, από την «Δεσπότη Βρύση» –  τη βρύση του δεσπότη – όπως την ονομάζουν οι ντόπιοι και ενώνεται με άλλες πηγές, όπως αυτής του Κούτσι,  της Φλεβίτσας και του Ζάστανου. Μετά το Ζάστανο, κινείται δυτικά διατρέχοντας την περιοχή της Φριγάδας και χύνεται στον Πάλο.

Το όνομα Αμφίλυσος προέρχεται από τη σύνθετη λέξη αμφί και ύλην. Αμφί σημαίνει από την μια και την άλλη μεριά, ενώ ύλην είναι η λάσπη. Συνεπώς ετυμολογικά, η ονομασία του ποταμού  δηλώνει την μεταφορά της λάσπης από εδώ κι από εκεί, φαινόμενο που παρατηρήθηκε και από τους αρχαίους καθότι ενώ ο ποταμός ρέει προς τη δύση, το νερό φαίνεται να ρέει προς την ανατολή.

Εκτός από την ιστορικότητα του ονόματος του Αμφιλύσου, λίγα γνωρίζουμε για την περιοχή κατά την διάρκεια της αρχαιότητας. Σκόρπιες πληροφορίες, τοπωνύμια και παραδόσεις δηλώνουν ότι τα δύο αρχαία λιμάνια της περιοχής, αυτά του Πάλου και των Δριτσαρέικων, εξυπηρετούσαν ανάγκες θαλάσσιας μεταφοράς των τοπικών προϊόντων.  Η ποικιλία των προϊόντων αυτών ξεκινούσε από την γεωργία, την κτηνοτροφία και την αλιεία έως τη ναυπηγική και την αγγειοπλαστική.

Κατά τη διάρκεια του μεσαίωνα, όμως, τα κρούσματα πειρατείας στην περιοχή προκάλεσαν την σχεδόν ολοκληρωτική ερήμωση της τον 15ο αιώνα. Λίγα χρόνια μετά, όμως, το 1470 και με πρωτοβουλία του Κιλίτζ Αλί Πασά, το νησί επανακατοικήθηκε. Συνεπώς, κατά το 16ο αιώνα δημιουργήθηκαν όλα τα χωριά που διακρίνονται από την θάλασσα, μιας και ο φόβος των πειρατών πλέον εξέλειπε. Πιο συγκεκριμένα, ο φυσικός πλούτος της περιοχής του Αμφιλύσου σήμανε την άνθηση και δημιουργία των Κουμεΐκων, Σκουρεΐκων, Νεοχωρίου και των Σπαθαραίων.

Από τη σελίδα Αμφίλυσος - Περιβάλλον και Πολιτισμός

Ακολουθεί φωτορεπορτάζ:

 

Δείτε επίσης την ανάρτηση : Νερά λουσμένα στο φως!!

Ευχαριστώ πολύ τη Δάφνη, για την αφορμή με τις πολύ όμορφες φωτογραφίες!!!